مفهوم طبیعت در سروده های رابرت فراست برای بسیاری از خوانندگان و منتقدان موضوعی بحث برانگیز بوده است. نخستین منتقدان بر این باورند که فراست در دیدگاه خود نسبت به طبیعت و رابطه طبیعت با انسان وخدا یک شاعر رومانتیک است. با این وجود ، بررسی دقیق آثار او بیانگر آن است که دامنه نگرش او از دایره رومانتیکی سیزم فراتر می رود. از بعضی جهات همانگونه که در سروده هایش نمایانگر است ، او را می توان یک شاعر رومانتیک ستیز خواند. در برخی از سروده های او می توان بازتابی از سنت گرایی یافت حال آنکه در دیگر سروده هایش گرایش او به دیدگاه رومانتیک نمایان است، گرچه در برخی دیگر از سروده هایش نگرش و رویکردی شک گرایانه دارد. این دگرگونی نگرش که بخوبی در سروده هایش آشکار است با توجه به این که او گرایش خاصی نسبت به هیچ کدام از این گروهها ندارد ، از جمله عواملی به شمار می رود که در محبوبیت او میان مردم عادی و جامعه ادبی نقش دارد. طبیعت در سروده های فراست نمایانگر مفاهیم گوناگونی است .گاهی اوقات طبیعت در سروده های او طبیعت مادی و فیزیکی است و برخی دیگر از سروده هایش نمایانگر طبیعت انسانی است. آنچه که حائز اهمیت است این است که فراست بر انسان و توانایی او در تغییر و نظم بخشیدن به طبیعت پافشاری می کند. البته فراست دخالت انسان در طبیعت را در همه حال مورد تائید و تحسین قرار نمی دهد و در برخی از سروده هایش تاثیر ویرانگر انسان و دستاوردهای او به خوبی آشکارند ، اما از دید فراست ، نقش انسان در معنابخشیدن به طبیعت و به کنترل درآوردن آن مهم می باشد. دیدگاه فراست در زمینه آفریدگار طبیعت بسیار حائز اهمیت است. با این وجود ، فراست اعتقادی به ادیان بنیادین ندارد، اما او وجود ماورالطبیعه و حضور یک اراده مطلق و نامرئی را که به جهان نظم می بخشد انکار نمی کند. مهمترین ویژگی آثار فراست اتخاذ موقعیتی میانه است . او به گروه یا دیدگاهی خاص گرایش ندارد. این ویژگی و اعتقاد فراست به اراده و تصمیمی راسخ در انسان برای بهبود بخشیدن طبیعت انسانی خود و طبیعت مادی و فیزیکی ، که تحت تاثیر یک نیروی عظیم و ناشناخته یا همان خداست ، مضمون اصلی سروده های فراست می باشند.