امروزه، دنیای آموزش به سمت روشهای شاگرد محوری تمایل پیدا کرده است. در این راستا، تحقیق حاضر سعی بر آن دارد که میزان مغایرت بین علائق شاگردان در زبان آموزی و دریافت اساتید از این علاقه را مورد بررسی قرار دهد. در این مطالعه 603 دانشجو از دانشگاههای مختلف که زبان انگلیسی بعنوان زبان خارجی برای آنها محسوب می شود شرکت کردند. این دانشجویان به یک پرسشنامه در مورد علائق و روشهای برگزیده خود در واحد دانشگاهی ((زبان عمومی)) پاسخ دادند که به ذات نوعی تجزیه و تحلیل نیازها به شمار می آید. بعلاوه از 27 استاد دانشگاه در همان محیط خواسته شد تا دریافت خود را از علائق شاگردان مطرح نمایند. سپس مقایسه ای بین جوابهای این دو گروه بعمل آمد تا میزان مغایرت بین علائق شاگردان و دریافت اساتید از این علاقه مشخص گردد. نتایج نشان داد که تفاوت آشکاری بین این دو وجود دارد، اگرچه از لحاظ آماری این تفاوت به سطح معناداری نمی رسد. یافته های این تحقیق همچنین بر این مسئله دلالت می کند که در فعالیتها و تمرینهای ((ارتباطی)) تفاوت معناداری بین علائق شاگردان و دریافت اساتید از این علاقه وجود دارد. همچنین اگر چنین فعالیتهای گفتاری و فعالیتهای شنیداری و تفاوت قابل توجهی بین این دو گروه مشاده شد ولی این تفاوت از لحاظ آماری معنادار نیست. علاوه بر این، این تحقیق نشان داد که جنسیت و رشته تحصیلی دانشجویان روی علائق آنان بصورت معنادار تاثیر نمی گذارد. نتایج این تحقیق دربردارنده نکات ضمنی مثبتی برای تهیه و تدوین مطالب و برنامه های درسی و همچنین عملکرد اساتید در کلاس می باشد.