شاهنامه فردوسی طی هزار سال که از خلق و شکل گیری آن می گذرد مورد توجه محققین و اندیشمندان متعددی واقع شده ، اما هر یک از آنان از بعدی خاص به این شاهکار عظیم نگریسته اند که این خود می تواند دلیلی بر عمق و گستردگی این اثر فناناپذیر باشد. آنچه دراین رساله مبنای تحقیق واقع شده کاربرد ابعاد و عناصر تجسمی توسط این حماسه سرای بزرگ ایرانی است عناصری که بدون تردید نقش تعیین کننده ای در شکل گیری این اثر دارد. از آنجا که این ابعاد وعناصر در هنرهای تجسمی این مرز و بوم به صورتهای گوناگون طی تاریخ پرفراز و نشیب ایران بکار رفته و فردوسی عاشقانه و با تمام قدرت و توان اندیشمندانه خود به حفظ و حراست از وطن اندیشیده عناصر و ابعاد تجسمی در شاهنامه گاهی برای به تصویر کشیدن فضاهای معماری و زمانی برای وصف فضاهای نقاشی مابانه اعم از فضاهای توصیف گرایانه - توجیه گرایانه و وهم انگیز ، فرا واقعیتی و گاهی برای توصیف طبیعت و زمانی برای رسیدن به هدف غایی خود که همانا ایجاد روحیه ای سلحشورانه و وطن پرستانه است شعر را دستمایه خلاقیت خود قرار داده و در عین حال با دانش وسیعی که از رنگ و نور و عناصر و ابعاد تجسمی نظیر نقطه ، خط، سطح، حجم و بافت ...غیره داشته از این ابعاد و عناصر گاهی برای به تصویر کشیدن فضاهای معماری و زمانی برای وصف فضاهای نقاشی مابانه اعم از فضاهای رزمی و صحنه های بزمی و هنگامی برای تلالو و شادابی مجالس ... بکار گرفته در این رساله سعی شده است با معرفی این ابعاد دلیل بکارگیری و تاثیر هر یک از جنبه های مورد نظر را مورد مطالعه قرار گیرد.