ایدئولوژی بوم گرای به یک تغییر ارزشی در انسان و نهادهای مدرن برای حفظ محیط زیست می اندیشد. چگونه چنین تغییری حاصل می آید؟ با ارائه آگاهیهای زیست محیطی جدید به انسان، ارائه تصویری نوین ازانسان و نیازها او، نقد نهادهای مدرن و مشروعیت بخشیدن به برنامه های سیاسی و اقتصادی جدید و زمینه سازی (تدارک راهبرد) برای تحقق این برنامه ها، برنامه هایی که حفظ محیط زیست را لازمه تداوم حیات می دانند. بوم شناسی به منزله علم همکنشی اجزا با محیط، به قرن نوزدهم بر می گردد اما به منزله ایدئولوژی تغییر نهادها و انسان، محصول دو دهه 1960 یا 1970 است. تعریف ایدئولوژی بوم گرایی به منزله یک تغییر ارزشی، جنبه رادیکال دارد. اما تعریف دیگری نیز می تواند به دست داد که جنبه انسان مدارانه بیشتری داشته باشد. گفتنی است که در این میان دو نظر وجود دارد. ایددولوگهای انسان مدار بوم شناسی معتقدند که طبیعت در اختیار انسان نهاده شده است تا از آن بهره گیرد. بنابراین، هرگونه محافظتی که از طبیعت به عمل می آید، به خاطر انسان است و جنبه های مدیریتی و تکنولوژیک دارد. به عبارت دیگر، تکنولوژیهای سالم و پاکیزه تری را جایگزین تکنولوژیهای مخرب می کنند و یا تغییراتی در قوانین موجود می دهند تا فی المثل از میزان آلودگیها بکاهند. ایدئولوگهای رقیب، با همان بو گرایان رادیکال یا عمیق، در مقابل معتقدند که رویکرد انسان مدارانه بالا سطحی است. ایشان، در عوض، الگوهای تولید و مصرف را عمیقا به پرسش می کشند. آنان برای طبیعت ارزش ذاتی قائل می شوند و معتقدند محافظت از طبیعت باید به خاطر خود طبیعت باشد، نه به خاطر منافع به خطر افتاده آدمیان ایشان را بوم مداران را نیز نامیده اند.