طی سالیان متمادی این سوال که چرا بعضی از فراگیران زبانهای خارجی نسبت به سایرین دارای پیشرفت تحصیلی ‏‎(achievement)‎‏بالاتری در زبان انگلیسی هستند، محور مباحثات و تحقیقات فراوانی بوده است. این تحقیق براساس یافته های مطالعات پژوهشی که بیانگر نقش قطعی عواطف ‏‎(affect)‎‏ فراگیران در یادگیری زبانهای خارجی می باشند، تنظیم شد تا اولا دانش آموزان ایرانی مقطع دبیرستان در رشته های مختلف را از نظر نگرش نسبت به یادگیری زبان انگلیسی ‏‎(attitude)‎‏ ، اعتماد به توانایی های خود در درس زبان ‏‎(self- efficacy)‎‏ و عقایدی که نسبت به یادگیری زبان انگلیسی به عنوان یک زبان خارجی ‏‎(beliefa about efl learning)‎‏ دارند با هم مقایسه کند و سپس به بررسی این نکته بپردازد که این عوامل عاطفی چه سهمی در پیشرفت تحصیلی آنان در درس زبان انگلیسی به عنوان یک زبان خارجه دارند. 150 نفراز دانش آموزان سال سوم مقطع دبیرستان از 3 رشته علوم انسانی، تجربی و ریاضی با روش نمونه برداری هدفمند انتخاب شدند. 20 نفر از دبیران زبان انگلیسی مقطع دبیرستان نیز بصورت داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. روش تحقیق از نظر نوع اطلاعات مورد استفاده از دو نوع کمی و کیفی بود. در نتیجه تحلیل آماری این تحقیق نیز از دو نوع کمی و کیفی بودند. نتایج نشان داد که دانش آموزان رشته انسانی، بعنوان دانش آموزانی که پیشرفت تحصیلی پایینی در یادگیری زبان انگلیسی دارند، در مقایسه با دو رشته ریاضی و تجربی دارای نگرشی منفی نسبت به یادگیری زبان انگلیسی هستند، اعتماد کمتری به توانایی های خود در این درس دارند، و دارای برخی عقاید منفی درباره یادیگری زبان انگلیسی به عنوان یک زبان خارجه هستند. در این تحقیق ثابت شد که از میان سه رشته، عوامل عاطفی مورد مطالعه رابطه معنی داری با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان رشته انسانی در درس زبان انگلیسی دارند. بعلاوه، داشتن اعتماد به توانایی های خود، به عنوان موثرترین عامل پیش بینی کننده پیشرفت تحصیلی دانش آموزان این رشته در درس زبان، مشخص شد. این نتیجه اهمیت توجه به عواطف ‏‎(affect)‎‏ فراگیران، بخصوص خودباوریها ‏‎(self-beliefs)‎‏ را تاکید می کند تا بدین وسیله جریان آموزش و یادگیری موثر افزایش یابد. مطلبی که در مورد روش تحقیق در این پژوهش آشکار شد این بود که روش کیفی اطلاعات بسیار غنی و با ارزشی را فراهم می کند و این می تواند مسیر نویدبخشی برای پژوهشهای آینده باشد.