در دو دهه اخیر کنترل ارتعاش به روشهای فعال و نیمه فعال به صورت گسترده ای توسعه یافته است . دراین روشها مستقیما پاسخ سازه یعنی شتاب ، سرعت و تغییر مکان به عنوان معیار کنترل مد نظر است. این معیارها تاثیر مستقیمی در عملکرد لرزه ای سازه دارند. به طور کلی دو عاملی که در عملکرد سیستم کنترل فعال به منظور بهبود رفتار لرزه ای سازه نقش دارند، عبارتند از: 1 - طرح در نظر گرفته شده برای اعضای سازه. 2 - محدودیت فیزیکی محرکها. بنابراین با انتخاب مناسب این دو عامل می توان عملکرد سازه را ، درجهت بهبود رفتار لرزه ای سوق داد. سیستم کنترل باید به گونه ای عمل کند، که رفتار سازه در زلزله های با دوره بازگشت کوتاه در محدوده خطی و در زلزله های با دوره بازگشت بلند در محدوده غیرخطی قرار گیرد، به نحوی که از ظرفیت شکل پذیری سازه به منظور اقتصادی بودن طرح استفاده شود. برای این منظور می توان از آنالیز بارهای افزاینده که به عنوان یک ابزار قوی در تعیین پارامترهای لرزه ای سیستم کنترل غیرفعال شناخته شده است ، بهره گرفت.