فلات ایران از دیر باز محل زندگی انسانهای یکجانشین بوده است و سفر پدیده ایی است مختص یکجانشینان، و با کوج کوج کندگان تفاوتی ماهیتی دارد. انسان یکجانشین برای سفر اقدام به ااحداث راه و راباط و کاروانسرا و وسایل نقلیه می کند در حالیکه کوچندگان مراتع طبیعی و آماده را بر میگزیند و کاروانسرایشان را همراه با سایر بار و بنه و خانه اش بدوش می کشد تا در اطراق بعدی بر پا دارد. این سرزمین که در میانه شرق و غرب تاریخی قرار گرفته بود، مسیر کاروانهای تجاری بود و سفر در آن چنان رونق داشت که هیچ ساختمانی چنان که کاروانسراها در سراسر آن وجود دارند، این گستردگی را نیافت و در کنار مسجد و خانه و کاخ و باغ، کاروانسرا یکی از معرفهای ویژگیهای معماری شد و ریشه کلمات سفر، کاروان و راه و کاروانسرا نیز از واژه های ادب فارسی بود. متاسفانه ، در عقب افتادگی تاریخی که این ملت در چند سده اخیر به هر دلیل دچار آن شد، نتوانست در توسعه سفر بخودی خود و وسائل و تجهیزات وابسته به آن موفق باشد و بالاخره وسائل و تجهیزات وارد شد و با خللی که از نظر فرهنگی بوجود آمد، دستگاه واحدی که در آن هدف وسیله و فرهنگ همراه باشند، بوجود نیامد.