عدم شناخت نواحی که در مناطق مالاریا خیز بیش از همه در معرض خطر بیماری مالاریا میباشند می تواند هزینه ها و خسارات زیست محیطی ناشی از سمپاشی متعدد را چندین برابر کند. بنابراین پهنه بندی خطر بیماری مالاریا یکی از نیازهای مهم در برای مبارزه با این بیماری محسوب می شود. طبق نظر اپیدمیولوژیست ها موثرترین عوامل محیطی در شیوع خطر بیماری شامل: پوشش گیاهی، رطوبت، دما، آب و مناطق باتلاقی می باشد. در این تحقیق جهت پهنه بندی خطر بیماری مالاریا در منطقه کهنوج اطلاعات پوشش گیاهی از طریق شاخص پوشش گیاهی ‏‎(ndvi)‎‏ و رطوبت از طریق تبدیل تلسدکپ و رودخانه ها و مسیل ها از نقشه های موجود و تصاویر ‏‎tm‎‏ لندست (1998) تهیه شد. پس از استاندارد سازی داده ها و وزن دهی به هر کدام از عوامل خطر بیماری به روش کریتیک پهنه بندی گردید و مناطقی که در اولویت مبارزه با مالاریا هستند مشخص گردید. جهت ارزیابی پهنه بندی حاصله از آمار بیماری موجود در منطقه استفاده شد و نتایج حاصله نشان دهنده رابطه بین پهنه بندی و تراکم بیماری می باشد.در نهایت با طبقه بندی روستاها به سه طبقه تعداد زیاد، متوسط و کم از لحاظ بیمار و ایجاد یک حریم 1500 متری برای هر روستا و استخراج اطلاعات پوشش گیاهی رطوبت و فاصله از رودخانه ها دو عامل تراکم پوشش گیاهی و رطوبت و فاصله از رودخانه ها دو عامل تراکم پوشش گیاهی و رطوبت به عنوان موثرترین عوامل در شیوع بیماری مشخص گردید. نتیجه کلی که از تحقیق گرفته شد عبارتست از این که پوشش گیاهی و رطوبت بیشترین رابطه را با شیوع بیماری مالاریا در منطقه مورد مطالعه نشان می دهد و پیشنهاد می شود بدلیل سهولت محاسبه و استخراج شاخص پوشش گیاهی )‏‎(ndvi)‎‏ از تصاویر ماهواره ای در شناسایی زود هنگام مناطق در معرض خطر از این رابطه استفاده شود.