هدف از این مطالعه بررسی اثر درمانی پالس متیل پردنیزولون در درمان آلوپسی آره آتا در مراجعین به کلینک پوست بیمارستان خاتم زاهدان در نیمسال دوم سال 1379 بود. نوع مطالعه کارآزمایی بالینی بود. بیماران دارای آلوپسی فعال و ریزش مو حداقل به میزان 30% اسکالپ با شروع کمتر از یکسال قبل بصورت راندوم انتخاب شده و به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول درمان پالس متیل پردنیزولون وریدی به میزان ‏‎250mg‎‏ دوبار در روز در سه روز متوالی و گروه دوم درمان استروئید سیستمیک خوراکی بصورت ‏‎1mg/kg‎‏ پردنیزولون را روزانه دریافت کردند و سپس در ماههای اول و سوم و ششم ارزیابی شدند و از آزمونهای کای - دو، فیشر و کوکران جهت آنالیز داده ها استفاده شد. در مقایسه بین دو گروه، در گروه مورد از 22 نفر، 11 نفر بهبودی و در گروه شاهد از 17 نفر 4 نفر بهبودی داشتند. در نتیجه بین پالس تراپی وریدی و پردنیزولون خوراکی و بهبودی ارتباط معنی داری وجود نداشت. ‏‎(p>0.05)‎‏ در گروه مورد در ماههای اول، سوم و ششم بترتیب 1، 7 و 12 نفر، 100 - 50% رویش مجدد مو داشتند که این میزان در گروه شاهد بترتیب 3، 8 و 7 نفر بود که در نتیجه بین رویش مجدد و زمان در گروه مورد ارتباط وجود داشت (p>0.05) ولی در گروه شاهد ارتباطی وجود نداشت (p>0.05) از16 نفر در گروه مورد و 14 نفر در گروه شاهد که پاسخ اولیه به درمان داشتند به ترتیب 4 و 10 نفر در مدت 6 ماه عود داشتند که در نتیجه عود در پالس تراپی وریدی کمتر از پردنیزولون خوراکی بوده است (p>0.05) عوارض جانبی مهمی در روش پالس تراپی وریدی دیده نشد بجز یک مورد زونا و دو مورد گاستریت در استروئید خوراکی چندین مورد عوارض از قبیل کوشینگوئید، افزایش فشار خون و هایپرتریکوز، استریا و آکنه دیده شد. نتیجه نهایی اینکه گرچه پاسخ درمانی ‏‎aa‎‏ در پالس تراپی متیل پردنیزولون وریدی کمی بیشتر از پردنیزولون خوراکی است ولی این اختلاف از نظر آماری معنی دار نیست و نیز در پالس تراپی وریدی با گذشت زمان اثر بخشی بیشتر و عود کمتر از پردنیزولون خوراکی می باشد که این از نظر آماری معنی دار است.