شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی، بزرگترین اثر حماسی زبان فارسی و پشتوانه فرهنگ و اندیشه های ایرانی ، از چشم اندازهای گوناگون قابل بررسی است. عناصر بلاغی نیز در این اثر سترگ نمودهای فراوانی دارد . پایان نامه حاضر با عنوان فرهنگ استعارات شاهنامه به بررسی ابیات شاهنامه از نظر استعاره ها پرداخته و نشان داده است سخنور طوس از این ابزار بیانی و تخیل گری تا چه حد بهره گرفته است. در این نوشتار، پس از تبیین مبانی نظری استعاره و نقد و بررسی آرای پیشینیان ، استعاره هایی که در متن شاهنامه به کار گرفته شده، به ترتیب الفبایی تقسیم شده و اطلاعات مربوط به هر استعاره از نظر نوع با علائم اختصاری در کنار هر یک درج شده است. پس از آن معانی استعاره ها همراه با شواهد مربوط به هر یک ارائه گردیده است.