هدف تحقیق حاضر بررسی اثر پوشیدن جلیقه سرد هنگام ریکاوری فعال بر تکرار فعالیت های شدید در هوای معتدل بود. بدین منظور 10 دانشجوی تربیت بدنی مرد (میانگین سن=96/. ± 22.6 سال، قد=5.8 ± 176.00 سانتیمتر، وزن=8.6 ± 69.55 کیلوگرم، بیشترین اکسیژن مصرفی=7.09 ± 54.47 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه) در 2 جلسه جداگانه به فاصله 3 روز در این تحقیق شرکت نمودند. هنگام آزمون ابتدا آزمودنی ها با 90 درصد مسافت آزمون شاتل ران که یک هفته قبل انجام داده بودند بدن خود را گرم کردند، سپس 15 دقیقه ریکاوری فعال ، بعد از آن یک وینگیت 20 ثانیه، سپس 15 دقیقه ریکاوری فعال، بعد از آن وینگیت 20 ثانیه دوم و در آخر نیز 15 دقیقه ریکاوری فعال انجام دادند، آزمودنی ها حین انجام ریکاوری فعال جلیقه پوشیدند . دریک جلسه دمای جلیقه پایین و در جلسه بعد، هم دمای محیط بود. قبل از گرم کردن میانگین دمای مرکزی بدن هنگام پوشیدن جلیقه سرد (44/. ± 36.43) بالاتر از جلیقه با دمای معمولی (29/. ± 36.00) بود، اما این تفاوت معنی دار نبود(05/0 p<). و در حین فعالیت نیز این اختلاف معنی دار نبود(05/0 p<). ضربان قلب و لاکتات خون قبل و بعد از وینگیت اول و دوم در دو جلسه جلیقه سرد و معمولی، تفاوت معنی داری نداشتند(05/0 p<). با پوشیدن جلیقه سرد، میانگین بیشترین توان، متوسط توان و کمترین توان مشابه پوشیدن جلیقه با دمای معمولی بود، و تفاوت معنی داری نداشتند(05/0p<). این نتایج پیشنهاد می کنند که پیش-سرماش به روش پوشیدن جلیقه یخ، موجب بهبود تکرار اجرای فعالیت شدید نمی گردد.

هدف از تحقیق حاضر، تعیین اثر حاد کشش ایستا، پویاوترکیبی، عضلات موافق و مخالف ،بر قدرتبیشینه و شاخصهای الکترومایوگرافی باز شدن زانو در مردان تمرین کرده بود. بدین منظور تعداد 12 آزمودنی با میانگین و انحراف استاندارد سن 78/0±85/27سال، قد 88/3±95/179سانتیمتر، وزن 44/2±55/76 کیلوگرم و نمایه توده بدنی 56/2±03/21 کیلوگرم بر مترمربع، از میان 20 پسر تمرین کرده دارای سابقه و عضویت در باشگاه های ورزشی، به طور تصادفی انتخاب شدند. پروتکل تحقیقشامل یک جلسه آشناسازی با روند اجرای کار، سپس در 4 جلسه جداگانه به فاصله ی 48 ساعت از هم که و در حالیکه ازمودنی ها در هر جلسه بصورت تصادفی در یکی از گروه های چهار گانه بدون کشش(3 نفر) ، کشش ایستا(3 نفر) ، کشش پویا(3 نفر) و کشش ترکیبی(3 نفر) با دو دقیقه وقفه بین کشش و انجام آزمایش ها پرداختند و شاخص های الکترومایوگرافی ان ها در حرکت باز شدن زانو ثبت گردید. نرمال بودن داده هااز طریق آزمون کولوموگروف اسمیرنوف بررسی شدو ازروش آماری t زوجیبرای مقایسه دو به دو متغیر های مستقل در سطح معنا داری (p<0.05)استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار 16 spss انجام شد. نتایج نشان داد که اثر افزاینده تمرینات کشش پویا و ترکیبی بر روی قدرت بیشینه باز شدن زانو و شاخص های الکترومایوگرافی عضله موافق (چهارسر رانی) معنادار بود و در کشش ایستا تغییرات کاهند به سطح معناداری نرسید.

هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر تمرینات پلایومتریک قبل و بعد ازدوره بلوغ بر شاخص های الکترومایوگرافی و عملکرد بازیکنان فوتبال می باشد. جامعه آماری این پژوهش را دانش آموزان فوتبالیست قبل از بلوغ با میانگین سنی53/±35/10 سال و بعد از بلوغ با میانگین سنی72/±43/15 سال شهرستان دلفان تشکیل می دادند.از میان جامعه آماری دانش آموزان فوتبالیستی که سابقه حداقل 9 ماه تمرین منظم در سطح دانش آموزی را داشتند، انتخاب گردیدند که 15 نفر آن ها در گروه تجربی یک( قبل از بلوغ) و 15 نفر در گروه تجربی دو (بعد از بلوغ) قرار گرفتند. برای ارزیابی سن، شاخص هایی مثل قد، سن دندانی و سن استخوانی استفاده گردید. سن استخوانی توسط روش پرتو نگاری استخوان های مچ دست غیر غالب ومقایسه آن با اطلس استاندارد(gp) توسط رادیولوژیست انجام گردید.از تعداد 30 آزمودنی دوران بلوغ 15 نفر آنان که در این دامنه سنی قرار داشتند، توسط رادیولوژیست انتخاب و جهت همگن کردن گروه هاازشاخص سن بیولوژیکی استفاده شد. قبل وبعد از تمرینات از آزمودنی ها تست های عملکردی دو20 متر سرعت، چابکی، پرش سارجنت وهمچنین آمپلی تود عضله پهن جانبی گرفته شد.نتایج تحقیق نشان می دهد که درگروه قبل از بلوغ در پرش عمودی،چابکی و20متر سرعت تفاوت معناداری مشاهده شد امادرآمپلی تود عضله پهن جانبی تفاوت معنادار نبود .در گروه بعد از بلوغ درپرش عمودی وچابکی تغییرات معنادار بود،اما در تست 20متر سرعت و آمپلی تود عضله پهن جانبی تغییر معناداری مشاهده نشد.در تغییرات بین گروهی آزمون tمستقل نشان داد که فقط در تست 20متر سرعت تفاوت معناداری مشاهده شد که برتری اثر تمرینات پلایومتریک را در گروه قبل از بلوغ نسبت به گروه بلوغ نشان می دهد که ممکن است به این دلیل باشد که تجربه تمرینی کمتری داشته اند یا به این دلیل که با این گونه حرکات کمتر از گروه دوران بلوغ آشنایی داشتند. در دروان بلوغ افزایش توان قابل ملاحظه ای را مشاهده می کنیم که به نظر می رسدمربوط به فاکتورهای عصبی می باشد که در نتیجه ی فراخوانی واحدهای حرکتی بیشتر و شلیک عصبی سریعتر مربوط می باشد. در آمار توصیفی از میانگین و انحراف استاندارد استفاده شد و همچنین برای بررسی پیش آزمون و پس آزمون در هر گروه از t زوجی و از t مستقل برای بررسی اختلاف احتمالی بین دو گروه در پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد و اختلاف معنادار آماری در سطح 5? تعیین شدو تجزیه وتحلیل های آماری به کمک نرم افزارspss16 انجام شد.

هدف این پژوهش مقایسه فعالیت الکتریکی و پردازش اطلاعات قشر مغز بین دوندگان استقامتی و افراد غیرفعال در حالت استراحت بود. به این منظور 10 نفر از ورزشکاران مرد رشته دو و میدانی استقامتی با میانگین سنی 1/05 ± 26/11 سال که حداقل به مدت پنج سال تمرینات حرفه ای این رشته را انجام داده و در مسابقات کشوری، برون مرزی و ملی شرکت کرده بودند با 10 مرد سالم غیرفعال با میانگین سنی 0/87 ± 25/ سال مقایسه شدند. قبل از ثبت eeg مغزی از آزمودنی ها، جهت رهایی آن ها از فشارها و استرس های روز قبل، به مدت 15 دقیقه به موسیقی امواج مغزی brain refresher گوش دادند. هنگام انتخاب نمونه پژوهش تلاش شد افراد از نظر مغزی و جمجمه ای در سلامت کامل باشند و دخانیات، مواد نیروزا و یا هرگونه دارویی استفاده نکنند. قبل از انجام eeg تست cwt توسط آزمودنی های پژوهش انجام شد. eeg مغزی از این افراد به مدت 8 دقیقه (4 دقیقه با چشمان بسته و در حالت هوشیاری و 4 دقیقه با چشمان باز) و هم چنین موج p300-erp توسط سیستم bm در دانشکده توان بخشی دانشگاه علوم پزشکی ایران ثبت شد. داده های تحقیق با استفاده از آزمون آماری t برای نمونه های مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج تحقیق نشان داد که در کل کرتکس مغزی موج مغزی آلفا و بتا بین گروه غیرورزشکار و ورزشکار در سطح آلفای 0/05 از تفاوت معنی داری برخوردار است و فعالیت ورزشی استقامتی باعث افزایش این امواج در کرتکس مغزی ورزشکاران شده است. در مقایسه بین لوب های کرتکس مغزی نیز موج مغزی آلفا در ناحیه خلفی سر به طور خاص و در دیگر نواحی به طور عام و موج بتا در ناحیه قدامی سر بین دو گروه تفاوت قابل ملاحظه ای داشت که از تغییرات مثبت بر اثر تمرینات استقامتی حمایت می کند. هم چنین مولفه های موج p300-erp و تست cwt بین دو گروه دارای تفاوت معنی دار بودند و این یافته ها نشان می داد ورزش استقامتی باعث بهبود در روند پردازش اطلاعات مغزی ورزشکاران شده است. به طور کلی چنین می توان نتیجه گرفت که تمرین استقامتی مزمن موجب افزایش فعالیت الکتریکی مغز (امواج مغزی آلفا و بتا) و بهبود فرایندهای پردازش اطلاعات در قشر مغز و در نهایت بهبود هوشیار، تمرکز، خلاقیت، توانایی بصری و آرامش می شود.

هدف از این پژوهش تعیین تاثیرحاد تمرین پلایومتریک همراه با تغییر ارتفاع فرود بر برخی از متغیرهای الکترومایوگرافی فرود-پرش پسران دانشگاهی بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه دانشجویان پسر رشته تربیت بدنی دانشگاه خوارزمی تهران بودند که تعداد 10 نفر(سن286/1±10/21 ، قد467/6±73/1، وزن 420/7±200/68(در نهایت به صورت تصادفی به عنوان آزمودنی در نظر گرفته شدند. 72 ساعت پیش از شروع فرایند، آزمودنی¬ها جهت انجام یک تکرار بیشینه پرش ارتفاع خود به منظور تعیین شدت برای یک وهله تمرین پلایومتریک ، همچنین تعیین پای برتر آزمودنی¬ها و در نهایت آشنایی با پروتکل¬ها به آزمایشگاه مراجعه کردند. در این پژوهش که به صورت چهارنوبت پس آزمون با اندازه¬های تکراری برگذار شدآزمودنی-ها در معرض 2 متغیر مستقل تمرین حاد پلایومتریک و تغییر ارتفاع فرود که در 4 سطح اجرا می¬شد در 4 روز متفاوت قرارگرفتند. متغیرهای وابسته نیز شامل1) میانگین نسبت rms/mvc عضلات چهارسر(راست رانی، پهن خارجی) و همسترینگ(دو سر رانی) پای برتر حین فرود(فاز پیش آماده سازی)2) میانگین نسبت rms/mvc عضلات چهار سر(راست رانی، پهن خارجی) و همسترینگ (دو سر رانی)پای برتر حین پرش(نیرومند سازی پس فعالی) و 3) میزان ارتفاع پرش بود. برای تجریه و تحلیل داده¬ها از روش¬های آماری توصیفی و استنباطی استفاده شد. از آمار توصیفی برای تعیین میانگین ، انحراف معیار، رسم نمودار¬ها و جداول استفاده شد. سطح معنی¬داری آزمون های آماری 005/0 p? در نظر گرفته شد . از روش آماری کولموگروف اسمیرنوف و تحلیل واریانس با اندازه¬گیری تکراری برای مقایسه تأثیر کاربندی متغیر مستقل بر متغیرهای وابسته در آزمون¬های تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی برای بیان معناداری تفاوت بین اندازه¬گیری تکراری استفاده شد. تمام عملیات آماری با استفاده از رایانه انجام شده است. برای رسم نمودارها از نرم افزارexcel2010 و برای محاسبات از نرم افزار spss16 استفاده شد.یافته¬های این پژوهش نشان داد که نسبتrms/mvc عضلات(راست رانی، پهن خارجی،دو سر رانی) پس از تغییر ارتفاع فرود(از 40 به 60 سانتی متر) افزایش معناداری به ترتیب(002/ 0 p=،001/0p=،001/0 (p=داشته است. نسبتrms/mvc عضلات(راست رانی، پهن خارجی،دو سر رانی) حین فرود(فاز پیش آماده سازی) پس از اجرای پلایومتریک و تغییر ارتفاع فرود افزایش معناداری به ترتیب( 039/0p= و 001/0p=)(006/0p= و 000/0p=)(001/0p= و 014/0p=) داشته است. نسبتrms/mvc عضلات(راست رانی، پهن خارجی،دو سر رانی) حین پرش(نیرومند سازی پس فعالی) پس از اجرای پلایومتریک و تغییر ارتفاع فرود افزایش معناداری به ترتیب(003/0p= و 001/0p=)(004/0p= و 015/0p=)(171/0p= و 001/0p=) داشته است. میزان ارتفاع پرش نیز پس از اجرای پلایومتریک و تغییر ارتفاع فرود افزایش معناداری به ترتیب(007/0p= و 002/0p=) نشان داد. با توجه به نتایج پیشنهاد می¬شود مربیان ورزش¬های توانی- انفجاری برای افزایش عملکرد ورزشکاران خود در هنگام رقابت از تمرین پلایومتریک به شکل حاد به همراه اعمال ارتفاع مناسب در تمرینات پرش عمقی استفاده کنند.

هدف این پژوهش بررسی تأثیر اجرای چهار نوع بازیافت فعال، غیرفعال، ماساژ، ترکیبی فعال و ماساژ پس از فعالیت شدید بر عملکرد بی¬هوازی، میزان لاکتات خون، درک خستگی، درک توانمندی و درک فشار کار دانشجویان تربیت بدنی بود. 12 نفر از دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه تربیت معلم تهران با میانگین سن، وزن و قد 12/1±23/22 سال، 66/6±25/69 کیلوگرم و 86/5±75/173 سانتیمتر به عنوان آزمودنی این تحقیق انتخاب شدند. ابتدا آزمودنی¬ها به مدت پنج دقیقه روی دوچرخه¬ی کارسنج با 80 وات گرم کرده سپس بلافاصله طی شش وهله¬ی 30 ثانیه¬ای با 300 وات روی دوچرخه¬ی کارسنج رکاب زدند، بین هر وهله، بازیافت فعال 30 ثانیه¬ای با 40 وات روی دوچرخه¬ی کارسنج اجرا شد. پس از پنج دقیقه بازگشت به حالت اولیه¬ی فعال، آزمودنی¬ها به مدت 20 دقیقه چهار نوع بازیافت ذکر شده را به¬صورت متقاطع اجرا کردند به طوری که در چهار روز مجزا و در هر روز هر چهار نوع بازیافت را انجام دادند. لاکتات خون در حالت استراحتی، بلافاصله و پنج دقیقه پس از تمرین، و بعد از 20 دقیقه اجرای بازیافت اندازه¬گیری شد. پس از اتمام بازیافت، آزمون وینگیت 30 ثانیه¬ای اجرا شده و میزان اوج، میانگین، حداقل و افت توان ثبت شد. همچنین آزمون¬های rpe و poms پس از اجرای تست وینگیت انجام شد. با استفاده از تحلیل واریانس اندازه¬گیری¬های مکرر و آزمون تعقیبی lsd نتایج تحقیق نشان داد که لاکتات خون در گروه بازیافت ترکیبی نسبت به بازیافت غیرفعال و ماساژ بطور معنی¬داری کمتر بود. اوج توان بدست آمده از آزمون وینگیت 30 ثانیه¬ای بدنبال اجرای بازیافت ترکیبی بطور معنی¬داری بیشتر از بازیافت ماساژ و در گروه غیرفعال بیشتر از بازیافت فعال و ماساژ بود. میانگین توان پس از اجرای بازگشت به حالت اولیه ترکیبی بطور قابل ملاحظه¬ای بیشتر از بازیافت فعال و ماساژ بود. حداقل توان در گروه بازیافت ترکیبی بطور معنی داری بیشتر از بازیافت غیرفعال و در گروه بازگشت به حالت اولیه¬ی فعال بیشتر از بازیافت غیرفعال و ماساژ بود. افت توان و شاخص خستگی با اجرای بازیافت غیرفعال بطور معنی¬داری بیشتر از سه نوع بازیافت دیگر بود. تفاوتی در میزان درک فشار کار مشاهده نشد ولی میزان درک خستگی با اجرای بازیافت غیرفعال بطور معنی¬داری بیشتر از سه نوع بازگشت به حالت اولیه دیگر بود. میزان احساس توانمندی در گروه بازیافت ترکیبی بیشتر از گروه بازیافت فعال و غیرفعال و در گروه بازگشت به حالت اولیه ماساژ بیشتر از بازیافت غیرفعال بود. بطور کلی اجرای بازیافت ترکیبی فعال و ماساژ بیشترین تأثیر را در پاکسازی لاکتات خون و بهبود عملکرد بیهوازی، درک خستگی و احساس توانمندی نسبت به بازیافت فعال، ماساژ و غیرفعال داشت

چکیده ندارد.

نتایج تحقیق نشان می دهد که1 - بررسی و مقایسه نتایج یافته های خصوصیات اولیه بیماران کم خطر مبتلا به سکته قلبی قبل از بازتوانی : با بررسی خصوصیات اولیه مورد بررسی در بیماران کم خطر گروه تجربی در مقایسه با گروه شاهد ، قبل از بازتوانی ورزشی قلبی ، جهت حصول اطمینان بیشتر از همانندی مشخصات آزمودنیها با سطح اطمینان 95درصد مشاهده گردید که خصوصیات مورد نظر مثل سن ، قد ، وزن ، شاخص توده بدن ، میزان ظرفیت ورزشی و میزان کاهش قطعه ‏‎st‎‏ در هر دو گروه (شاهد و تجربی ) تقریبا مشابه هستند.