نشانه شناسی، بررسی علمی نشانه و کارکرد آن می باشد. مطالعات نشانه شناسی درام وتئاتر از اواخر دهه هفتاد با کیرالام، تادیوس کوزان، آن اوبرسفلد، آندره هلبو و مارکو دومارینیس آغاز شده است. آنها نحوه ایجاد معانی و ارتباط آنها را از طریق نظامی از نشانه های تاویل پذیر بررسی می کنند. نظامی که تماشاگر را نیز چون یک دلالت کننده به حساب می آورد.نشانه شناسی شیوه نگرش جدیدی را پیش روی کارگردان می گشاید و وی را موظف می کند تا چگونگی ارائه دلالت کننده ها را کنترل نماید و اطمینان حاصل کند که نظام های نشانه ای، هم به تنهایی و هم در ارتباط با سایر نظام ها به درستی عمل می کنند. در این رویکرد، کارگردان با تاکید یا عدم تاکید بر نظامهای نشانه ای مختلف، سبکها و ژانرهای متفاوتی را ایجاد می کند. این مطالعه، نقش کارگردان به عنوان گزینش گر، سازمان دهنده، ترکیب کننده و وحدت دهنده نشانه های دیداری و شنیداری را بررسی می کند. و با یافتن ارتباط بین نحوه گزینش، توزیع، تاکید، ارزش گذاری نشانه های منفرد یا نظام های نشانه ای، با فرآیند تشکیل معنا، یا، بی مفهومی، سعی در ارائه راهکارهای مناسبی برای کنترل دریافت تماشاگران دارد.