هدف: تعیین اثرات آنیزومتروپیای آستیگماتیک تجربی بر روی استرئوپسیس در افراد بزرگسال سالم برای ارزیابی اثرات بالقوه آنیزومتروپیای آستیگماتیک اصلاح نشده در تکامل آستانه استرئوپسیس در طی دوران کودکی. تعداد 30 نفر داوطلب دانشجوی رشته پزشکی سنین بین 19 تا 24 سال با میانگین سنی 6/22 سال که در مقاطع علوم پایه، فیزیوپاتولوژی و استارژی مشغول تحصیل بودند و هیچگونه بیماری چشمی نداشتند، در این مطالعه شرکت کردند. پس از اصلاح کامل عیب انکساری چشم هر داوطلب برای بررسی تغییرات استرئوپسیس به دنبال ایجاد آنیزومتروپیای آستیگماتیک درمقادیر مختلف در زوایای صفر، 45 و 90 درجه با لنزهای بفاصله 5/0- دیوپتر بر روی چشم چپ داوطلب به ترتیب از صفر تا 6- دیوپتر، آستانه استرئوپسیس با استفاده از دو تست تیتموس و ‏‎random dot test‎‏ پس از گذاشتن عینک های ویژه هر تست با وجود لنزهای مربوطه در ‏‎trial frame‎‏ اندازه گیری شد. سطوح آستانه استرئوپسیس متناسب با درجه آنیزومتروپی آستیگماتیک در همه داوطلبان کاهش یافت. یک دیوپتر آنیزومتروپیای آستیگماتیک در تست ‏‎tno‎‏ آستانه استرئوپسیس را بطور متوسط در زوایای صفر، 45، 90 درجه به ترتیب 6/115، 9/147 و 5/145 ثانیه بر کمان و در تست تیتموس استانه استرئوپسیس بطور متوسط در زوایای صفر، 45 و 90 به ترتیب 7/159، 159 و 151 ثانیه بر کمان کاهش می دهد. درجات پائین آنیزومتروپیای آستیگماتیک می تواند بطور بازوی اثرات بالقوه بدی بر روی درجات بالای دید دو چشمی در بالغین داشته باشد. مهار فووه آ که بطور مستقیم در رابطه با درجه آنیزومتروپیا است ممکن است مسئول از دست دادن استرئوپسیس باشد. بنظر میرسد که اثرات آنیزومتروپیای آستیگماتیک بر روی استرئوپسیس باید در اصلاح عیب انکساری آنیزومتروپیا در بچه ها مورد توجه قرار گیرد.