یکی از مهم ترین حوزه های روابط خارجی ایران، مسئله داشتن رابطه با ایالات متحده با ملاحظه حیاتی بودن اهداف و پیامدهایش است. در دوران شاه دو کشور روابط بسیار نزدیکی داشتند، اما در دوران جمهوری اسلامی وضعیت عدم رابطه و حتی سطوحی از تنش تجربه کرده اند. با این اوصاف، در این دو دوره متفاوت، ایالات متحده نشان داده که تقریباً تأثیرگذارترین قدرت بزرگ بر کل فراگرد سیاست خارجی ایران است. در خلال بیش از سه دهه از استقرار جمهوری اسلامی، دوران ریاست جمهوری خاتمی که با دوران ریاست جمهوری کلینتون در ایالات متحده مصادف شد، شاید دورانی بود که دو طرف از بیشترین آمادگی و فرصت برای عادی نمودن روابط برخوردار بودند. با این اوصاف، روابط دو کشور عادی نشد. با توجه به اینکه دو کشور به دلایل مختلف از جمله الزامات استراتژیک منطقه ای و جهانی، نیاز به همکاری اقتصادی گسترده، و نیز علائق تمدنی برتر به داشتن روابط با همدیگر نیاز دارند، عادی نشدن این روابط مسئله مهمی به نظر می رسد که این رساله به آن پرداخته است. در پاسخ، رساله عوامل متعددی از جمله آمریکاستیزی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی، انعطاف ناپذیری ایالات متحده، و عوامل تأثیرگذار در محیط روابط دو کشور را در قالب فصل های متعدد پژوهش بررسی می کند.

هدف این پایان نامه بررسی علل بهبود جایگاه ایران در اوپک در سالهای 80-1376 است و در این راه، به شاخص های جایگاه ایران در اوپک مانند توان تاثیرگذاری بر تعیین قیمت ، سطح تولید ، و ... پرداخته شده است . برپایه مطالعات اکتشافی ، سه متغیر شناسایی شده است: 1- خروج اقتصاد جهانی از رکود ناشی از بحران اقتصادی شرق آسیا. 2 - رویه های همگرایی شرکت های نفتی بزرگ جهان با سیاست های نفتی ایران دراوپک. 3- تحول سیاست خارجی.