نام پژوهشگر: نغمه فیروزمنش

بررسی فاکتور روماتوئید و آنتی بادی ضد کلاژن نوع ‏‎ii‎‏ در مراجعه کنندگان به آزمایشگاه تشخیص طبی
پایان نامه وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی - دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی استان کرمان 1377
  نغمه فیروزمنش   فروزان کریمی

مقدمه و هدف: یکی از فاکتورهای مخرب بافتی و توسعه دهنده بیماریهای اتوایمیون نظیر آرتریت روماتوئید، حضور و فعالیت اتوآنتی بادی ضد بافت خودی می باشد. از آنجا که پیش بینی می شود در اشخاص سالم اتو آنتی بادیهایی نظیر آنتی بادی ضد کلاژن نوع ‏‎(anti-cii ab)ii‎‏ مفصلی، وجود نداشته و یا بمیزان بسیار ناچیز تولید می شودند و از سوی دیگر در سرم بیماران مقادیر قابل ملاحظه ای از آنها قابل سنجش بوده و حتی میزان اتو آنتی بادی، همزمان با گسترش بیماری، افزایش و همزمان با پاسخ بیمار بدرمان کاهش یابد حضور اتوآنتی بادی ضد کلاژن نوع ‏‎ii‎‏ در سرم مورد بررسی قرار گرفت. موادو روشها: این مطالعه بروش توصیفی و بصورت ‏‎case control‎‏ انجام گرفت. به لحاظ نیاز به بررسی آنتی بادی در مواردی که فعالیت سیستم ایمنی به سوی اجزای خودی متوجه شده، افراد واجد فاکتور روماتوئید ‏‎(rf+ )‎‏، بعنوان نمونه های واجد سیستم ایمنی فعال بر علیه حداقل یکی از آنتی بادیهای خودی و افراد فاقد آن بعنوان شاهد سالم انتخاب شدند. افراد مورد مطالعه (298 نفر)، از نظر سابقه ابتلا به برخی بیماریها و مصرف بعضی داروها مورد ارزیابی قرار گرفته، بدو گروه ‏‎rf+‎‏ ‏‎77)‎‏ نفر) و فاقد ‏‎221) (rf-)rf‎‏ نفر) تقسیم شدند. ‏‎anti-cii-ab‎‏ در کلیه آنان بروش ‏‎tannic acid hemagglutionation‎‏ جستجو و اندازه یگری شد. یافته ها: در سرم هر دوگروه ‏‎anti-cii ab, -rf , rf+‎‏ قابل اندازه گیری بود 128 نفر از اشخاص ‏‎rf-‎‏ و 52 نفر از اشخاص ‏‎rf+‎‏ دارای این آنتی بادی در سرم خود بودند. از سوی دیگر تیتر آنتی بادی در سرم آنان مقادیر متفاوتی را نشان داد. با استفاده از تست آماری ‏‎fisher exact‎‏ مشخص گردید که حضور آنتی بادی در دو گروه ‏‎rf- , rf+‎‏ با یکدیگر اختلاف معنی داری ندارد. از سوی دیگر تیتر آنتی بادی در سرم آنان مقادیر متفاوتی را نشان داد. دو گروه از نظر تیتر آنتی بادی با یکدیگر اختلاف معنی دار داشتند.نتیجه گیری: این نتایج نشان می دهند که ‏‎anti-cii ab‎‏ نیز می تواند در افراد سالم، اما بمیزان اندک تولید شود، ولی در صورت فعال شدن سیستم ایمنی بر علیه برخی از آنتی ژنهای خودی، مقدار آن بمیزان قابل ملاحظه ای افزایش می یابد. پیشنهاد: چنانچه تحقیق حاضر بر روی تعداد زیادی بیمار مبتلا به یک نوع بیماری اتوایمیون و ترجیحا مبتلا به آرتریت روماتوئید که در مراحل مختلف بیماری قرار دارند تکرار شود می توان ارتباط میزان آنتی بادی با مراحل مختلف بیماری آنان را مشخص و محرز نمود.