ناصر بخارایی از چهره های ناشناخته در میان شاعران ، سخنوران ، عارفان و ادیبان زبان فارسی در قرن هشتم است . وی علاوه بر شاعری به هنر خطاطی نیز آراسته بود. پس از گذراندن دوران جوانی و تحصیل علم و ادب و هنر، عزم سفر کرد و دوران آوارگی و بی قراری او آغاز شد. دراین سرگشتگی به دربار آل جلایر ، آل کرت ، هوشنگ شاه شروانی و ... راه یافت و به مدح شاهان ، امیران ، وزیران ، قاضیان و اهل علم و تصوف پرداخت. دیوان او شامل غزل، قصیده ، ترجیع و ترکیب بند، قطعه ، سمط، مثنوی، دوبیتی و رباعی می شود که با تصحیح دکتر مهدی درخشان در سال 1353 به چاپ رسیده است.