اوالژن یک آسیب پیچیده دندانی است که پالپ، pdl و استخوان آلوئول را درگیر می کند. بهترین درمان در این صدمات جایگذاری بلافاصله دندان در ساکت می باشد که البته در اکثر موارد امکان پذیر نیست. بنابراین نوع ماده انتقال دهنده دندان ، اهمیت بسزایی در پروگنوز این دندانها خواهد داشت. متاسفانه در خیلی از موارد از محیط های نگهداری غیر فیریولوژیک از قبیل : آب یا بزاق استفاده میگردد و یا دندان در محیط خشک نگهداری می شود که در همه این موارد احتمال از بین رفتن سلولهای pdl وجود دارد، درحالیکه وجود سلول های زنده پریودنتال لیگامان نقش اساسی در پروگنوز درمان این دندانها دارد. از طرفی مطالعات نشان داده اند که لیزرهای کم توان، به دلیل دارا بودن اثرات تسکینی، ضد التهابی، تحریک بیولوژیکی و افزایش جریان خون ناشی از گشادی عروق، می توانند روند التیام را تسریع نماید. بر این اساس هدف مطالعه حاضر، بررسی تأثیر کاربرد لیزر کم توان دیود قبل از جایگذاری مجدد دندان در ساکت ، بر روند التیام pdl، در موارد استفاده از محیط های غیر فیزیولوژیک شامل بزاق، آب و محیط خشک می باشد. روش کار در این مطالعه تعداد 44 دندان انسیزور دائمی نابالغ فک بالا و پایین، از 8 سگ 7-5 ماهه مذکر انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه پروتکل معمول درمان (20 دندان) و گروه لیزر + پروتکل معمول درمان (24 دندان) قرار گرفتند. سپس دندانها در هر گروه به طور تصادفی در یکی از زیر گروه های زیر (هر زیر گروه 4 دندان) واقع شدند: جایگذاری فوری (پس از 4 دقیقه)، آب (30 دقیقه)، بزاق(30 دقیقه)، محیط خشک (45 دقیقه)، محیط خشک (65 دقیقه)، البته در گروه لیزر دو زیر گروه 45 دقیقه ای وجود داشت که تابش لیزر در یکی فقط به دندان و در دیگری به دندان و ساکت صورت گرفت. ارزیابی رادیوگرافیک در فواصل 30 و 60 روزه انجام شد. پس از 60 روز حیوانات به روش وایتال پرفیوژن قربانی شدند و دندان ها از نظر هیستولوژیک و هیستومورفومتریک نیز مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج با آزمون های آماری دقیق فیشر، تی مستقل و کروسکال والیس آنالیز شدند. سطح معنی داری 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها نتایج حاکی از آن بود که در تمام گروه ها تحلیل آماسی و/یا سطحی مشاهده گردید و تفاوت آماری بین دو گروه لیزر و پروتکل معمول درمان از نظر متغیرهای هیستولوژیک، هیستومورفومتریک و رادیوگرافیک وجود نداشت. نتیجه گیری تحت شرایط مورد مطالعه، درمان سطح ریشه و/یا ساکت دندان avulsed با لیزر به همراه پروتکل درمانی معمول قبل از جایگذاری آن در ساکت تأثیری در بهبود روند التیام پریودنتال لیگامان ندارد.

کنترل عفونت در ناحیه فک و صورت همواره یکی از مشکلات درمانی قابل توجه می باشد. چرا که تاخیر در درمان و کنترل عفونت می تواند سبب درگیری فضاهای اولیه فکین و در صورت گسترش بیشتر درگیری فضاهای ثانویه را نیز موجب شود، و حیات بیمار را به خطر اندازد. 75 درصد عفونتهای ماگزیلوفاسیال ادنتوژنتیک بوده که جهت کنترل آن باید درناژ، دسترسی به کانال ریشه و لزوم تجویز آنتی بیوتیک را در طرح درمان خود قرار داد. این مطالعه به منظور تعیین حساسبت آنتی بیوتیکی (آنتی بیوگرام) آبسه های دندانی انجام گرفت. در این پژوهش 40 بیمار دارای آبسه فکی جهت جمع آوری مایع چرکی و انجام آنتی بیوگرام مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه گیری به طریق غیر احتمالی آسان بوده و اطلاعات مربوط به متغیرهای کیفی وکمی بیماران در جداول و فرم های معین ثبت گردید. مایع آسپیراسیون به آزمایشگاه منتقل و مراحل آزمایشگاهی پژوهش انجام گرفت، آنالیز داده ها براساس آزمون ‏‎t-test‎‏، ‏‎x2‎‏ انجام شد. نتایج آنتی بیوگرام جهت 7 نوع آنتی بیوتیک انتخابی نشان داد که پاسخ باکتریهای عامل عفونت نسبت به ‏‎penicillin‎‏ در 85 درصد موارد مقاومت در 15 درصد موارد حساسیت می باشد در حالیکه در ارتباط با ‏‎ceftizoxim‎‏ این تست بیانگر 80 درصد حساسیت می باشد. در ارتباط با محل و فضاهای درگیر ابسه نیز مشخص گردید که فضای با کال بیشترین فضای درگیر و دندان مولر اول پائین شایعترین عامل دندانی است. در نهایت می توان چنین استنباط کرد که مقاومت، به پنی سیلین نسبت به گذشته رو به افزایش بوده و بنابراین در آبسه های مقاوم به درمان جهت انتخاب آنتی بیوتیک مناسب لزوم استفاده از تکنیک های کشت بی هوازی و آنتی بیوگرام مطرح می گردد.