نتایج این بررسی نشان می دهد که تفاوت معنادار در میزان روان نژندی دانشجویان بود. بطوریکه دانشجویان علوم انسانی میزان روان نژندی بالاتری نسبت به دانشجویان مهندسی نشان دادند. این در حالی است که در بعد درونگرایی-برونگرایی بین دانشجویان رشته های مختلف تفاوت معناداری مشاهده نشد ، ضمن آنکه در کلیه دانشجویان برونگرایی بیش از درونگرایی ملاحظه شد. از سویی دیگر، تفاوت معنادار در انگیزش کلی ، انگیزش درونی و خودپنداره دانشجویان مشاهده شد. بطوریکه دانشجویان مهندسی انگیزشی کلی و درونی پائین تر و دانشجویان پزشکی خودپنداره برتری نسبت به دو گروه دانشجویان دیگر نشان دادند. اما درانگیزش بیرونی تفاوت معناداری بین گروهها مشاهده نشد. در مقایسه ابعاد یازده گانه انگیزشی بین دانشجویان ، نتایج بیانگر این بود که درابعاد قدرت طلبی ، شهرت طلبی ، اتکا به نفس ، گرایش به کار و تکلیف و وابستگی اجتماعی تفاوت معناداری بین گروهها مشاهده شد. بطوریکه دانشجویان مهندسی دربعد قدرت طلبی نسبت به دانشجویان پزشکی و در بعد شهرت طلبی نسبت به هر دو گروه دانشجوی دیگر پائین ترند. از طرفی دیگر ، در بعد وابستگی اجتماعی درحالیکه دانشجویان پزشکی نسبت به هر دو گروه دیگر پائین ترند، در بعد اتکا به نفس نسبت به دانشجویان علوم انسانی و در بعد گرایش به کار و تکلیف نسبت به هر دو گروه دیگر دانشجو برتری نشان می دهند . در سایر ابعاد تفاوت معناداری بین سه گروه مشاهده نشده است. درانتها جهت انطباق بیشتر شرایط آموزشی با شخصیتهای گوناگون ، استفاده توام از شیوه های حل مسئله تفکر با صدای بلند و تقطیع ، همچنین ایجاد ساختاری همکارانه درکلاس پیشنهاد شده است . به علاوه با توجه بیشتر به کیفیت آموزش به عوض کمیت آن و انعطاف پذیرتر کردن ارتباط بین استاد و دانشجو و نهایتا روشن تر کردن جایگاه واقعی رشته های گوناگون در بین جوانان می توان انگیزه دانشجویان را افزایش داد.