امروزه شهرهای جدید با هدف ایجاد فضایی قابل سکونت برای شهروندان و به منظور تحدید مشکلات و معضلات کلان شهرها، باتوجه به اهداف و سیاستهای متفاوتی شکل می گیرند. نوشهر بودن این فضاها اهمیت برنامه ریزی وتوجه به مدیریت شهری در این مکانها را دو چندان می کند. هدف از انجام این پژوهش ایجاد فرایند نوینی از مدیریت شهری با تکیه بر نقش مردم و سازمانهای غیردولتی ‏‎(ngos)‎‏و همچنین ارائه راهکارهای عملی سهیم شدن مردم در فرایند سیاستگذاری، برنامه ریزی و اجرا در نظام مدیریت شهری است، که در نهایت مدیریت مشارکتی را در این شهرها پایه ریزی می کند. با توجه به ماهیت موضوع، شهر جدید پردیس به عنوان شهر نمونه مورد مطالعه انتخاب شده و جهت انتخاب نمونه ها از میان شهروندان از دو روش نمونه گیری طبقه ای (کوکران) و نمونه گیری تصادفی در میان محلات شهر جدید استفاده شد. نمونه ها در میان اعضای شرکت عمران و شورای شهر، بلحاظ کوچک بودن جامعه آماری کل اعضا را در برگرفت. برای دستیابی به اهداف مورد نظر ده فرضیه طراحی و با کمک روش پیمایش و از طریق تکنیکهای آماری (کای اسکوئر، ضریب همبستگی سامرز ‏‎d‎‏، رگرسیون چند متغیره و مدل تبیین تحلیل مسیر) به تجزیه و تحلیل هریک از فرضیات پرداخته شد. نتایج و فرضیات به اثبات رسیده شاهدی بر این مدعا است که ساختار مدیریت شهری در شهرهای جدید عاری از مشارکت مردم و سازمانهای غیردولتی بوده و نظام برنامه ریزی از پایین به بالا درآن مشاهده نمی شود. بنابر نتایج پژوهش پیشنهاد شد که برای دستیابی به جامعه ای سالم و کاهش مشکلات در شهرهای جدید، می بایست ساختار مدیریت شهر جدید (شرکت عمران) با ایجاد نظام عدم تمرکز در فرایند برنامه ریزی وتصمیم گیری و استفاده موثر و کاربردی از مشارکت نهادهای محلی، راه را جهت ایجاد مدیریت مشارکتی هموار نماید. در این راستا راهکارهای گوناگونی پیشنهاد شد که در فصل ششم پژوهش به تفضیل بیان شده است.