در این رساله طرح مرکز بازآفرینی کرمان باستان بر تپه ای باستانی که ساخته ای تقلیل یافته به ساختار خود - به قدمت یک شهر - بر فراز آن قرار گرفته، در جهت ارتقای کیفی این سایت باستانی برای صیانت از مصنوعی بشری که با سرعتی روزافزون در حال بازگشت به طبیعت می باشد مورد نظر بوده است . پس از تصویرسازی گذشته سایت و سرزمینی که این سایت در گسترده آن نقشی بر جای گذاشته است سیر تاریخی نگرش به موزه از زمان رواج تاریخی گرایی، از قرن هجدهم به بعد، برای تعیین جای و گاه موزه در حال حاضر مورد توجه قرار گرفت . برای تغییر تصویر این تپه باستانی از ویرانه به شهر باستانی مکاشفه متبادل با سایت و آبجکت - در یک رویه تاخیر عادت - همنشینی، تضاد و جابجایی لایه های تشکیل دهنده بستر طبیعی، سایت را شکل داده اند. در این راستا موزه خود به عنوان منظر تماشایی در کنار منظر باستانی طرح می گردد که هر یک هم محل تماشا هستند و هم برای تماشا.