در این باره که تقصیر مبنای ایجاد مسوولیت است یا بایدنظریه خطررا پذیرفت اختلاف نظر هایی وجود دارد که در موارد مختلف قانونگذاری ایرانی ، مخلوطی از هر دو نظر را پذیرفته است. هر ضرری اعم از مادی یا معنوی ،اگر دارای شرایط ضرر قابل تدارک باشد باید به وسیله مباشر یا مسبب آن جبران گردد. محجورین فاقد اراده یعنی مجانین و صغار غیر ممیز ، اگربه غیر زیانی رسانند دو حالت دارد یا سرپرستان ، قصور ورزیده اند یا علیرغم دقت و رعایت در سرپرستی آنها به غیر زیانی رسانده اند در حالت اول ، که خود محجورین مسوولند و با وجود همه تشتت آرا میتوان محجورین فاقد اراده را مسوول اعمال زیان بار خود دانست اما در حالت دوم سرپرستان مسوولند.زیرا تقصیر آنها موجب ورود زیان به غیر گردیده است و سبب از مباشرکه محجور باشد قویتر است.منظور از سرپرست فقط ولی قهری و قیم نیست بلکه هر شخصی است که وظیفه نگهداری و حفاظت از محجورین را به عهده دارد.می توان محجورین فاقد اراده را مسوول اعمال زیان بار خود دانست. در میان محجورین ، سفها ، حجرشان فقط مربوط به امور مالی است نه بیشتر.لدا با افراد سالم هیچ تفاوتی ندارند و بسان خردمندانند.اما صغیر ممیز باقی می ماند که اختلاف است که آیا تمیز وی او را همانند عقلا مسوول اعمال زیان بار خویش می نماید یا خیر که به اعتقاد اینجانب با وجود تفاوت های اساسی بین صغار ممیز و غیر ممیز نمی توان صغار ممیز را کاملا مثل عقلا و خردمندان مسوول اعمال زیانبارشان دانست.سرپرستان سفها به دلیل کامل بودن مسوولیت مدنی علیه مولی علیهشان مسوولیت ویژه ای دارند ولی سرپرستان صغار ممیز، مشمول حکم ماده 7 ق.م.م می گردند و اگر قصور یا تقصیری مرتکب گردند، مسوول اعمال زیان بار مولی علیهشان می باشند.