عفونت ادراری در دوره نوزادی و کودکی بالقوه یک بیماری خطرناک و کشنده محسوب می شود و تکرار آن در دوره های مذکور میتواند موجبات گرفتاری های مهم مانند اسکارهای کلیوی، تنگی های مجاری ادراری و نارسایی کلیوی در سنین بالاتر را فراهم کند. عفونت ادراری بعد از عفونت تنفسی شایعترین عفونت در کودکان است و به علت عدم تطابق علایم بالینی با بیماری دیر تشخیص داده می شد، که این تاخیر در تشخیص باعث ایجاد عوارض جبران ناپذیری می شود. از سوی دیگر بدلیل مصرف بی رویه آنتی بیوتیک ها در چند سال اخیر، مقاومت های نسبتا شدیدی در باکتری های ایجاد کننده عفونت ادراری گزارش شده است که خود می تواند در هنگام استفاده از این داروهای مقاومت به عنوان درمان ‏‎epmiric‎‏، فرصت لازم را برای ایجاد عوارض کلیوی فراهم کند. بنابراین به علت شناخت سریع بیماری و علایم ان و درمان به موقع و مصرف به جای آنتی بیوتیک، تحقیق در خصوص بیماری ‏‎uti‎‏ و میزان مقاومت دارویی سوش های ایجاد کننده عفونت ادراری در چند سال اخیر منطقه، ضروری بنظر می رسید. در این مطالعه، ابتدا کلیه پرونده های بیمارانی که با تشخیص ‏‎uti‎‏ طی سالهای 71 لغایت 77 در بیمارستان رازی کرمانشاه بستری شده بودند بررسی شد و در نهایت 525 پرونده که از اطلاعات کاملتری برخوردار بود انتخاب شد. سپس اطلاعات لازم در خصوص علایم بیماری، نوع سوش و آنتی بیوگرام بیماران به تفکیک استخراج و دسته بندی شد. در این میان آنچه که مهم بود، علایم و نشانه های ثبت شده در اوراق شرح حال، سوش رشد کرده در محیط کشت، مقاومت یا حساسیت دارویی در اوراق آنتی بیوگرام و نحوه درمان بیمارن بود که هب تفکیک سن ابتلا، جنس، سال ابتلا دسته بندی و آمارگیری شد. علایم بالینی بیماران در سنین مختلف واقعا مشابه آنچه بود که در کتاب مرجع قید شده بود که بطور کامل در قسمت علایم بیماری شرح داده شده است. شایعترین سوش ایجاد کننده در تمامی سنین سوش ‏‎e.coli‎‏ بود که بطور کلی 37/59 درصد را شامل می شد. بقیه سوش ها عبارت بودند از (8/1%) ‏‎psudomona‎‏، (5/8%) ‏‎proteus‎‏ و (35/3%) ‏‎klebsiella‎‏، 68/29% گزارشات نیز فقط باسیل گرم منفی بود که دقیقات نوع آن مشخص نشده بود. بطور کلی 33/85 درصد بیماران، اولین کشت مثبت داشتند که شمارش کلونی 75/93 درصد آنها، 10 به توان 5 عدد در میلی لیتر بود. در نهایت نیز میزان حساسیت و مقاومت سوش ها به آنتی بیوتیک های آمپی سیلین، جنتامایسین، نالیدیکسیک اسید، کوتریموکسازول، نیتروفورانتوئید، آمیکاسین و سفتی زوکسیم بررسی و آمارگیری شد. در این بررسی به این نتیجه رسیدیم که طی دوره مطالعه شده: 1- سوش ‏‎e.coli‎‏ به میزان بیشتر از 80 درصد به داروی آمپی سیلین، کوتریموکسازول و آموکسی سیلین مقاومت نشان داده است. 2-سوش ‏‎psudomona‎‏ به میزان 80 درصد به داروهای آمپی سیلین، کوتریموکسازل و آموکسی سیلین و به میزان 60 الی 70 درصد به داروی نالیدیکسیک اسید و نیتروفورانتوئین مقاومت نشان داده است. 3- سوش ‏‎proteus‎‏ نیز به میزان بیش از 75 درصد به همان داروها مقاومت نشان داده است. 4- سوش ‏‎klebsiella‎‏ به میزان صددرصدبه داروی آمپی سیلین و آموکسی سیلین و به میزان 64 درصد به داروی کوتریموکسازول مقاومت نشان داده است. نتایج به دست آمده در این تحقیق تقریبا با سایر مطالعات انجام شده در کشورهای دیگر هم خوانی دارد. البته به علت عدم وجود حجم نمونه کافی در سالهای اولیه این تحقیق، نتوانستیم سیر روند ایجاد مقاومت را شناسایی کنیم.