در این تحقیق با دو فرض اساسی چگونگی تخصیص بهینه بودجه های عمرانی را پیشنهاد شده است ، فرض اول اینکه شهرستانهای مختلف استان از حیث برخورداری از امکانات و تسهیلات رفاهی با یکدیگر متفاوت هستند و فرض دوم اینکه شهرستانهای مختلف استان نیازهای تسهیلاتی و رفاهی مختلفی با توجه به میزان جمعیت ، نرخ رشد جمعیت ، مساحت و غیره در دوره بودجه خواهند داشت . بنابراین با توجه به این فرض ، سعی کردیم که بودجه عمرانی استانی را به دو بخش تقسیم کنیم ، بخشی را به محرومیت زدائی اختصاص داده و بخش دیگر را به صورت معمولی و با توجه به نیازهای آتی هر شهرستان و با استفاده از شاخصهای سازمان برنامه ریزی استان در هر فصل بودجه به شهرستانها تخصیص دادیم. در این تحقیق با بکار گیری فنون تاکسونومی عددی در استخراج ضرائب محرومیت و تجزیه و تحلیل تصمیم گیری گروهی در تعیین اولویتهای بخشهای مختلف با توجه به اهداف کلان برنامه توسعه سوم ، در مدل تهیه شده بوسیله تکنیک برنامه ریزی آرمانی و با وارد کردن بعد زمانی هدف محرومیت زدایی شهرستانها را با توجه به اهداف کوتاه مدت افزایش کمیتهای موجود ( شاخصهای انتخاب شده ) در هر فصل بودجه و هر شهرستان به میانگین کلی ( میانگین کمیت مورد نظر در شهرستانهای توسعه یافته تر) انتخاب کرده و مقایسه نتایج به دست آمده با اولویتهای سازمان برنامه ریزی استان از طریق مدل و سپس نتایج آن با بودجه مصوب سازمان برنامه ریزی کشور در سال 1379 با رسم نمودار و جدول انجام شده است . تقدم در الگوی توزیع بهینه اعتبارات عمرانی بین شهرستانهای استان براساس میزان ( ضریب ) محرومیت بوده ، هدف این است که شهرستانهای محروم استان از اعتبار بیشتری برخوردار گردند.