این پژوهش برآن است که با معرفی یکی از چهره های ادب فارسی ، حکیم نظامی گنجوی و بررسی آثار او ، بویژه منظومه داستانی خسرو و شیرین ، به جستجوی این مساله بپردازد که این اثر دارای جنبه های نمایشی است یا خیر؟ چرا و چگونه؟ به همین خاطر ابتدا اشاره شده است که مقصود از جنبه های نمایشی چیست. سپس با معرفی منظومه خسرو و شیرین به بررسی ویژگیهای یاد شده در آن پرداخته و برای روشن شدن جنبه های نمایشی این اثر به نمایشنامه هایی اشاره می شود که براساس و به اقتباس از این اثر به نگارش در آمده است.در پایان پژوهش کوشش شده است که فرضیه های مطرح شده به اثبات برسد که داستان مورد نظر که یک اثر منظوم و داستانی از ادبیات کهن ایران است ، دارای جنبه های نمایشی است.