به منظور تعیین قابلیت هضم سیلاژ ذرت و دانه گاو دانه در خوراک های حاوی مقادیر متفاوت یونجه به روش آزمایش روی موجود زنده ‏‎(in vivo)‎‏ و آزمایشگاهی ‏‎(in vitro)‎‏ آزمایشی با 16 راس گوسفند نژاد قزل نر، بالغ و اخته انجام گردید در این مطالعه قابلیت هضم از طریق روش اختلاف و معادلات تابعیت تعیین شد و ضریب همبستگی بین روش آزمایش روی موجود زنده و روش آزمایشگاهی محاسبه گردید. ترکیب شیمیایی یونجه، سیلاژ ذرت و دانه گاودانه اندازه گیری شد، مقدار پروتئین خام، دیواره سلولی و کل مواد مغذی قابل هضم یونجه مورد استفاده در آزمایش تعیین قابلیت هضم سیلاژ ذرت به ترتیب 2/164، 7/466 و 9/574 گرم در کیلوگرم و در یونجه مورد استفاده در آزمایش تعیین قابلیت هضم دانه گاودانه به ترتیب 3/150، 6/494 و 9/580 گرم در کیلوگرم، در سیلاژ ذرت 70، 6/571 و 6/735 گرم در کیلوگرم و در دانه گاودانه 9/226، 291 و 7/866 گرم در کیلوگرم بود. در آزمایش تعیین قابلیت هضم سیلاژ ذرت 4 تیمار به ترتیب شامل صفر، 25، 50 و 75 درصد سیلاژ ذرت به همراه جیره پایه یونجه مورد استفاده قرار گرفت. دو روش ‏‎in vivo‎‏ قابلیت هضم کلیه مواد مغذی به استثنا پروتئین خام و مقدار کل مواد مغذی قابل هضم ‏‎(tdn)‎‏ با افزایش نسبت سیلاژ ذرت از صفر به 75 درصد به طور معنی داری افزایش یافت (01/0 <‏‎p‎‏ ) هر چند که تفاوت معنی داری بین جیره های حاوی 50 و 75 درصد سیلاژ ذرت مشاهده نشد. رابطه بین سیلاژ ذرت و قابلیت هضم مواد مغذی از تابع درجه دوم تبعیت کرد. به طوری که ضریب تبیین در تمامی موارد بیش از 90 درصد برآورد گردید. در روش ‏‎in vitro‎‏ نیز قابلیت هضم ماده خشک با افزایش نسبت سیلاژ ذرت از صفر به 100 درصد به طور معنی داری افزایش یافت (01/0 >‏‎p‎‏ ) ولی تفاوت معنی داری بین تیمارهای حاوی 75 و 100 درصد سیلاژ ذرت مشاهده نشد. در آزمایش تعیین قابلیت هضم دانه گاودانه 4 تیمار به ترتیب شامل صفر، 25، 50 و 75 درصد دانه گاودانه به همراه جیره پایه یونجه مورد استفاده قرار گرفت. در روش ‏‎in vivo‎‏ ، قابلیت هضم کلیه مواد مغذی در جیره به استثنا الیاف خام و دیواره سلولی منهای همی سلولز ‏‎(adf)‎‏ با افزایش نسبت دانه گاودانه در جیره بطور معنی داری افزایش یافت (01/0 >‏‎p‎‏ ) ولی تفاوت معنی داری بین قابلیت هضم پروتئین خام در خوراکهای حاوی 50 و 75 درصد دانه گاودانه مشاهده نشد (05/0 >‏‎p‎‏ ).