هدف از ایجاد این مطالعه بررسی رابطه ‏‎(imf)‎‏ در افزایش اتلکتازی در بیماران بعد از عمل جراحی در بخش فک و صورت بیمارستان خاتم الانبیا زاهدان می باشد. همچنین تعیین میزان شیوع اتلکتازی و مشکلات ریوی در بیماران فک و صورت از اهداف دیگر مطرح می باشد. مطالعه بصورت آینده نگر می باشد. 64 بیمار بصورت غیراحتمالی آسان مورد مطالعه واقع شدند. این تحقیق از فروردین ماه 1379 به مدت 6 ماه انجام گردید. نسبت مردان به زنان 23:41 متوسط سن 31 سال و بیماران از نظر سلامتی در گروه ‏‎asa, i,ii‎‏ قرار داشتند.قبل از عمل از بیماران ‏‎abg, chest xray‎‏ بعمل آمد.بیماران بعد از عمل تحت ‏‎high resolution chest ct scan, abg, cxr‎‏ قرار گرفتند. معاینات بالینی شامل ثبت درجه حرارت بدن و تعداد تنفس در قبل و بعد از عمل انجام گرفت. در این مطالعه 23 رادیوگرافی بعد از عمل غیرنرمال بود که 11 نفر اتلکتازی، 5 نفر کانسالیدیشن و 7 نفر نیز هم اتلکتازی و هم کانسالیدیشن داشتند. رابطه معنی داری بین ‏‎imf‎‏ و تعداد رادیوگرافی غیرنرمال بعد از عمل وجود داشت. ‏‎(p=0.004)‎‏ رابطه معنی داری بین ‏‎imf و بروز اتکتازی ریوی پیدا نشد ‏‎(p=0.09)‎‏ از تعداد 18 نفر با اتکلتازی، 12 نفر با ‏‎imf و 6 نفر بدون ‏‎imf می باشند. رابطه معنی داری میان، سیگار ‏‎(p=0.009)‎‏ ، طول مدت جراحی و بیهوشی ‏‎(p=0.02, p=0.04)‎‏ و افزایش سن ‏‎(p=0.01)‎‏ با افزایش میزان اتکلتازی وجود داشت. تب بعد از عمل رابطه معنی داری با اتکلتازی ندارد ‏‎(p>0.05)‎‏ یافته جدید این طرح رابطه معنی دار بین ‏‎imf و کانسالیدیشن می باشد ‏‎(p=0.001)‎‏ از 12 نفر با کانسالیدیشن، 11 نفر با ‏‎imf و فقط یک نفر بدون ‏‎imf بود. رابطه معنی داری میان سن، سیگار و بروز کانسالیدیشن پیدا نشد. با افزایش طول مدت جراحی و بی هوشی، کانسالیدیشن نیز افزایش می یابد ‏‎(p=0.03, p=0.05)‎‏ در این مطالعه، اتلکتازی و کانسالیدیشن در ریه راست بیشتر دیده شد، هر چند وجود رابطه معنی داری یافت نگردید. از طرفی سگمنتال اتلکتازی شیوع بیشتری داشت. در این مقاله ما بحث کردیم که شیوع مشکلات ریوی در بیماران با ‏‎imf قابل توجه می باشد و لزوم توجه به این مشکلات و افزایش مهارت تیم بی هوشی در جلوگیری از آسپیراسیون ترشحات لازم می باشد.