سازه های فضاکار گروهی از سازه ها می باشند که دارای رفتار مسلط سه بعدی بوده، معمولا دارای فرم های بدیع مستوی یا منحنی در فضا هستند و با واحدهای حتی المقدور یکسان در الگویی تکرار شوند احداث می گردند. این سازه ها معمولا در خور تولید صنعتی انبوه بوده و قیود فنی و اقتصادی را با تلفیق مناسبی از مفاهیم سازه ای، اصول ایمنی، دیدگاه های زیباشناختی و قیود اقتصادی ارضا می نمایند. متداول ترین کاربرد سازه های فضاکار با تعریف فوق در ساخت پوشانه های ابنیه ای است که در آنها عملکرد ساختمان ایجاب می نماید که دارای دهانه های آزاد نسبتا بزرگ در دو جهت مختلف باشند. بدیهی است این نوع از سازه های فضاکار در استادیوم های ورزشی، سالن های اجتماعات، نمایشگاههای چند منظوره، مراکز فرهنگی-هنری، مصلی ها و مساجد، آشیانه های هواپیما، سالن های صنعتی، انبارهای وسیع و انواع ترمینال های مسافربری کاربرد فراوان دارند. هدف از این تحقیق، بررسی تاثیر کیفیت حدس اولیه مقاطع در طراحی سازه های فضاکار می باشد. که بدین منظور مدلهای متنوعی با شرایط مختلفی چون: نوع بافتار، نسبت های مختلف طول به عرض شبکه، نسبت های مختلف طول دهانه به عمق، نوع تکیه گاه و نوع اتصالات، تحت حدس های اولیه متفاوت (به طور تصادفی، تفاوت فاحش در مقاطع، اعضای یکنواخت) مورد تحلیل و طراحی قرار گرفته است. در این مطالعه برای دسترسی به هدف مورد نظر، 432 مدل کامپیوتری تهیه و نتایج آن استخراج گردیده است. نتایج این مطالعه، وجود جواب منحصر به فرد برای یک سازه با هندسه و بارگذاری و ... ثابت را نشان می دهد.