در سراسر جهان سل همراه با فقر، محرومیت و نقص سیستم ایمنی مشاهده می شود. در این بررسی تعداد 39 بیمار در سالهای 1372 لغایت 1376 در مراکز آموزشی درمانی امام خمینی، طالقانی، سینا و مرکز مبارزه با بیماریهای ریوی استان با تشخیص پریتونیت سلی مورد مطالعه قرار گرفته اند. از این تعداد 26 بیمار مونث و 13 بیمار مذکر بوده اند و نسبت زن/مرد=8/1 / 1 و متوسط سن بیماران 20-30 سالگی بوده است. بیماری شروعی تدریجی داشته و شکایات شایع بیماران شامل: درد شکم (76%)، دیستانسیون شکم (61%)، کاهش وزن (58%)، بی اشتهایی (43%)، آسیت (47%) و تب (40%) بوده است. آسپراسیون مایع پرتیوئن اگزدائیو بوده که معمولا شامل 100+-150 سلول بار ارجحیت لنفوسیتها (95%) بوده است. اسمیر مایع پریتوئن از نظر ‏‎a.f.b‎‏ بندرت مثبت ولی کشت مایع آسیت در 10% موارد مثبت شده است. بررسی بافت شناسی از پریتوئن در 10% بیماران به وسیله لاپاراسکب و در 80% بیماران بالا پاراتومی صورت گرفته است. در مان این بیماران درمان طبی بوده است و مشابه درمان سل ریوی 6 تا 9 ماه ادامه داشته است. از این تعداد بیماران در اکثر موارد ‏‎‎‏‏‎‎‏(20 مورد) لاپاراتومی و در موارد کمتری (4 مورد) لاپاراسکپی جهت تشخیص بیماری صورت گرفته است و در 8 مورد لاپارتومی جهت درمان عوارض بمیاری و یا ‏‏‎r/o‎‏ شکم حاد صورت گرفته است.