هدف از انجام این کارآزمایی بالینی تصادفی مقایسه تاثیر دو روش تمرینی دویدن به جلو و عقب بر روی برخی آزمونهای عملکردی مورد بررسی قرار گرفته و تایید گردد. یک نمونه 30 نفری از مردان سالم جوان به روی غیر احتمالی ساده انتخاب شده و به روش تصادفی منظم بدو گروه 15 نفری تقسیم بندی شدند. برای یک گروه به مدت 6 هفته و به تعداد سه جلسه در هفته و 15 دقیقه در هر جلسه با سرعت انتخابی دویدن به جلو (گروه ‏‎fr‎‏) و برای گروه دیگر دقیقا با همان حجم تمرین دویدن به عقب (گروه ‏‎br‎‏( انجام شد. آزمونهای عملکردی شامل رومبرگ تصحیح شده، پرش عمودی، پرش طول روی یک پا، زمان جهش متوالی روی یک پا در مسافت 6 متری، و دوی رفت و برگشت سریع بودند که در 4 مرحله در فواصل زمانی 2 هفته ای انجام و نتایج حاصله بین دو گروه توسط آزمون آماری ‏‎t‎‏ مستقل با یکدیگر مقایسه گردید. نتایج حاصله نشاندهنده بهبودی معنی دار تمامی آزمونها در هر گروه و همچنین عدم وجود اختلاف معنی دار بین پیشرفت دو گروه پس از 6 هفته بودند. باستثنا این نتایج دو روش تمرینی دویدن به جلو و عقب به یک میزان در افزایش توانائی های عملکردی اندام تحتانی موثر می باشند.