راهبردها و سیاستهای تدوین شده برای بالا بردن توان ضریب اشتغال در راستای مبارزه علیه بیکاری بعد از انقلاب اسلامی و همچنین در سایه برنامه های اول و دوم و سوم توسعه کشور، شکاف بین عرضه و تقاضای موجود را نه تنها تامین ننموده است بلکه هر روز به ابعاد این شکاف اضافه می گردد .مسئله این است که موضوع اشتغال بعد از انقلاب اسلامی همواره یک مسئله سیاسی محسوب می شده است و شیوه برخورد با آن تابع اقتضاهای سیاسی و امنیتی و بحرانهای سیاسی بوده است. بنابراین بیکاری بعنوان یک میانجی و حلقه واسطه میان عدم توسعه سیاسی و عدم توسعه اقتصادی در تشدید این توسعه نیافتگی موثر می باشد. بنابراین این معضل باعث تداوم دور باطل می شود . بهرحال لازم است با استفاده از انواع وسایل و ابزار بتوان از خارج شدن مساله بیکاری از حالت اقتصادی صرف به شکل یک مساله سیاسی و امنیتی جلوگیری نمود.