اکثر قابهای ساختمانی با فرض اتصالات صد درصد لولائی یا صد در صد گیردار طراحی می گردند، عملا اجرای این نوع اتصالات پرهزینه است، لذا کمیتی به نام درصد گیرداری تعریف و اتصالاتی که کمتر از 20درصد گیردار باشد مفصلی و بیشتر از 90درصد گیردار باشند صلب فرض می شوند این عمل علاوه بر اینکه دقت محاسبات را کاهش می دهد از رفتار واقعی سازه متاثر از بارهای ارتعاشی از قبیل زلزله اطلاعات کافی ارائه نمی دهد. هم اکنون اجرای اتصالاتی که عملا نیمه گیردار طراحی شده است برای برخی از سازه ها به عنوان یک ایده مطرح شده است. اکثر طراحان جهت کنترل ارتعاشات ساختمانها در مقابل نیروهای ناشی از زلزله به دلیل مشکلات اجرایی ، استفاده از سیستم خرپائی را ترجیح می دهند که به علت سختی بالا و شکل پذیری کم نیروی زلزله نسبتا زیادی را متحمل می گردند. البته آئین نامه های طراحی ساختمان در مقابل زلزله برای ساختمانهای بلند استفاده از قابهای خمشی که قابلیت انتقال درصدی از نیروی ناشی از زلزله را دارا باشند الزامی می دانند . بدین ترتیب استفاده از سیستم های مهاربندی نیز معمولا منجر به طرح غیراقتصادی می گردد زیرا از یک سو سهم نیروی زلزله بر سازه افزایش یافته و از سوی دیگر مشکلات و هزینه اجرای اتصالات گیردار را به دنبال دارد و به علت اندرکنش متقابل این سیستم ها گاهی بایست قاب را به نحوی طراحی نمود که نیروی زلزله ای بیش از سهم مورد نیاز آئین نامه ها را تحمل کند.