در این تحقیق ، روشهایی برای ایجاد تحمل پذیری خطا در سیستم های گسترده به ویژه سیستم های چندعامله ارائه شده است. ایجاد تحمل پذیری خطا در سیستم های گسترده، امری دست یافتنی و در عین حال دشوار است.یک سیستم چندعامله به عنوان نمونه مهمی از سیستم های گسترده با بهره گیری از تکنیکهای رایج تحمل پذیری خطا می تواند قابلیت کنار آمدن با انواع متفاوتی از خطاها را پیدا کند. اما آنچه در این تحقیق مورد تاکید است استفاده از ذات چند عامله سیستمها و بهره گیری از تکنیکهایی است که برخاسته از ویژگیهای خاص سیستم های چند عامله است. در روشهای پیشنهادی حاصل از این تحقیق، در صورت بروز مشکلی برای یک یا تعدادی از عامل ها و اطلاع یافتن بقیه از این مطلب به وسیله صادر نمودن درخواست کمک، عاملهای هم تیمی او با اعمال تغییراتی متناسب در وظایف خود سعی در کمک به او می نمایند و وظیفه وی را نیز به دوش می گیرند و تا زمانی که مشکل آن عامل برطرف نشده ، به این روش از کاهش کارایی سیستم جلوگیری می کنند.البته در صورت وجود چندین عامل نیازمند به کمک ، عاملهای کمک رسان براساس الگوریتمی نسبتا بهینه که ایده اصلی آن شبیه اصول زمانبندی وظایف در سیستم های عامل است ، اقدام به انتخاب وظیفه می کنند و بدون برقراری ارتباط صریح، مناسب ترین وظیفه را از لحاظ سرعت و توان پردازشی (عملیاتی) و قابلیت اعتماد خود و نیز درجه اهمیت وظیفه مورد نظر بر عهده می گیرند و از این طریق همکاری ضمنی میان عاملهای کمک رسان برقرار می شود. البته علاوه بر موارد ذکر شده ، به وجود قابلیت های ویژه در عاملهایی که از این توانایی برخوردارند ، نیز توجه شده است که این خود بر منطقی بودن تصمیم گیری در قبال تقسیم وظیفه ها می افزاید.این همکاری با یک تصمیم گیری گسترده و طی چند فاز مختلف صورت می گیرد تا در صورت وجود چندین عامل نیازمند کمک ، در نهایت عاملهایی با اولویت بالاتر برای کمک انتخاب شوند که بیش از بقیه در کارایی کلی تیم موثرند.در تصمیم گیری انجام شده ، مهمترین هدف برآورده نمودن اهداف تحمل پذیری خطاست.