در یک جامعه بشری، ارتباط میان انسانها به میزان قابل توجهی بر مبنای قوه ناطقه استوار است که آن خود به واسطه زبان محقق می شود. زبان به دو گونه گفتاری و نوشتاری تفکیک می گردد. ولی این دو گونه دقیقا بر هم منطبق نمی شوند، تفاوتهای ساختاری زیادی چه در سطح شنیداری و چه در سطح دیداری میان این دو شیوه زبانی وجود دارد. این تفاوتها به هنگام یادگیری زبان مشکلات و اشتباهات عدیده ای برای زبان آموز بوجود می آورند.