در ایران عشایر علاوه بر ویژگی معیشتی(دامپروری) ، از دوره ساسانی تا آخر قاجاریه قدرت نظامی و سیاسی را نیز در دست داشته اند. این شیوه در دوره های مختلف دستخوش تغییراتی شده است ولی شدت و ضعف آن صرفنظر از رابطه مستقیم با دام و مرتع منشا سیاسی و امنیتی و انتظامی داشته است.