لیپوزوم های کاتیونی ساختار های دو لایه متشکل از فسفولیپید ها هستند . یکی از مهمترین کاربرد های آن ها، استفاده به عنوان حامل های انتقال دارو و حامیلن انتقال ژن در ژن تراپی است. در مطالعات گذشته از ماده فلورسنت کربوکسی فلورسئین به عنوان نشانگر انتقال دارو استفاده شده است . پدیده بیولومینسانس که حاصل اثر آنزیم لوسیفراز برروی سوبسترای لوسیفرین است و در حضور mg2+ و اکسیژن تولید نور می کند می تواند جایگزینی برای کربوکسی فلورسئین و سیستم فلورسانس باشد . در فاز اول این مطالعه سعی بر این است که با ساخت لیپوزوم و وارد کردن لوسیفرین به درون آن و بررسی آزادسازی لوسیفرین از لیپوزوم ها با استفاده از اثر تخریبی آنتی بیوتیک نیسین (nisin) برروی دیواره لیپوزوم، زمینه استفاده از سیستم بیولومینسانس به عنوان نشانگر جدید انتقال دارو فراهم شود . ساخت لیپوزوم های کاتیونی و وارد کردن لوسیفرین به درون آن به روش fdel انجام شد و موفقیت ورود لوسیفرین با استفاده از سنجش آنزیمی لوسیفراز مورد بررسی قرار گرفت. از طرف دیگر ژن آنزیم لوسیفراز یکی از ژن های گزارشگری است که در مطالعات مختلف برای اندازه گیری کارایی انتقال ژن در شرایط in-vivo و in-vitro مورد استفاده قرار می گیرد. در مطالعات گذشته، فورمولاسیون های مختلفی از لیپوزوم ها برای انتقال انواع مختلفی از ژن های گزارشگر مورد استفاده قرار گرفته است. در فاز دوم این پژوهش – برای اولین بار – کارایی دو نوع لیپوزوم کاتیونی با فورمولاسیون جدید جهت انتقال پلاسمید pgl3 – پلاسمیدی که دارای ژن لوسیفراز به عنوان گزارشگر است – به درون سلول های دودمان سلولی cho مورد بررسی قرار گرفت. لیپوزوم های کاتیونی متشکل از نسبت های مولی مختلف از dppc / chol/ doab و dppc/ doab با روش fdel سنتز شد و ترانسفکشن سلول های cho با پلاسمید pgl3 توسط غلظت های مختلفی از لیپوزوم های کاتیونی سنتز شده انجام گرفت. کارایی ترانسفکشن و میزان بیان ژن لوسیفراز بوسیله سنجش آنزیمی لوسیفراز مورد بررسی قرار گرفت. در نهایت کارایی بالای ترانسفکشن با استفاده از این فورمولاسیون های جدید بدست آمد.

بررسی اثر آنتی بیوتیکی نایسین به دو فرم آزاد و نانوانکپسوله شده در لیپوزوم در ماندگاری و کاهش جمعیت لیستریایی پنیر فراپالایش

در این کار تحقیقاتی، نانومواد هیبریدی محلول در آب و با سازگاری زیستی بالا شامل نانولوله های کربنی چند دیواره و پلی سیتریک اسید( pca) پرشاخه سنتز شدند. در این کار ابتدا نانولوله ها توسط واکنش با اسید باز شده و عامل دار می شوند و سپس سیتریک اسید از طریق واکنشهای چند تراکمی برروی سطح نانولوله رشد داده شد. . نانو مواد هیبریدی mwcnt-g-pcaهم چنین قادرند ملکول های داروی ضدسرطان مانند سیس پلاتین را حمل نماید. سیس پلاتین یکی از پراستفاده ترین داروهای سایتوتوکسیک در درمان تومورهای جامد می باشد که استفاده بالینی آن با سه مشکل اساسی مواجه است: 1) سمیت شدید خصوصا نوع گوشی وکلیوی 2) غیرفعال شدن سریع دارو در اثر کمپلکس شدن با پروتئین های بافتی و پلاسمایی 3) بروز مکرر مقاومت به دارو. احتباس داروهای ضد سرطان در نانوموادهیبریدی، سمیت مربوط به آن ها را از طریق تغییر دادن فارماکوکینتیک داروها کاهش می دهد. در بافتهای توموری به علت ضعف در آنژیوژنز و سرعت بالای تکثیر سلول ها، اندوتلیوم عروق از نفوذ پذیری بیشتری نسبت به بافت سالم برخوردار است. بدین ترتیب نانومواد هیبریدی با اندازه ی ذره ای کمتر از200 نانومتر، بصورت غیر فعال قادر به هدایت نمودن داروهای ضد سرطان به تومور خواهند بود. این اثر را enhanced permeation and retention effect می نامند. خواص این نانو مواد هیبریدی بوسیله روش های مختلف شناسایی شدند و سپس از لحاظ زیستی مورد بررسی قرار گرفتند. در این مطالعه روشی برای هدایت کارآمد سیس پلاتین توسط نانو مواد هیبریدی به منظور دستیابی به فرآورده ای از سیس پلاتین با اثر درمانی بالاتر و عوارض جانبی کمتر ارائه می گردد. با استفاده ازروش hplcمقدار داروی بارگذاری شده برروی نانوماده هیبریدی تعیین شد.مطالعه رهاسازی سیس پلاتین برای دوماه در دماهای مختلف انجام شد.میزان سمیت فرمولاسیونهای تهیه شده درمقایسه باداروی آزاد با تست mtt سنجیده شد.اثر ضدتوموری در مدل حیوانی بر روی سلولهای سرطانی موشی c26کولون کارسینوما با تزریق وریدی فرآورده حاوی سیس پلاتین و فرم معمول داروی آزاد (جهت مقایسه) انجام گرفت . میانگین اندازه ذرهای فرمولاسیون تهیه شده زیر 100 نانومتر بودکه مناسب برای هدایت به سمت بافت توموری با مکانیسم eprمی باشد. بار نانوماده هیبریدی حاوی سیس پلاتین در این مطالعه منفی بود.که این به دلیل وجود گروه های کربوکسلیک پلیمر می باشد.این بار منفی باعث پایداری فرآورده در خون می شود.بررسی.رهش دارو از نانو ماده هیبریدی به کندی صورت گرفت که این هم نشان دهنده طولانی بودن عمر فرمولاسیون است. سپس در ادامه، فرمولاسیون تهیه شده نسبت به داروی آزاد، سمیت بیشتری را هم در مخیط کشت سلولی وهم در مدل حیوانی نشان داد. بنابراین با مطالعات بیشتر، می توان از این نانومواد هیبریدی محلول در آب به عنوان سیستم های حامل دارو در درمان سرطان استفاده نمود.