به نظر می رسد که ورزش با شدت متوسط سیستم ایمنی بدن را تحریک می کند، اما شواهد خوبی نیز وجود دارد که نشان می دهد تمرین شدید می تواند باعث تضعیف سیستم ایمنی شود. هدف تحقیق حاضر، مقایسه اثر یک جلسه تمرین فزاینده درمانده ساز هوازی توسط دست و پا بر پاسخ سلول های nk) cd16، cd56، cd16/56)و t) cd4، cd8، cd4/cd8) سیستم ایمنی دانشجویان پسر رشته تربیت بدنی دانشگاه شهید چمران اهواز بود. بدین منظور 20 آزمودنی مرد با میانگین سنی 1/8 ± 22/4 سال، بیشینه اکسیژن مصرفی 7/1 ± 41/7 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن در دقیقه و شاخص توده بدنی 1/87 ± 23/3 کیلوگرم بر مجذور قد به متر، به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (10 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تجربی، دو نوع آزمون ورزشی فزاینده درمانده ساز توسط پا (پروتکل آستراند 1965) و دست (پروتکل ساوکا و همکاران 1983) را به وسیله دوچرخه کارسنج پایی و کارسنج دستی در دو روز متفاوت اجرا کردند. آزمودنی های گروه کنترل در هیچ گونه فعالیت ورزشی شرکت نکردند. برای ارزیابی فاکتورهای سیستم ایمنی، نمونه های خونی قبل، بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از پایان هر دو نوع آزمون ورزشی از کلیه آزمودنی های گروه تجربی و کنترل جمع آوری شد و به روش فلوسایتومتری مورد اندازه گیری قرار گرفت. همچنین برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها، از آزمون t همبسته، t مستقل، آزمون تحلیل واریانس یک راهه (anova) و آزمون پیگیری توکی (hsd) در سطح معنی داری 0/05 =α استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که هر دو نوع برنامه تمرینی باعث افزایش معنی دار سلول های(cd16/56 (nkو(cd8 (t بلافاصله بعد از تمرین گردید. از طرفی هر دو نوع برنامه تمرینی باعث کاهش معنی دار سلول های (cd4 (t بلافاصله بعد از تمرین شد. قابل ذکر است که تمامی این تغییرات 2 ساعت بعد از پایان هر دو نوع آزمون ورزشی به حالت اول برگشت. علاوه بر این سلولهای(cd16 ،cd56(nkهیچگونه تغییر معنی داری را بلافاصله بعد از تمرین، در هر دو آزمون نشان ندادند. همچنین نتایج این تحقیق نشان داد که تأثیر هر دو نوع برنامه تمرینی توسط دست و پا بر پاسخ سلول های nk و t مشابه بوده و تفاوت معنی داری بین این دو نوع برنامه تمرینی وجود نداشت. یافته های این تحقیق نشان می دهد که عملکرد سیستم ایمنی بدن، ممکن است به دنبال تمرینات شدید کوتاه مدت، بطور موقت افزایش یا کاهش یابد، امّا این تغییرات به زودی و در دوره بازیافت به حالت استراحت بر می گردد. بنابراین به نظر نمی رسد که به لحاظ بالینی، مشکلی برای ورزشکار بوجود آید.

چکیده: هدف از انجام این تحقیق مقایسه اثر مصرف یک نوشابه انرژی زای ورزشی با یک محلول قندی ساده بر توان بی هوازی، شاخص خستگی، سطوح لاکتات و گلوکز خون دانشجویان پسر رشته تربیت بدنی بود. 10 دانشجوی پسر از بین 20 دانشجوی داوطلب واجد شرایط به صورت تصادفی ساده انتخاب گردیدند. همه این ده نفر در سه مرحله مورد آزمایش قرار گرفتند، در مرحله اول بعد از مصرف نوشابه انرژی زای ورزشی، در مرحله دوم بعد از مصرف محلول قندی ساده ایزوکالری شده با آن و در مرحله سوم بعد از مصرف دارونما. آزمون شامل تست وینگیت بی هوازی 30 ثانیه بود که در هرسه مرحله مشابه هم و 40 دقیقه بعد از مصرف نوشیدنی مورد نظر انجام گردید. نمونه های خونی در زمان های ناشتا، قبل از تست و 2 و 6 دقیقه بعد از تست گرفته شد. برای اطمینان از نرمال بودن داده ها از آزمون کلموگرو اسمیرونو و جهت مقایسه نتایج بدست آمده در سه مرحله، از آزمون تی همبسته با استفاده از بسته نرم افزاری spss نسخه 17 استفاده شد. نتایج نشان داد که توان بی هوازی در نوشابه انرژی زا کمتر از محلول قندی ساده و یا دارونما بود(به ترتیب 005/0= p و 002/0=p). ولی توان بی هوازی در محلول قندی ساده و دارونما تفاوتی نداشت (05/0<p). شاخص خستگی هیچ تغییر معناداری را در سه مرحله نشان نداد(05/0> p). همچنین سطوح لاکتات با مصرف محلول قندی، 2 دقیقه بعد از تست پایین تر از دارونما بود (019/0=p) ولی نسبت به نوشابه انرژی زا تفاوتی نداشت (05/0<p). اما سطوح لاکتات 6 دقیقه بعد از تست بین نوشابه انرژی زا ، محلول قندی و دارونما یکسان بود (05/0<p). سطوح گلوکز در نوشیدنی انرژی زا نسبت به محلول قندی و دارونما، 40 دقیقه بعد از مصرف (قبل از تست) و 2 دقیقه بعد از تست بطور معنی داری کمتر بود (به ترتیب 001/0=p ، 003/0=p و 014/0=p، 012/0=p). 6 دقیقه بعد از تست سطوح گلوکز خون در نوشیدنی انرژی زا نسبت به دارونما تفاوتی نداشت (05/0<p) اما نسبت به محلول قندی پایین تر بود(001/0=p). در مجموع نتایج نشان داد مصرف نوشیدنی انرژی-زای ورزشی نه تنها اثر مثبتی در مقایسه با یک محلول قندی ساده در بهبود توان بی هوازی و اسیدلاکتیک و گلوکز خون نداشت بلکه می تواند در موارد مذکور مضر نیز باشد.

: هدف از این پژوهش، مقایسه تغییرات حداکثر اکسیژن مصرفی، ضربان قلب و فشار خون در دانشجویان ورزشکار و غیرورزشکار دانشگاه شهید چمران اهواز متعاقب یک پروتکل تمرینی بیشینه در سطح دریا و ارتفاع بود. به همین منظور، 10 نفر از دانشجویان پسر دانشگاه شهید چمران اهواز با میانگین سنی 4/3 ± 6/25 سال و 58/6± 34/66 کیلوگرم وزن و همچنین 10 نفر از دانشجویان غیرورزشکار با میانگین سنی 4/3 ± 8/24 سال و 58/5± 34/69 کیلوگرم وزن به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. آزمودنی ها پروتکل اصلاح شده استراند را در شهرستان اهواز با فشار هوای 760 میلی متر جیوه (سطح دریا) و شهرستان شهرکرد با فشار هوای 596 میلیمتر جیوه (ارتفاع) انجام دادند. حداکثر اکسیژن مصرفی از طریق زمان مربوط به اجرای پروتکل برای هر فرد به دست آمد. فشار خون پیش و پس از اجرای پروتکل و حداکثر ضربان قلب پس از اجرای پروتکل ثبت شد. داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 16 تجزیه و تحلیل شدند. سطح معنی داری 05/0 > p بود. نتایج تحقیق نشان داد که حداکثر اکسیژن مصرفی گروه ها در ارتفاع کاهش معنی داری دارد. همچنین حداکثر ضربان قلب در هر دو گروه در ارتفاع افزایش معنی دار داشت اما ضربان قلب استراحت تغییر معنی داری به وجود نیامد. همچنین تغییرات فشار خون سیستولی و دیاستولی و میانگین در گروه ها معنی دار نبود. به طور کلی با توجه با نتایج بدست آمده می توان گفت که پاسخ های قلبی عروقی در ارتفاع به دلیل کاهش فشار سهمی اکسیژن تغییر پیدا می کند

چکیده:هدف از این پژوهش مقایسه ی سرعت دفع اسیدلاکتیک خون در دوره ی بازیافت با استفاده از دو روش، استراحت فعال و لرزش بدن همراه با استراحت فعال، پس از یک فعالیت درمانده ساز در دانشجویان پسر فوتبالیست بود. بدین منظور تعداد 14 نفر از دانشجویان منتخب تیم فوتبال دانشگاه شهید چمران اهواز (میانگین سنی1/4 ± 2/24 سال، میانگین قد 13/0 ± 75/1 متر، میانگین وزن50/3 ± 35/68 کیلوگرم، میانگین bmi 11/2 ± 33/22 کیلوگرم بر متر مربع، میانگین vo2max 52/1 ± 83/40 میلی لیتر بر کیلوگرم) به طور داوطلبانه انتخاب شدند. پژوهش در دو مرحله انجام شد. در مرحله ی اول ابتدا لاکتات خون استراحتی آزمودنی ها اندازه گیری شد و سپس افراد به مدت 10 دقیقه با حرکات کششی و دویدن آرام به گرم کردن پرداخته و پس از آن بر روی نوارگردان آزمون اصلاح شده ی استراند را اجرا کردند. در پایان آزمون، دوباره لاکتات خون آزمودنی ها اندازه گیری شد. سپس آزمودنی ها بر روی نوارگردان با شیب صفر درصد و سرعت 5 کیلومتر بر ساعت، به مدت 15 دقیقه بازیافت فعال را انجام دادند. در دقایق 2، 4، 8 و پایان بازیافت سطح لاکتات خون آزمودنی ها اندازه گیری شد. مرحله ی دوم پژوهش که به فاصله ی یک هفته انجام شد، مشابه مرحله ی اول بود با این تفاوت که بازیافت آن شامل ترکیب وهله های یک دقیقه ای لرزش در وضعیت ایستاده با زانوهای خم شده بر روی دستگاه لرزش تمام بدن ( فرکانس 5/12 هرتز و دامنه ی 10 میلی متر)، با وهله های یک دقیقه ای دویدن بر روی نوارگردان با شیب صفر درصد و سرعت 5 کیلومتر بر ساعت، به مدت 15 دقیقه بود. برای مقایسه ی داده های پژوهش از آزمون t وابسته و آزمون اندازه گیری تکراری با سطح معنی داریp > 0/05 استفاده شد. در این رابطه داده ها با نرم افزارهای اکسل 2007 و spss16 تجزیه و تحلیل شدند. نتایج مقایسه ی اندازه گیری-های لاکتات خون نشان دهنده ی این بود که بین بازیافت فعال و بازیافت همراه با لرزش تفاوت معنی داری وجود ندارد، اگرچه بازیافت فعال تاثیر بیشتری بر دفع لاکتات خون داشت.

هدف از تحقیق حاضر، مقایسه تاثیر دو نوع تمرین اجباری و تفریحی بر نیم رخ لیپوپروتئین های خون دانشجویان دختر غیر ورزشکار دانشگاه شهید چمران می باشد. به این منظور تعداد 40 نفراز دانشجویان دختر غیر ورزشکار و دارای اضافه وزن ( با میانگین سنی06±20‏‏ ‏، bmi 42/0±27، قد 10±157 ، وزن 4± 69 و حداکثر اکسیژن مصرفی 72/26) ، به طور تصادفی از بین 70 نفر داوطلب انتخاب شدند، این افراد به صورت تصادفی ساده به سه گروه تمرین تفریحی(14n=)، اجباری (16n=)و گروه کنترل (10n=) تقسیم شدند. تمرین اجباری شامل دویدن به صورت تناوبی بود، که شامل چهار دوره 4دقیقه ای دو و 3 دقیقه استراحت فعال (جاگینگ) بود، ‏ و تمرین تفریحی شامل فوتسال تفریحی بود‏ هر دو نوع فعالیت به مدت شش هفته، هفته ای سه جلسه 50 دقیقه ای با شدت 75- 60 درصد ضربان قلب ذخیره انجام شد. برای کنترل شدت فعالیت از مچ بند ضربان سنج استفاده شد. جهت جمع آوری اطلاعات مورد نظر در قبل و بعد از تمرینات از آزمودنی ها 5 میلی لیتر خون جهت تعیین میزان چربی و لیپوپروتئین-های خونی(کلسترول، تری گلیسرید، ldl، hdl، vldl) برداشت شد. در نهایت اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار spss مورد تحلیل و بررسی آماری قرار گرفت‏، در ابتدا برای اطمینان از همگن بودن آزمودنی ها از آزمون monova استفاده شد و در انتهای تحقیق از آزمون t برای مقایسه تغییرات گروه های تمرینی از پیش آزمون تا پس آزمون و آزمون monova برای مقایسه افراد سه گروه با یکدیگر و از آزمون tukey برای پیگیری چگونگی تغییرات استفاده شد. نتایج حاصل - در گروه تمرین فوتسال تفریحی از پیش آزمون تا پس آزمون در همه عوامل لیپوپروتئینی و نیز در گروه دویدن اینتروال از پیش آزمون تا پس آزمون در همه عوامل بجز vldl اختلاف معناداری مشاهده شد، هم چنین در مقایسه سه گروه با یکدیگر اختلاف معنادار مشاهده گردید با بررسی یافته های حاصل از این پژوهش، به نظر می رسد پرداختن به تمرینات بدنی که منجر به افزایش لیپولیز در خون می شود چه به صورت تفریحی و چه به صورت اجباری البته با شدت کنترل شده یکسان لیپپوپروتئین ها را بهبود بخشیده و به کاهش عوامل خطرزای قلبی عروقی و افزایش میزان hdl کمک می-کند.

چکیده: هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر هشت هفته تمرینات پلایومتریک بر ترکیب بدن و حداکثر اکسیژن مصرفی دانشجویان دختر رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه شهید چمران اهواز بود. بدین منظور 25 آزمودنی با میانگین سنی57/21 سال و میانگین قد 39/164 سانتی متر میانگین وزن 13/54 کیلوگرم از بین دانشحویان دختر رشته تربیت بدنی ورودی سال 1386 دانشگاه شهید چمران اهواز به طور تصادفی انتخاب شدند. برای اجرای تحقیق قبل از شروع تمرینات مرحله ی پیش آزمون برگزار گردید. همه ی آزمودنی-ها کلیه تست های مربوط به اندازه گیری قد، سنجش ترکیب بدن با استفاده از دستگاه بیوالکتریکال امپدنس و نیز آزمون استراند برای به دست آوردن حداکثر اکسیژن مصرفی را انجام دادند. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات حاصل از پیش آزمون و پس آزمون گروه های تجربی متعاقب 8 هفته تمرینات پلایومتریک از آزمونt وابسته در سطح معنی داری05/0 استفاده شد. نتایج تحقیق نشان دادند هشت هفته تمرینات پلایومتریک بر شاخص توده بدن، توده عضلانی بدن و وزن بدن گروه تجربی تاثیر معنی داری را نداشته‏‏‏، در حالی که بردرصد چربی بدن‏، توده چربی بدن و ‏‏ٌ‏حداکثر اکسیژن مصرفی گروه تجربی تأثیرگذار بوده است.

هدف از انجام تحقیق حاضر، مقایسه ریکاوری ضربان قلب و فشار خون متعاقب دو نوع فعالیت هوازی و بی هوازی در صبح و بعدازظهر میان دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه شهید چمران اهواز بود. که به همین منظور از بین 49 نفر دانشجوی پسر رشته تربیت بدنی تعداد 12 نفر به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند، که بعد از اندازه گیری، توان هوازی آنان در محدوده 30 تا 45 میلی لیتر کیلوگرم وزن بدن در دقیقه به دست آمد. آزمون هوازی و بی هوازی در دو جلسه، صبح و بعدازظهر به صورت مجزا در شرایط یکسان، و در دمای آزمایشگاه یکسان و تقریبا در محدوده 24 درجه سانتی گراد در چهار روز پیاپی بعمل آمد. سپس نمونه ها، به آزمون هوازی درمانده ساز استراند و بی هوازی وینگیت پرداختند. پس از یک جلسه فعالیت هوازی و بی هوازی ریکاوری ضربان قلب و فشار خون به مدت 5 دقیقه (هر دقیقه یک مرتبه) بعد از تمرین اندازه گیری شد. پس از تعین شاخص های آمار توصیفی مانند میانگین وانحراف معیار با استفاده از جدول و نمودار، به منظور تجزیه تحلیل استنباطی داده ها از روش آماری آزمون t جفت شده استفاده شد. داده ها در سطح معنی داری 05/0 مورد بررسی قرار گرفت. پس از تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزارspss و آزمون فرضیه های تحقیق، نتایج نشان داد بین ریکاوری ضربان قلب بعد از تمرین هوازی درمانده ساز در صبح و بعدازظهر در دقیقه سوم در سطح معنی داری 04/0 تفاوت معنی داری وجود داشت. و همچنین بین ریکاوری ضربان قلب بعد از تمرین هوازی و بی هوازی در صبح در دقایق اول و دوم به ترتیب در سطح معنی داری 001/0 و 04/0 و همچنین بین ریکاوری ضربان قلب بعد از تمرین هوازی و بی هوازی در بعدازظهر در دقیقه سوم در سطح معنی داری 05/0 تفاوت معنی داری وجود داشت، و تنها بین ریکاوری ضربان قلب بعد از تمرین بی هوازی وینگیت در صبح و بعدازظهر تفاوت معنی داری وجود نداشت. بین ریکاوری فشار خون سیستولی بعد از تمرین هوازی درمانده ساز در صبح و بعدازظهر در دقیقه سوم در سطح معنی داری 01/0 و نیز بین ریکاوری فشارخون سیستولی بعد از تمرین هوازی و بی هوازی در بعدازظهر در دقایق دوم، سوم و چهارم به ترتیب در سطح معنی داری 02/0 ، 007/0 و 03/0 تفاوت معنی داری وجود داشت، لیکن در بقیه مقایسات فشار خون سیستولی و همچنین هیچکدام از مقایسات فشار خون دیاستولی معنی دار نبود. بنابر این به طور کلی، بین ریکاوری ضربان قلب و فشارخون سیستولی بعد از تمرین هوازی و بی هوازی تفاوت معنی داری وجود داشت، لیکن بین ریکاوری فشارخون دیاستولی بعد از تمرین هوازی و بی هوازی تفاوت معنی داری وجود نداشت. ریکاوری ضربان قلب در فعالیت بی هوازی به طور معنی داری سریعتر از فعالیت هوازی در هر دو فعالیت صبح و بعدازظهر بود، لیکن ریکاوری فشار خون سیستولی در فعالیت هوازی در بعدازظهر به طور معنی داری سریعتر از فعالیت بی هوازی در بعدازظهر بود. همچنین ریکاوری ضربان قلب و فشار خون سیستولی در فعالیت هوازی در بعدازظهر به طور معنی داری سریعتر از فعالیت هوازی در صبح بود.

هدف تحقیق حاضر مقایسه اثر 3 روش تمرینات هوازی،ماساژ و ترکیبی بر درصد چربی ،محیط دور کمر و باسن زنان دارای اضافه وزن سنین 25-40 ساله بود.بدین منظور تعداد 32 نفر از زنان داوطلب 25-40 ساله ناحیه 1 شهر اهواز انتخاب و بر اساس شاخص توده بدن (bmi )به طور همگن در سه گروه تمرینی فعالیت هوازی،ماساژ و ترکیبی قرار گرفتند.فعالیت هوازی 30 دقیقه و با شدت 55 درصد ضربان قلب بیشینه به طور فزاینده بود.ماساژ در نواحی محیط دور کمر ،باسن به مدت 30 دقیقه انجام شد. برنامه هر گروه 3 جلسه در هفته و به مدت هشت هفته برگزار شد.برای تجزیه و تحلیل آماری داده های تحقیق از آزمون t همبسته ،تحلیل واریانس یک راهه (anova) و آزمون توکی (hsd) در سطح معنی داری 05/0 ? ? استفاده شد.نتایج حاکی از کاهش معنی دار درصد چربی ،محیط دور کمر در گروه فعالیت هوازی به ترتیب 0/7%و9/1% فعالیت هوازی و ماساژ 06/4%،63/1% بود و تغییری در محیط دور باسن در هر دو گروه مشاهده نشد.گروه ماساژ نیز کاهش معنی داری در محیط دور کمر ،باسن و درصد چربی نشان نداد.همچنین کاهش درصد چربی ،محیط دور کمر در فعالیت هوازی – ماساژ به طور معنی داری بیشتر از برنامه فعالیت هوازی بود. بیشترین کاهش در هر دو گروه در محیط دور کمر مشاهده شد. با توجه به نتایج این تحقیق ورزش هوازی باید به عنوان رکن اصلی برنامه های کاهش وزن قرار گیرد. ماساژ وقتی همراه با فعالیت هوازی باشد می تواند کاهش چربی موضعی بیشتری را به همراه داشته باشد.

هدف از تحقیق حاضر مقایسه غلظت نیتریک اوکساید سرم پس از چهار هفته فعالیت هوازی در دو شدت متفاوت در مردان چاق می باشد. بدین منظور 19 مرد چاق غیر فعال سنین 25 تا 35 سال با29/9 ± 3/04 = bmi بشکل تصادفی بعنوان آزمودنی انتخاب و در دو گروه شدت متوسط (n = 9) و شدت بالا (n = 10) قرار گرفتند. آزمودنیها مطابق دستور العمل از پیش تعیین شده زیر نظر پژوهشگر به تمرین پرداختند. نمونه های خون صبح زود پس از روزه داری شبانه ، بلافاصله پس از اولین جلسه و پس از چهار هفته تمرین از آزمودنیها گرفته شدند. غلظت نیتریک اوکساید سرم نیز با استفاده از کیت های الیزا اندازه گیری شد. از دستگاه مقاومت بیوالکتریک برای تعیین ترکیبات بدن استفده گردید. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات آماری از t – مستقل و t – وابسته استفاده شد. حداقل سطح معنی داری برای این تحقیق p = 0/05 تعیین گردید و اعداد براساس میانگین و انحراف معیار بیان شده اند. آنجا تغییر معنی داری در غلظت نیتریک اوکساید سرم پس از چهار هفته فعالیت هوازی در شدت متوسط مشاهده نشد ( p = 1/0). غلظت نیتریک اوکساید سرم پس از چهار هفته فعالیت هوازی در شدت بالا و همچنین زمانی که با گروه تمرین شدت متوسط مقایسه شد بطور معنی داری افزایش یافت (p =0/004) . بنابراین به نظر می رسد که فعالیت هوازی کوتاه مدت در شدت متوسط تحریک لازم را برای تغییر در غلظت نیتریک اوکساید سرم افراد چاق فراهم نمی آورد در حالی در شدت بالا و در مدت زمان مشابه میزان نیتریک اوکساید افزایش می یابد.

هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر ریتم شبانه روزی بر بیشینه اکسیداسیون چربی؛ mfo و fatmax در دانشجویان تمرین نکرده است.ده دانشجوی پسر غیر ورزشکار (n=10) با شاخص توده بدن 22/72± 1/66 و حداکثر اکسیژن مصرفی زیر 50% ،که به صورت تصادفی انتخاب شدند آزمودنی های این تحقیق بودند. . آزمون دویدن با مراحل سه دقیقه ای با شیب و سرعت فزاینده تا سرحد خستگی (آزمون آچتن) در 6-8 صبح ‏‏‎‏5-7 عصر و 5/9-11 شب صورت گرفت. از آزمون تعقیبی lsd برای توصیف یافته های استنباطی و اندازه گیری های مکرر برای مقایسه داده ها در سه نوبت صبح و عصر و شب استفاده شد نتایج نشان داد به طور کلی میانگین بیشینه اکسیداسیون چربی در شب بیشتر از صبح و عصر بوده (p<0/05) که بین عصر و شب این اختلاف ناچیز است، اما میانگین mfo و fatmax در عصر بیشتر از صبح و شب بوده که بین صبح و شب اختلاف ناچیز است. بنابراین می توان نتیجه گیری کرده ریتم شبانه روزی بر میزان بیشینه اکسایش چربی تأثیرگذار است و در عصرها اکسایش چربی به طور معنی داری بیشتر از صبح ها و به نفع چربی هاست؛ لذا می توان در برنامه کاهش وزن لحاظ گردد.

چکیده: هدف این پژوهش بررسی تأثیر دو پروتکل تمرینی شش هفته تمرین دویدن به عقب و دویدن به جلو روی قدرت بیشینه عضلات درگیر در اندام تحتانی و حداکثر اکسیژن مصرفی دانشجویان پسر ورزشکار دانشگاه شهید چمران اهواز بود. جامعه ی این تحقیق دانشجویان پسر ورزشکار عضو تیم دانشگاه (120=n) بودند. نمونه ی آماری این تحقیق شامل 24 نفر پسر ورزشکار (میانگین سنی 1±22) بود که بصورت هدفمند و در دسترس انتخاب شدند که پس از برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی آزمودنی ها بصورت تصادفی به دو گروه 12 نفری تقسیم شدند. گروه اول شش هفته (هفته ای 2 جلسه) تمرین دویدن به عقب، گروه دوم شش هفته (هفته-ای 2 جلسه) تمرین دویدن به جلو را تا واماندگی انجام دادند. متغیرهای قدرت بیشینه عضلات درگیر در اندام تحتانی و vo2max قبل و بعد از پروتکل تمرینی اندازه گیری شد. به منظور آزمون فرضیه ها از شاخص های آمار توصیفی مانند فراوانی، میانگین و انحراف استاندارد و شاخص های آمار استنباطی مانند t وابسته، t مستقل، آزمون لون و آزمون کلوموگروف – اسمیرنوف در سطح معنی داری 05/0 استفاده گردید. نتایج آزمون t وابسته نشان داد که هر دو پروتکل تمرینی، دویدن به عقب و دویدن به جلو باعث افزایش معنی دار قدرت بیشینه ی عضلات اندام تحتانی و vo2max در هر دو گروه شد. همچنین نتایج آزمون t مستقل نشان داد که بین دو پروتکل تمرینی در افزایش قدرت بیشینه ی عضلات درگیر در اندام تحتانی و vo2max تفاوت معنی داری وجود دارد که این تفاوت بیانگر افزایش بیشتر هر دو شاخص بوسیله تمرین دویدن به عقب نسبت به تمرین دویدن به جلو بود. با توجه به یافته های این پژوهش می توان تمرینات دویدن به عقب را به منظور تنوع در برنامه ی تمرینی و همچنین صرفه جویی در زمان رسیدن به آمادگی مطلوب ورزشکاران به عنوان جایگزین مناسب برای تمرینات دویدن به جلو پیشنهاد کرد.

چکیده: این تحقیق با هدف تعیین تأثیر سه تناوب استراحتی 45، 90، 180 ثانیه و ترکیبی بین دورهای تمرینی در حرکت های پرس سینه و اسکوات پا با بار 70 درصد یک تکراربیشینه بر میزان قدرت بیشینه افراد تمرین کرده انجام شده است. در این تحقیق، سه دوره بازیافت غیرفعال(تناوب های استراحتی 45، 90،180 ثانیه و ترکیبی از این زمان ها) به عنوان متغیر مستقل و قدرت بیشینه حرکات اسکوات و پرس سینه به عنوان متغیر وابسته در نظر گرفته شدند. روش تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی و کاربردی بود که با طرح چهار گروه صورت گرفت. جامعه آماری را فوتبالیست های بزرگسالان و امید صنعت نفت گچساران راتشکیل می دادن. در جلسه اول آزمودنی ها پس از فرم رضایت نامه شرکت در تحقیق ، به طور کامل با روش کار و نحوه اجرای تمرین های مربوط به تحقیق آشنا شده و سپس از آن ها آزمون حداکثر قدرت بیشینه به عمل آمد تا ضمن گروه بندی آزمودنی ها بر اساس حداکثر قدرت، میزان وزنه تمرینی(70% یک تکرار بیشینه) هر فرد نیز تعیین شود. گروه بندی آزمودنی ها به این ترتیب بود که نفر اول از لحاظ حداکثر قدرت در گروه یک، نفر دوم در گروه دو، نفر سوم در گروه سه، نفر چهارم در گروه چهار، نفر پنجم در گروه چهار، نفر ششم در گروه سه، نفر هفتم در گروه دو و نفر هشتم در گروه یک قرار گرفت و این روند تا نفر چهلم صورت پذیرفت. پس از این که آزمودنی ها در 4 گروه 10 نفره (سه گروه تمرینی با فاصله های استراحتی 45، 90 و 180 ثانیه و گروه چهارم تمرینی با فاصله استراحتی مختلط از سه زمان یاد شده) قرار داده شدند. تحقیق طی 24 جلسه و با فاصله 48 ساعت از یکدیگر انجام شد و به طوری کلی 8 هفته به طول انجامید. آزمودنی ها در هر جلسه 4 دور اسکوات پا سپس با فاصله استراحتی مناسب، 4 دور پرس سینه را انجام دادن. برای هر گروه تناوب استراحتی تعیین شده بین دورها (45، 90، 180 ثانیه و ترکیبی از این زمان ها) به عنوان متغیر مستقل رعایت شد. در جلسات اول، دوازدهم و بیست و چهارم تمرین، مقدار یک تکرار بیشینه نمونه ها به عنوان متغیر وابسته جهت محاسبات آماری اندازه گیری گردید و در پایان فرضیه ها با روش آماری اندازه های مکرر و با سطح معنادار p<0/05 مورد آزمایش قرار گرفت.که حاصل تحلیل آماری نشان داد که زمان های تناوب های استراحتی( 45، 90،180 ثانیه و ترکیبی از این زمان ها) باعث افزایش قدرت بیشینه عضلات شده ولی بین گروه های تحلیل آماری تفاوت معناداری نشان نداد.

تحقیق حاضر به منظور مقایسه تأثیر شدت های بالا (90-85 % یک تکرار بیشینه) و پایین (30-25% یک تکرار بیشینه) 4 تمرین مقاومتی، شامل، اسکات و کشش پا برای اندام تحتانی، کشش لاتیسیموس دورسی (زیر بغل) و پرس قفسه سینه برای اندام فوقانی، روی مالون دی آلدئید و نیتریک اکسید به عنوان شاخص های استرس اکسایشی، انجام پذیرفت. بدین منظور 16 نفر از دانشجویان تربیت بدنی در قالب دو گروه 8 نفره، با میانگین سنی 7/1 ±40/24 سال، وزن 60/6 ± 89/69، قد 83/6 ± 176 سانتیمتر و شاخص bmi 89/0± 89/22 kg/m2 ، در تحقیق حاضر شرکت کردند. آزمودنی ها با یک تکرار بیشینه برای هر تمرین، یک هفته قبل از شروع مطالعه آشنا شدند. آزمودنی ها دوره ورزش مقاومتی را در صبح، حالت ناشتا شروع کردند. پس از گرم کردن گروه های با شدت بالا و شدت پایین دوره ورزش مقاومتی را اجرا نمودند. آزمودنی ها هر تمرین را 3 ست انجام داده که دوره ریکاوری بین ایستگاه های مختلف ورزش یک دقیقه تعیین شده بود. نمونه خون وریدی از سیاهرگ ساعد قبل از تمرین، بلافاصله پس از آن (در عرض 1 دقیقه)، در 6 و 24 ساعت بعد از تمرین گرفته شد. سرم خون جمع آوری و برای آزمایش در 80 – درجه سانتی گراد نگهداری شد. برای اندازه گیری شاخص مالون دی آلدئید و نیتریک اکسید از کیت شرکت cusabio و دستگاه میکروپلیت خوان استفاده کردیم. اطلاعات به دست آمده را با استفاده از نرم افزار 17 spss و روش اندازه گیری های مکرر تک عاملی و دو عاملی، مورد تجزیه و تحلیل قرار دادیم. از یافته های این تحقیق چنین برمی آید که افزایش تولید mda، در پاسخ به دو پروتکل ورزش مقاومتی مختلف، باعث افزایش معنی داری بین مقادیر به دست آمده قبل و بلافاصله بعد از ورزش در هر دو گروه می شود (05/0 > p). همچنین تفاوت معنی داری در سطح mda بین دو گروه از نظر مقدار به دست آمده وجود دارد (01/0 p<، 99/208f=). پس از قطع ورزش، در گروه ورزش مقاومتی با شدت بالا ابتدا نیتریک اکسید کاهش ناچیزی یافته ولی 6 و 24 ساعت پس از آن افزایش می یابد (05/0 > p)؛ اما در گروه ورزش مقاومتی با شدت پایین هیچ گونه تغییری در میزان no سرم مشاهده نشد.

هدف از مطالعه حاضر عبارت است از مقایسه مقادیر و سطح بیشینه اکسیداسیون چربی(mfo) و شدتی از فعالیت که در آن بیشینه اکسیداسیون چربی روی می دهد (fatmax) دردو نوع فعالیت هوازی دویدن روی نوارگردان و رکاب زدن روی دوچرخه کارسنج بود. 12 دانشجوی دختر تمرین نکرده با میانگین سنی 33/1 ± 28/24 سال ، قد 15/3 ± 17/162 سانتیمتر ، وزن 41/4 ± 59/54 و bmi 78/1±94/20 و درصد چربی 98/3 ± 13/24 به عنوان آزمودنی در این مطالعه شرکت کردند.. پس از آشنایی با نحوه ی انجام پروتکل بر روی نوار گردان و دوچرخه کارسنج و استفاده از ماسک تنفسی، آزمودنی ها فعالیت فزاینده را روی دوچرخه کارسنج و نوار گردان انجام دادند. تبادل گازهای تنفسی و ضربان قلب هنگام فعالیت ثبت شد و مقادیر اکسیداسیون چربی با استفاده از معادلات عنصرسنجی محاسبه گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون t و آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بیشینه اکسیداسیون چربی ( g/min 03/0± 20/0 در مقابل g/min 02/0 ± 14/0) و حداکثر اکسیژن مصرفی (ml/kg/min 95/1 ± 24/31 در مقابل ml/kg/min 52/1 ± 27/27 ) به ترتیب در دویدن روی نوار گردان در مقایسه با رکاب زدن روی دوچرخه کارسنج، به طور معناداری بیشتر بود (05/0p? ). در حالی که میزان fatmax بین دو نوع فعالیت ورزشی (18/1± 43/42 vo2max در نوارگردان در مقابل 04/1 ± 47/47 vo2max در دوچرخه کارسنج ) تفاوت معنا داری نداشت. از یافته های این پژوهش چنین نتیجه گیری می شود که مقادیر اکسیداسیون چربی در شدت های نسبی مشابه با نوع فعالیت ورزشی به طور بارزی متفاوت است. همچنین، بیشینه اکسیداسیون چربی در فعالیت هایی که توده عضلانی بیشتری درگیر می شوند، بیشتر است.

هدف از تحقیق حاضر بررسی اثرات مکمل منیزیم و نانو ذرات منیزیم متعاقب شش هفته فعالیت ورزشی استقامتی بر پارامترهای هماتولوژیکی خون در موش های صحرایی نر بالغ می باشد. در این پژوهش موش های صحرایی نر بالغ (gr20±185) در گروه های: کنترل (دریافت کننده سالین، بدون فعالیت ورزشی)، فعالیت ورزشی، دریافت کننده منیزیم و نانو اکسید منیزیم (mg/kg i.p1) روزانه (5 روز در هفته) و به مدت 6 هفته به تنهایی و به همراه فعالیت ورزشی استفاده گردیدند. گروه های دارای فعالیت ورزشی در هر جلسه،30 دقیقه پس از تزریق بر اساس پروتکل تمرینی روزانه به فعالیت می پرداختند. در پایان پارامترهای هماتولوژی با استفاده از تست cbc ارزیابی شد. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات مورد نظر از آزمون anova و تست تعقیبی توکی جهت مقایسه گروه ها در سطح معناداری p?0.05 استفاده خواهد شد. نتایج تحقیق نشان داد فعالیت ورزشی باعث کاهش معنادار میانگین گلبول های قرمز، هموگلوبین و هماتوکریت می شود با این وجود مکمل منیزیم و نانوذرات منیزیم همراه با فعالیت ورزشی باعث افزایش معنادار میانگین گلبول های قرمز، هموگلوبین و هماتوکریت نسبت به گروه فعالیت ورزشی شد، اما نسبت به گروه کنترل و گروهی که فقط مکمل منیزیم و نانوذرات منیزیم دریافت کرده بودند اختلاف معناداری مشاهده نشد. در سایر پارامترهای هماتولوژیکی (wbc, plt, mcv) بین گروهها تفاوت قابل ملاحظه ای مشاهده نشد (p<0/05). نتایج تحقیق حاضر نشان داد که مکمل منیزیم و نانو ذرات منیزیم متعاقب شش هفته فعالیت استقامتی بر برخی پارامترهای هماتولوژیکی خون موش های صحرایی نر بالغ اثر گذار بود؛ در نتیجه، مصرف مکمل منیزیم و نانو ذرات منیزیم به همراه فعالیت ورزشی ممکن است در سطوح فیزیولوژیکی اثرات مثبتی بر عملکرد ورزشی اعمال کند. از طرف دیگر ما بین مکمل منیزیم و نانوذرات منیزیم اختلاف معناداری مشاهده نکردیم که این مساله به تحقیقات بیشتری نیازمند است

چکیده: مقدمه: هدف از تحقیق حاضر مقایسه اثر 8 هفته تمرین مقاومتی تناوبی با استراحت فعال و غیرفعال بر آمادگی هوازی و توان بی هوازی بازیکنان بسکتبال نخبه جوان تیم مناطق نفت خیز جنوب بود. آزمودنی ها به صورت تصادفی در دو گروه تجربی، گروه تمرین با وزنه تناوبی با استراحت فعال و گروه تمرین با وزنه تناوبی با استراحت غیر فعال تقسیم شدند. به منظور اندازه گیری vo2max ، vvo2max و tmax آزمون فزاینده ای با مراحل یک دقیقه ای روی تردمیل اجرا شد ورزشکاران 2 جلسه در هفته و به مدت 8 هفته در تمرینات حضور یافتند. تمرینات تناوبی گروه استراحت فعال در هر جلسه عبارت بود از : 3 نوبت 12 تکراری همراه با 2 استراحت فعال (6 تکرار) و گروه غیر فعال 4 نوببت 12 تکراری با 3 استراحت غیرفعال بود. جهت مقایسه اثر بخشی تمرینات مقاومتی تناوبی بر vo2max، vv02max , tmax و توان بی هوازی گروه فعال و غیرفعال از آزمون t وابسته و برای مقایسه بین گروهی از آزمون t مستقل در سطح معنی داری 5 / 0 p <. استفاده شد. پس از دوره تمرینی بهبود معنی داری در vo2max ( 1/ 9 درصد)، vvo2max ( 2/63درصد)، tmax (2/10 درصد) و توان بی هوازی ( 8/45درصد) در گروه استراحت فعال مشاهده شد(p?0.05) و در گروه استراحت غیرفعال فقط در شاخص vo2max اختلاف معنی داری مشاهده شد و سایر متغییرها تفاوت معنی داری را نشان ندادند(p?0.05). همچنین تفاوت های بین گروهی در تمام شاخص ها به جزء tmax برتری گروه استراحت فعال را نشان می دهد (p<0/05).نتایج تحقیق حاضر نشان داد که به کار گیری تمرینات تناوبی مقاومتی با استراحت فعال نسبت به این برنامه تمرینی با استراحت غیرفعال موجب بهبود فاکتورهای آمادگی هوازی و توان بی هوازی می گردد.

هدف از اجرای این تحقیق بررسی اثرات حاصل از کاهش 5% وزن بدن کشتی گیران نخبه استان خوزستان به روش آب زدایی در سونا بر تغییرات وزن طبیعی، هماتوکریت ، سدیم و پتاسیم سرم خون و ، توان بی هوازی،چابکی، استقامت عضلات کمربند شانه ای وتوان هوازی آنها می باشد.روش تحقیق نیمه تجربی است. برای این منظور 24 نفر آزمودنی از بین کشتی گیران فرنگی نخبهکشوری 18 تا 22 ساله استان خوزستان به طور تصادفی انتخاب و به روش تصادفی نیز در دو گروه 12 نفره تجربی و شاهد جایگزین شدند. برای کاهش 5 درصد وزن بدن از دمای سونای خشک استفاده شد و مراحل اجرای تحقیق در شرایطی مشابه مسابقه انجام شد.قبل از اجرای تحقیق از آزمودنی ها درخواست شد که رژیم غذائی،میزان خواب،استراحت،فعالیت بدنی و سپری کردن اوقات فراغت را دقیقا همانند عادت های معمول و دیرینه خود،هنگام شرکت در مسابقه ها انجام دهند.پس از اندازه گیری متغیرهای وابسته تحقیق در مرحله پیش آزمون و پس آزمون، به کمک اطلاعات حاصل از تجزیه و تحلیل آماری داده ها با نرم افزار spss و آزمون tمستقل(05/0=?)میانگین نمرات افتراقی دو گروه ،فرضیه های تحقیق آزمون شدند و نتایج زیر بدست آمد.کاهش آب بدن به میزان 5 درصد وزن بدن افزایش معنی داری در هماتوکریت خون و یون سدیم پلاسمای خون آزمودنی ها ایجاد کرداما در یون پتاسیم سرم خون آزمودنی ها تغییر معنی داری ایجاد نکرد.همچنین کاهش 5 درصد وزن بدن به روش آب زدایی سبب کاهش معنی داری در توان غیر هوازی،چابکی ،استقامت عضلات کمربند شانه ای ، و توان هوازی آزمودنی ها شد و سرانجام کاهش 5% وزن بدن به روش آب زدایی پس از گذشت 19 ساعت از زمان وزن کشی و آب رسانی کافی، در وزن طبیعی آزمودنی ها کاهش معنی داری ایجاد کرد.

نام خانوادگی: محمودی نژاد نام: سلیمه شماره دانشجویی: 9035507 عنوان پایان نامه: مقایسه اثر یک جلسه فعالیت هوازی فزاینده در دو نوبت صبح و بعدازظهر بر برخی شاخص های خونی دختران ورزشکار. استاد راهنما: دکتر سعیدشاکریان استاد مشاور: دکتر مسعودنیکبخت درجه تحصیلی: کارشناسی ارشد رشته: تربیت بدنی دانشگاه: شهید چمران اهواز دانشکده: تربیت بدنی گروه: فیزیولوژی ورزشی تاریخ فارغ التحصیلی:مهرماه 1392 تعداد صفحات: 110 کلید واژ ه ها:فعالیت هوازی فزاینده،شاخص های خونی هدف :هدف تحقیق حاضر بررسیمقایسه اثر یک جلسه فعالیت هوازی فزاینده در دو نوبت صبح و بعدازظهر بر برخی شاخص های خونی دختران ورزشکارشهرستان ماهشهرمی باشد. روش ها : روشتحقیق تعداد 30نفر از ورزشکاران دختر شهرستان ماهشهر با دامنه ی سنی 25-18سال و به روش نمونه گیری در دسترس شرکت کردند. پس از سنجش متغیرهای مربوط به سن، قد و وزن، آزمودنی ها به صورت تصادفی در دو گروه تجربی قرار گرفتند. یک گروه در نوبت صبح ساعت (10-8 )و گروه دیگر در نوبت عصر ساعت (18-16)مبادرت به انجام فعالیت ورزشی (آزمون بروس) می نمود متغیرهای وابسته ی مورد ارزیابی نیز شامل گلبول-های سفید و قرمز، پلاکت ها، فیبرینوژن و زمان ترومبوپلاستین خون بود. پس از انجام پیش آزمون گروه های تحقیق، فعالیت هوازی فزاینده را انجام دادند و پس از 15دقیقه استراحت مجدداً از آنها خون گیری به منظور تعیین پس آزمون متغیرهای تحقیق به عمل آمد. هر دو گروه تجربی، فعالیت های خود را در یک روز انجام دادند. نتایج: جهت بررسی اثر متغیر مستقل بر متغیرهای وابسته تحقیق از آزمون t همبسته استفاده شد.به منظور بررسی تفاوت های بین گروهی(نوبت صبح و عصر) از آزمون تحلیل کوواریانس یک طرفه استفاده شد. سطح معناداری05/0p?درنظرگرفته شد. نتایج نشان دادیک جلسه فعالیت هوازی فزاینده در هر دو نوبت صبح و عصر موجب افزایش معنادار گلبول های سفید، پلاکت، فیبرینوژن و گلبول های قرمز خون وهمچنین کاهش معنادار زمان ترومبوپلاستین می گردد. نتیجه گیری کلی : نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان دادکه یک جلسه فعالیت هوازی فزاینده موجب افزایش معنادار میزان گلبول های سفید خون در نوبت عصر، در مقایسه با نوبت صبح و نیز کاهش معنادار زمان ترومبوپلاستین خون در نوبت صبح، در مقایسه با نوبت عصر گردید.

برای موفقیت در یک رشت? ورزشی خاص عوامل مختلفی دخیل هستند، در میان عوامل اهمیت تعادل ، هماهنگی و سرعت عکس العمل را که از فاکتورهای مهم آمادگی جسمانی هستند، نمی توان نادیده گرفت؛ بنابراین تحقیق حاضر در راستای تکمیل و گسترش شیوه های نوین علم تمرین انجام شده است. در این تحقیق تأثیرشش هفته تمرینات پلایومتریک بر روی تعادل پویا و ایستا ،سرعت عکس العمل و هماهنگی بررسی گردید. تحقیق حاضر از روش نیمه تجربی با روش پیش آزمون و پس آزمون می باشد، جامع? آماری شامل 130 نفر از تکواندوکاران باشگاههای شهرستان آبدانان با میانگین سن12/1±93/17سال، قد21/7±92/174سانتی متر و وزن 47/6 ± 51/68 کیلوگرم بودند که از بین آنها 30 نفر را به صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه تقسیم کرده، یک گروه تجربی که تمرینات پلایومتریک را به مدت شش هفته و هفته ای دو جلسه و گروه کنترل تمرینات معمول تکواندو را انجام می دادند. ابتدا با استفاده از آزمون های تعادل ایستا و پویا و همچنین آزمون های سرعت عکس العمل و هماهنگی از آزمودنی ها پیش -آزمون به عمل آمد. بعد از12 جلسه از انجام تمرینات پلایومتریک برای گروه تجربی، از آزمودنی ها هر دو گروه در موارد یاد شده پس آزمون به عمل آمد. مقادیر میانگین و انحراف معیار رکورد ایستادن لک لک در پیش آزمون و پس آزمون در گروه پلایومتریک به ترتیب 66/11 +94/12 و 41/11+23/13 ثانیه و در گروه کنترل به ترتیب 58/9 +09/12و95/10+16/12 ثانیه بود. مقادیر میانگین و انحراف معیار رکورد تعادل پویا در پیش آزمون و پس آزمون در گروه پلایومتریک به ترتیب 91/19 +23/65 و 38/7+29/88 ثانیه و در گروه کنترل به ترتیب 31/18 +27/64و28/10+13/69 ثانیه بود. مقادیر میانگین و انحراف معیار رکورد خط کش دست نیلسون در پیش آزمون و پس آزمون در گروه پلایومتریک به ترتیب 84/7 +00/17 و91/6+41/16 سانتی متر و در گروه کنترل به ترتیب 00/6 +02/18 و 97/5+93/17 سانتی متر بود. مقادیر میانگین و انحراف معیار رکورد خط کش پای نیلسون در پیش آزمون و پس آزمون در گروه پلایومتریک به ترتیب 29/6 +64/16 و 17/6+16/41 سانتی متر و در گروه کنترل به ترتیب 85/5+56/16و77/4+46/16سانتی متر بود. مقادیر میانگین و انحراف معیار رکورد دارت در پیش آزمون و پس آزمون در گروه پلایومتریک به ترتیب 82/1 +70/11 و 26/3+47/13 امتیاز و در گروه کنترل به ترتیب 86/1+02/12 و 95/1+76/12 امتیاز بود.برای تجزیه و تحلیل داده ها و رسم نمودارها از نرم افزار های 16 spss و excel : xp office استفاه شد، با استفاده از آزمون t همبسته تفاوت بین پیش آزمون و پس آزمون هر گروه مورد بررسی قرار گرفت (05/0>p). در این تحقیق بین شاخص های تعادل ایستا و سرعت عکس العمل دست و پا و هماهنگی قبل وبعد ازآزمون درگروه( پلایومتریک)افزایش معنی داری مشاهده نشد, اما در شاخص تعادل پویا قبل و بعد از آزمون در گروه پلایومتریک تفاوت معنی داری مشاهده شد (p>0/05).

: برای موفقیت رشته های ورزشی عوامل مختلفی دخیل هستند که در میان این عواملی همچون شاخص های آنتروپومتریکی وفاکتورهای آمادگی جسمانی مهم هستند که باید به با یک نگاه علمی به آنها نگاه کرد . در این تحقیق رابطه اندازه های آنترو پومتریکی همچون محیط ران، محیط ساق، پا طول اندام تحتانی و شاخص توده بدن را با فاکتور های آمادگی جسمانی مرتبط با اجرا که شامل دوی 45 متر و پرش طول می باشد را دربین پسران 11-12 ساله شهر ایذه بررسی کرده و به مقایسه با دختران 11-12 ساله شهر ایذه پرداخته شد. تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی و می باشد جامعه آماری شامل 4173 نفر دانش آموزان مدارس ابتدایی شهر ایذه و از بین آنها 211 نفر را به صورت در دسترس وتصادفی انتخاب شدند .اندازه گیری های مربوط به سن، قد، وزنو اندازه های آنترو پومتریکی ذکر شده قبل از آزمون محاسبه شد همچنین بر طبق آزمون آمادگی جسمانی ایفرد فاکتورهای دوی سرعت 45 متر برای اندازه گیری سرعت و پرش طول برای اندازه گیری توان پاها مورد آزمون قرار گرفت برای تجزیه و تحلیل داد ها از نرم افزار spss, وبرای ترسیم از نمودار از نرم افزار excel استفاده گردید نتایج نشان داد که در پسرا ن طول اندام تحتانی ، محیط ساق پا و شاخص توده بدن باپرش طول رابطه دارد همچنین طول اندام تحتانی با دوی سرعت رابطه دارد .وبین محیط ران محیط ساق پا و شاخص توده بدن با دوی سرعت رابطه وجود ندارد ودر دختران محیط ران و طول ادام تحتانی با پرش طول رابطه دارد و بقیه شاخص های آنترو پومتریکی با دوی سرعت و پرش طول رابطه ندارند .همچنین نتایج نشان داد که بین پسران و دختران در دوی سرعت تفاوت وجود ندارد اما در پرش طول تفاوت وجود دارد این تحقیق به ما امکان می-دهد که در جهت شناخت استعداد های ورزشی از شاخص های آنترو پومتریکی برای انتخاب افراد مناسب رشته های ورزشی بهرمند شویم

چکیده: زمینه و اهداف: هدف این تحقیق مقایسه اثر هشت هفته تمرینات هوازی تداومی و تناوبی بر شاخص های قند خون و نیمرخ لیپیدهای پلاسمای خون مردان دیابتی نوع 2 شهر اهواز بود. مواد و روش ها: در این مطالعه 30 مرد (47/3±2/45سال) مبتلا به دیابت نوع 2 پس از غربالگری به صورت تصادفی در سه گروه 10 نفره (تمرینات هوازی تداومی، تمرینات هوازی تناوبی و گروه کنترل) قرار داده شدند. گروه های تمرینی، تمرینات خود به مدت هشت هفته، یک روز در میان انجام دادند. گروه هوازی با شدت 60 درصد ضربان قلب ذخیره و گروه تناوبی با شدت 80 درصد ضربان قلب ذخیره به تمرین پرداختند. گروه کنترل در طول این دوره از فعالیت ورزشی منع شدند. قند خون ، فروکتوزآمین هموگلوبین گلیکوزیله و پروفایل لیپیدی( تری گلیسیرید، لیپوپروتئین کم چگال و لیپوپروتئین پر چگال) قبل و بعد از هشت هفته اندازه گیری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی زوجی و تحلیل واریانس یک طرفه با سطح معنی داری 05/0? p استفاده شد. یافته ها: یافته های این تحقیق نشان داد که کاهش معنی دار آماری در fbs، hba1c، فروکتوزآمین ،ldl و افزایش معنی داری در hdl پس از هشت هفته تمرینات هوازی تداومی و تناوبی وجود داشت(05/0? p). همچنین کاهش معنی داری fbs، hba1c فروکتوزآمین و tg وافزایش معنی داری در hdlپلاسما پس از 8هفته تمرین تناوبی دیده شد. دیده شد(05/0? p). در گروه کنترل هیچ تغییر معنی داری در فاکتورهای مورد بررسی مشاهده نشد (05/0< p). نتیجه گیری: تمرینات هوازی تداومی و تناوبی روشهای موثری در کنترل گلیسمیک و بهبود پروفایل لیپیدی در دیابت نوع 2 می باشند. اما تمرینات هوازی تناوبی تغییرات بارزترو بهتری نسبت به تمرینات هوازی تداومی داشتند

هدف تحقیق حاضر،توضیف آمادگی جسمانی و روانی ورزشکاران پسر والیبالیست شهر بندر ترکمن وهمچنین بررسی ارتباط بین آمادگی روانی وجسمانی ورزشکاران بود.به این منظور 12 ورزشکار با میانگین قد 3.8±191 و میانگین وزن 3.2±83.66 و میانگین سن 2.7±23.75 حاضر در تمرینات تیم والیبال شهر بندر ترکمن در لیگ دسته یک کشور(1392-1391)،به طور هدفمند انتخاب شدند.از ویژگی های فیزیولوژیکی:توان هوازی،توان بی هوازی بی لاکتیک،توان بی هوازی بالاکتیک،قدرت عضلانی بالا تنه،قدرت عضلانی پایین تنه،سرعت،چابکی،استقامت عضلانی شکم،استقامت عضلانی کمربندشانه ای،توان عضلانی پاهاو انعطاف پذیری و از ویژگی های روانی،6 فاکتور:اعتماد به نفس،انگیزش،تمرکز،هدف چینی،تصویرسازی ذهنی و کنترل حالات روانی با استفاده از پرسشنامه ((sasy-psych اندازه گیری شدند.برای تجزیه وتحلیل آماری داده ها از آزمون های آماری ضریب همبستگی، وz فیشر در سطح معنا داری (p?0.05) استفاده شد.میانگین و انحراف استاندارد رکوردهای کسب شده توسط ورزشکاران پسر والیبالیست عبارتند از:حداکثر اکسیژن مصرفی=4.47±45.02 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن در دقیقه،توان بی هوازی بی لاکتیک =8.29±36.97 وات بر کیلوگرم،توان بی هوازی بالاکتیک =6.88±36.53 وات بر کیلوگرم،قدرت عضلانی بالاتنه =.0.24±1.07 وزن بدن/وزنه،قدرت عضلانی پاها=0.173±238 سانتی متر و انعطاف پذیری =8.32±37 سانتی متر بود.همچنین یافته های پژوهش نشان دادکه بین آمادگی روانی و جسمانی ورزشکاران ارتباط معناداری وجود ندارد.

چکیده: زمینه واهداف:هدف ازاین تحقیق بررسی تاثیریک دوره تمرینات هوازی همراه بامصرف مکمل ویتامین ث بروضعیت آهن فوتبالیست های باشگاه های خرم آباد بود. موادوروش ها:دراین مطالعه 36فوتبالیست مرد(6/27سال)به صورت تصادفی درسه گروه12نفره (تمرین+دارونما،تمرین+مکمل ویتامین ث وگروه کنترل) قرار داده شدند. گروه های تمرینی به مدت8هفته به صورت یک روزدرمیان،به تمرین هوازی با شدت 80-70درصدضربان قلب بیشینه پرداختند.آهن سرم، ظرفیت پیوندی کامل آهن(tibc) ،گلبول قرمز،هموگلوبین،هماتوکریت وفریتین سرم قبل وبعداز8هفته تمرین اندازه گیری شد.جهت تجزیه وتحلیل داده ها ازآزمونmanovaو جهت تشخیص تفاوت گروه ها ازآزمون تعقیبیlsdباسطح معنی داری05/0?p استفاده شد. یافته ها:یافته های این تحقیق نشان دادکه تمرینات هوازی موجب کاهش معنی داری درسطح آهن سرم،گلبول های قرمز،هماتوکریت وفریتین سرم شده است.همچنین مصرف مکمل ویتامینc مانع ازافت آهن سرم شده وکاهش معناداری درسطحtibcایجاد نمود.ولی تاثیرمثبتی بردیگر شاخص های وضعیت آهن نداشت. نتیجه گیری کلی:تمرینات هوازی موجب کاهش میزان شاخص های مرتبط باوضعیت آهن شده،ومصرف مکمل ویتامینcدرطول تمرینات به تنهایی برای جلوگیری از افت این شاخص ها کافی نمی باشد.

هدف: هدف از این تحقیق مقایسه اثر یک جلسه تمرین رقابتی کشتی همراه با کم کردن 5% وزن بدن در سونا و بدون استفاده از سونا برمیزان آب زدایی و شاخص های هماتولوژیکی خون کشتی گیران نخبه استان خوزستان بود. روش ها: در تحقیق حاضر که به شکل نیمه تجربی انجام گرفته است، تعداد 12نفر از کشتی گیران نخبه از بین 50 نفر کشتی-گیر فرنگی کار انتخاب شدند. آزمودنی ها یک پروتکل تمرینی منتخب کشتی فرنگی را که شامل گرم کردن با 50 درصد حداکثر ضربان قلب به مدت 15 دقیقه آغاز کردند و با 90 درصد حداکثر ضربان قلب در 6 مرحله تمرین رقابتی سنگین که هر تمرین رقابتی شامل 3 دوره 2 دقیقه ای و استراحت بین تایم ها 30 ثانیه انجام پذیرفت. داده ها پس از نرمال سازی و با استفاده از آزمون مستقل و وابسته در سطح معنی داری 5%>p مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت نتایج:. نتایج تحقیق نشان داد که اجرای پروتکل تمرینی در تمرین رقابتی همراه باسونا باعث آب زدایی بیشتری نسبت به تمرین رقابتی بدون سونا ایجاد کرده است. همچنین میزان غلظت سدیم، میزان درصد هماتوکریت در تمرین رقابتی همراه با سونا افزایش بیشتری نسبت تمرین رقابتی بدون سونا نشان داده است. تغییرات غلظت یون پتاسیم تفاوت معنی داری بین تمرین رقابتی همراه با سونا و بدون استفاده از سونا نشان نداد. نتیجه گیری کلی: نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان دادکه آب زدائی علاوه بر اینکه سبب اختلال در تعادل آب و الکترولیت های بدن کشتی گیران می شود، بلکه سبب کاهش معنی داری عملکرد جسمانی آنها نیز خواهد شد.

زمینه و اهداف تحقیق : هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات قدرتی بر درصد چربی بدن و برخی شاخص های التهابی خون مردان دیابتی نوع 2 شهر اهواز است. مواد و روش ها: در این مطالعه 20 مرد (46 سال) مبتلا به دیابت نوع 2 پس از غربالگری به صورت تصادفی در 2 گروه 10 نفره (تمرینات قدرتی و گروه کنترل) قرار داده شدند. گروه تمرینی برنامه تمرینی را به مدت هشت هفته، 3 جلسه در هفته با شدت 70-30 درصد یک تکرار بیشینه انجام دادند. گروه کنترل در طول این دوره از فعالیت ورزشی منع شدند. درصد چربی بدن و شاخص های التهابی (اینترلوکین-6، پروتئین واکنشیc و فاکتور نکروز دهنده ی تومور آلفا) قبل و بعد از هشت هفته اندازه گیری شد. جهت تجزیه تحلیل داده ها از آزمون تی زوجی و تی مستقل با سطح معنی داری 05/0 ?p استفاده شد. یافته ها: یافته های این تحقیق نشان داد که کاهش معنی دار در tnf-? ، crp و pbfپس از هشت هفته تمرینات قدرتی وجود داشت (05/0 ?p ). در گروه کنترل هیچ تغییر معنی داری در فاکتورهای مورد بررسی مشاهده نشد(05/0 <p )

موضوع:هدف تحقیق حاضر بررسی مقایسه روش های مختلف سرد کردن بر ضربان قلب و میزان دفع لاکتات خون متعاقب یک فعالیت شدید بیشینه در دانشجویان پسر تربیت بدنی دانشگاه شهید چمران اهواز می باشد. روش ها:روش تحقیق تعداد24 نفر از دانشجویان پسر تربیت بدنی دانشگاه شهید چمران اهواز با دامنه سنی 28-20 سال وحداکثر اکسیژن مصرفی بین45-35 لیتر بر دقیقه و به روش نونه گیری در دسترس شرکت کردند.پس از سنجش های مربوط به سن،قد،وزن آزمودنی ها به صورت تصادفی در سه گروه تجربی قرار گرفتند و گروه ها به طور جداگانه مبادرت به انجام فعالیت ورزشی(آزمون استراند)می نمود. هر سه گروه در سه روز متوالی در نوبت صبح ساعت(12-8) فعالیت شدید بیشینه را انجام دادند و پس از انجام فعالیت در فواصل زمانی بلافاصله،5،10 و25 ضربان قلب و لاکتات به منظور تعیین متغیرها به عمل آمد و سرد کردن به مدت10 دقیقه بعداز اتمام فعالیت بیشینه در هر گروه به یک روش متفاوت انجام گرفت. نتایج:به منظور بررسی تفاوت معنی داری بین سه گروه از آزمون تحلیل واریانس(anova)یک طرفه استفاده شد وبرای بررسی این که تفاوت بین کدام گروه ها وجود داشته است از آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.سطح معناداری p?0.05 در نظر گرفته شد.نتایج نشان داد که بازیافت فعال به صورت روش اول در گروه یک باعث کاهش معنادارتری در ضربان قلب و لاکتات خون می گردد. نتیجه گیری کلی:نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان داد که دوره بازیافت فعال به روش اول(ابتدا5 دقیقه دویدن نرم و آهسته و بعد دقیقه کشش ایستا)موجب کاهش معنادارتر ضربان قلب و لاکتات خون در مقایسه با دو روش دیگر گردید.

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر 3 نوع تمرین قدرتی , سرعتی و استقامتی بر برخی فاکتورهای هماتولوژیک دختران دنشجوی تمرین کرده بود. در این مطالعه 12 دختر تمرین کرده دانشجو با میانگین سنی و vo2,ax انتخاب شدند. تمرینات در 3 هفته مجزا از هم و با فاصله یک هفته ای انجام شدند.تمرین سرعتی در هفته اول تمرین قدرتی با شدت 80% قدرت بیشینه در 6 حرکت در هفته دوم و تمرین استقامتی با شدت 60-70% حداکثر اکسیژن مصرفی در هفته سوم انجام شد. نمونه های خونی قبل و بلافاصله پس از هر جلسه تمرینی برای اندازه گیری گلبول قرمز(rbc)، هموگلوبین(hb)، هماتوکریت(hct)، میانگین حجم گلبول قرمز(mcv)، و پلاکت(plt)، گرفته شد. داده ها بوسیله آزمون تی وابسته و تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر با سطح معنی داری (p<0/005)تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: تجزیه و تحلیل نتایج نشان دادند که فعالیت سرعتی و استقامتی باعث کاهش معنی دار rbc,hct,hbو mcv می شود و تمرینات قدرتی باعث افزایش باعث افزایش در مقدار تمام این متغیرها میشود. همچنین تعداد پلاکت ها پس از هر 3 نوع فعالیت افزایش نشان دادند. نتیجه گیری: انجام فعالیت های بدنی باعث تغییراتی در تعدا سلول های خونی می شوند. این تغییرات بسته به نوع فعالیت مدت زمان فعالیت و شدت آن می تواند، منجر به افزایش یا کاهش تعداد سلول ها شود.

هدف: تحقیق حاضر بررسی تاثیر شش هفته تمرینات پیلاتس بر برخی شاخص های عملکرد ریوی و ترکیب بدن دختران غیر ورزشکار دانشگاه شهید چمران اهوازبوده است. روش:36 نفراز دختران غیر ورزشکار دانشگاه شهید چمران اهواز با میانگین سنی 50/23 سال ومیانگین سطح vo2max89/24 میلی لیتر بر کیلوگرم در دو گروه تمرین (21نفر)و کنترل (15نفر)تقسیم شدند.گروه تمرین برنامه خود را به مدت 6 هفته با تکرار 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 60-45 دقیقه با شدت 80-50 درصد ضربان قلب ذخیره انجام دادند. شاخص های عملکرد ریوی(ظرفیت حیاتی سریع جریان بازدمی، حجم بازدم پرفشار در ثانیه اول، حداکثر تهویه ارادی، نسبت حجم بازدم پرفشار در ثانیه اول به ظرفیت حیاتی سریع جریان بازدمی) شاخص های ترکیب بدن (نمایه توده بدن، نمایه توده چربی بدن،نسبت محیط کمر به لگن) قبل و بعد از 6 هفته تمرین اندازه گیری شدند. نتایج: داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی مناسب از جمله t وابسته و t مستقل، در سطح معنی داری (p?0.05)مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها نشان داد بین برخی شاخص های ریوی(ظرفیت حیاتی سریع جریان بازدمی، حجم بازدم پرفشار در ثانیه اول، حداکثر تهویه ارادی، نسبت حجم بازدم پرفشار در ثانیه اول به ظرفیت حیاتی سریع جریان بازدمی)و شاخص ترکیب بدن(نمایه توده چربی بدن،نسبت محیط کمر به لگن) از پیش آزمون تا پس آزمون تفاوت معنادار وجود دارد.اما در شاخص های نمایه توده بدن تغییر معناداری وجود نداشت.این درحالی است که بین پیش آزمون وپس آزمون گروه کنترل در هیچکدام از فاکتور های مورد بررسی تفاوت معناداری مشاهده نشد.(p?0.05)

تحقیق حاضر به منظور مقایسه مقادیر بیشینه اکسیداسیون چربی متعاقب انجام فعالیت هوازی با دو شدت سبک و متوسط در دانشجویان مبتلا به کف پای صاف و نرمال طرح گردید. بدین منظور 10 دانشجوی دختر دارای کف پای نرمال و 10 دانشجوی دختر دارای کف پای صاف به ترتیب با میانگین vo2max17/2 ±28/25 و 02/1±57/25 بر حسب میلی لیتر بر کیلوگرم بر دقیقه و bmi 34/2±67/21 و 52/3± 35/24 در 6 جلسه جداگانه در آزمایشگاه حضور یافتند. در جلسه اول، ابعاد آنتروپومتری بدن و حداکثر اکسیژن مصرفی (vo2max) اندازه گیری شد. در جلسه دوم در چهار روز جداگانه، با فاصله زمانی یک هفته، آزمودنی ها پروتکل تمرینی به مدت 30 دقیقه در شدت های 45 و 65 درصد vo2max انجام دادند. که افراد با کف پای صاف همان تست را با کفی طبی انجام دادند. بعد پایان هر تست لاکتات خون اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از spss استفاده شد و حداقل سطح معنی داری برای این تحقیق 05/0p? تعیین گردید. نتایج این تحقیق نشان داد بین بیشینه اکسیداسیون چربی افراد کف پای صاف و نرمال در شدت متوسط تفاوت معنی داری وجود داشت (01/0=p). همچنین بین افراد کف پای نرمال و افراد دارای کف پای صاف با کفی در شدت متوسط تفاوت معنی داری وجود نداشت (36/0=p). بین افراد کف پای صاف با کفی در دو شدت تفاوت معنی داری وجود نداشت (27/0=p).

هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر 10 جلسه تمرین سرعتی اینتروال بر اکسایش چربی و حداکثر اکسیژن مصرفی در زنان تمرین کرده می باشد. به همین منظور تعداد 20 نفر از زنان شهرستان شادگان که حداقل دوبار در هفته فعالیت تفریحی داشتن با میانگین حداکثر اکسیژن مصرفی 22/37 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه، سن 20/22 سال، قد90/159 سانتی مترو وزن 40/55 کیلوگرم بصورت داوطلبانه در مطالعه حضور یافتند و بصورت تصادفی در دو گروه کنترل (n=10) و گروه تمرینی (n=10) قرار گرفتند. که پس از آشنایی با نحوه ی انجام پیش آزمون و پس آزمون بر روی نوار گردان و استفاده از ماسک تنفسی، آزمودنی ها فعالیت فزاینده را روی نوارگردان انجام دادند. تبادل گازهای تنفسی فعالیت ثبت شد و مقادیر اکسیداسیون چربی با استفاده از معادلات عنصرسنجی محاسبه گردیدپس از آن گروه تمرینی، تمرینات خود را برای 10 جلسه بصورت یک روز در میان انجام دادند که بصورت 30 ثانیه دوی سرعتی با بیش از 90 % حداکثر ضربان قلب و 30 ثانیه استراحت بعد از آن انجام گرفت که تعداد دورها از 4 دور در جلسه اول به 8 دور در جلسه دهم افزایش یافت . برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون t و آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج نشان داد که میانگین اکسایش چربی (14/1 گرم در دقیقه در مقابل 54/1 گرم در دقیقه، p?0.05) و حداکثر اکسیژن مصرفی (22/37 در مقابل 80/43 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه ، p?0.05) به ترتیب در پیش آزمون در مقایسه با پس آزمون بطور معناداری در گروه تمرینی تفاوت داشته است در صورتی که در گروه تمرینی هیچ تفاوت معنی داری وجود نداشت. از یافته های این پژوهش چنین نتیجه گیری می شود که به طور خلاصه، 10 جلسه از تمرینات سرعتی اینتروال یک محرک کوتاه مدت برای بهبود اکسیداسیون چربی کل بدن و افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی ارائه کرده است.

زمینه و اهداف:هدف از این تحقیق تاثیر مقایسه یک جلسه ورزش هوازی و مقاومتی بر کنترل قند خون زنان یائسه غیر ورزشکار مبتلا به دیابت نوع 2 شهرستان دزفول بود. مواد وروش ها: در این مطالعه تجربی به طور تصادفی از بین 100 زن بیمار دیابتی داوطلب واجد شرایط شرکت در آزمون 12 نفر زن دیابتی غیر فعال( بدون سابقه فعالیت بدنی منظم ،بیماری خاص )که از دارو برای درمان استفاده می کنند با دامنه سنی50 تا 65 سال که دارای قند خون ناشتای بالا و به تجویز پزشک داروی ضد دیابت مصرف می کردند انتخاب شدند پس از توضیح هدف، فواید و خظرات احتمالی طرح آزمایش برای آزمودنی ها، فرم رضایتنامه توسط آنها قبل از انجام کار تکمیل گردید جلسات تمرین به صورت2جلسه مجزا با فاصله یک هفته ازهم باتمرینات مقاومتی و هوازی درحدبیشینه و زیر بیشینه طراحی شده بودند، آزمودنی ها در صبح روز آزمایش از ساعت 8 تا 10 صبح، ناشتا جهت اندازه گیری ترکیب بدنی به آزمایشگاه (شهرستان دزفول) مراجعه کردندنمونه گیری خونی قبل از ورزش در حالت ناشتا‏ و دو ساعت پس از ناشتا و بلافاصله پس از ورزش و 24 ساعت پس ازفعالیت در حالت ناشتا و دو ساعت پس از ناشتا ازآزمودنیها گرفته می شود یافته های تحقیق ابتدا توسط جدول و نمودار بصورت توصیفی ارائه شده و سپس فرضیه های تحقیق با استفاده از آمار استنباطی، آزمون آماری تی همبسته در سطح معنی داری 05/0?pمورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت و نتایج به صورت توصیفی و آماری بیان می شود. یافته ها: یافته های این تحقیق نشان داد که قند ناشتا در گروه هوازی پس از یک جلسه تغییری نکرده ولی قند دوساعته در گروه هوازی کاهش معنی داری داشته و قند بلافاصله بعد ورزش با قند قبل ورزش (قند دوساعته) در گروه هوازی کاهش معناداری داشته ودر گروه مقاومتی قندناشتا پس از یک جلسه ورزش تغییر معناداری وجود ندارد و بین قند بلافاصله بعد ورزش و قند قبل ورزش (قند دوساعته)تفاوت معناداری وجود ندارد و بین قد دوساعته هم تفاوت معناداری قبل و بعد یک جلسه ورزش مقاومتی وجود ندارد پس اختلاف معناداری میان گروه های تمرین هوازی و مقاومتی در مورد متغیر های تحقیق وجود ندارد نتیجه گیری:یک جلسه ورزش هوازی در مقایسه با ورزش مقاومتی تفاوت معناداری در کاهش قند و کنترل گلیسمیک در دیابت نوع 2 ندارد.

هدف:تحقیق حاضر به منظور بررسی تأثیر یک جلسه فعالیت هوازی فزاینده بر سطح هموسیستئین و crp ورزشکاران دو رشته فوتبال وپرورش اندام شهرستان اهواز طرح گردید.مواد و روش ها: 30 آزمودنی در 3 گروه ،10 نفر فوتبالیست (سن23/20±1/75؛ شاخص توده بدن23/24±1/64؛ حداکثر اکسیژن مصرفی50/32±4/5) و10 نفر پرورش اندام کار (سن24/7±2/4؛ شاخص توده بدن24/46±3/68؛ حداکثر اکسیژن مصرفی42/39±5/65) و 10 نفر به عنوان کنترل (سن25/8±33؛ شاخص توده بدن29/23±5/63؛ حداکثر اکسیژن مصرفی28/3±5/68) در تحقیق شرکت کردند. برای ارزیابی سطح هموسیستئین و crp نمونه خونی در پیش آزمون در حالت ناشتا و پس آزمون بلافاصله پس اجرای تست فزاینده بروس برداشته شد. تجزیه و تحلیل آماری اطلاعات خام از نرم افزار 19spss و سطح معنی داری برای تمام روش های آماری در سطح احتمال (p<0.05) (دو سویه) در نظر گرفته شد. یافته ها:یافته ها نشان داد، از قبل تا بعد از یک جلسه فعالیت هوازی فزاینده سطوح هموسیستئین و crp گروه فوتبال و کنترل و سطوح هموسیستئین گروه پرورش اندام افزایش یافت اما معنی داری نبود. ولی در سطح crp گروه پرورش اندام افزایش معنادار مشاهده گردید.و همچنین بین هموسیستئین و crp با آمادگی قلبی ریوی دو گروه ورزشی ارتباط معنادار منفی وجود داشت. بحث ونتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق به نظر می رسد تمرینات عادی بیشتر پرورش اندام کاران همراه با افزایش سطوحcrp و هموسیستئین بعد از فعالیت حاد می شود، لذا استفاده از یک پروتکل هوازی در کنار تمرینات تخصصی پرورش اندام کاران ودیگر ورزشکاران ضروری به نظر می رسد.

هدف از این تحقیق مقایسه اثر شدت های مختلف فعالیت هوازی حاد بر غلظت لپتین سرمی در مردان مبتلا به دیابت نوع2 بود. با توجه به نتایج بدست آمده به نظر می رسد هزینه انرژی نسبتا پایین جلسات فعالیت ورزشی (300 کیلوکالری در هر جلسه) و همچنین درگیر نبودن تعداد بیشتر واحد حرکتی در طول فعالیت عامل اصلی عدم تغییرات معنی دار در مقادیر لپتین و سایر فاکتورهای مورد اندازه گیری باشد.

این پایان نامه با هدف مقایسه میزان سطوح هموسیستئین و لیپوپروتئین a در مردان میانسال تمرین کرده و تمرین نکرده انجام گردید. تجزیه و تحلیل نتایج نشان داد تفاوت میانگین های متغیر هموسیستئین در بین گروه ها معنادار نبود ولی میانگین لیپوپروتئین a در گروه فعال به طور معناداری کمتر از گروه غیر فعال بود. هم چنین نتایج تحقیق حاضر نشان داد که ارتباط معنی داری بین مقدار حداکثر اکسیژن مصرفی (vo2max) و میزان هموسیستئین در افراد تمرین کرده و تمرین نکرده وجود ندارد ولی بین vo2max و میزان لیپوپروتئینa افراد تمرین کرده و تمرین نکرده ارتباط معنی داری وجود دارد.

هدف این پژوهش، بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات پلایومتریک بر تعادل، سرعت عکس العمل و قدرت انفجاری در دانش آموزان والیبالیست پسر بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را 100 نفر از دانش آموزان والیبایست پسر مقطع متوسطه شهر اندیمشک با میانگین سنی 75/13 سال، قد 83/172 سانتی متر و وزن 875/58 کیلوگرم تشکیل داده است. از بین آنها 24 نفر به صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه12 نفری تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی که تمرینات پلایومتریک را به مدت هشت هفته(سه جلسه در هفته) و هرجلسه 45-60 دقیقه تمرین می کردند و گروه کنترل که به تمرینات عادی والیبال می پرداختند. ابتدا با استفاده از آزمون های تعادل ایستا , پویا و همچنین آزمون های سرعت عکس العمل و پرش سارجنت از آزمودنی ها پیش آزمون به عمل آمد. بعد از 24 جلسه انجام تمرینات پلایومتریک توسط گروه تجربی, از آزمودنی ها ی هر دو گروه در موارد یاد شده پس آزمون به عمل آمد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون کولموگروف-اسمیرنوف برای نرمال بودن داده ها , از آزمون t وابسته برای مقایسه میانگین پیش آزمون و پس آزمون گروه تجربی و از آزمون t مستقل برای همسانی متغیرهای آنتروپومتری و تاثیر این متغیرها بر متغیرهای وابسته, همچنین از آزمون کوواریانس برای مقایسه گروه تجربی و کنترل استفاده گردید. یافته ها:تمرینات پلایومتریک به طور معنادار باعث افزایش تعادل ایستا و پویا و قدرت انفجاری پاها گردید.نتایج تحقیق نشان داد که تمرینات پلایومتریک بر افزایش تعادل و قدرت انفجاری پاها تاثیر معنی داری داشت(.(p<0/05اما این تفاوت در سرعت عکس العمل معنی دار نبود(p>0/05). کلیدواژه ها: تمرینات پلایومتریک، تعادل، سرعت عکس العمل، قدرت انفجاری

مقدمه: چاقی با اختلالات متابولیکی و التهابی متعددی همراه است که ضرورت و بررسی اثرتمرینات مختلف ورزشی برآنها در دختران دارای اضافه وزن را ایجاب می کند. هدف: پژوهش حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین ترکیبی ایستگاهی بر میزان آدیپونکتین ، hs-crp و نیمرخ لیپیدی دختران دارای اضافه وزن بود. مواد و روش ها : در پژوهش کنونی تعداد 22 دختر دارای اضافه وزن ( میانگین ± انحراف معیار، سن 43/4±04/26 سال؛ وزن 56/6±10/73 کیلوگرم؛ نمایه توده بدنی 53/2±35/29)،به صورت داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل ( 11=n) و تمرین ترکیبی ایستگا هی ( 11=n) تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تمرین ترکیبی ایستگاهی به مدت هشت هفته و هر هفته چهار جلسه با شدت 90-70 درصد حداکثر ضربان قلب، تمرین کردند. نمونه خون قبل از شروع تمرین و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین در حالت ناشتا گرفته شد. یافته: بعد از هشت هفته تمرین ترکیبی ایستگاهی،سطوح آدیپونکتین و hdl درگروه تجربی به طورمعنی داری افزایش پیداکرد در حالی که سطوحhs-crp، ldl ، vldl، تری گلیسرید و کلسترول تام دراین گروه کاهش یافت، ( p<0/05) نتیجه گیری: به نظر می رسد که تمرین ترکیبی ایستگا هی با شدت بالا، به دلیل اثرات ضد ا لتهابی احتمالا شیوه درمانی موثری برای جلوگیری و بهبود عوامل خطر بیماری های مزمن مرتبط با چاقی مانند بیماری قلبی-عروقی، دیابت و ... در زنان جوان کم تحرک چاق باشد

هدف این تحقیق مقایسه اثر برخی از عوامل خطرزای قلبی عروقی بدنبال شش هفته تمرینات منتخب هوازی و مقاومتی در مردان فعال30 تا40 سال شهر اندیمشک بود. روش ها: تعداد 21 نفر ازمردان شهر اندیمشک به صورت دردسترس انتخاب و پس از تکمیل پرسشنامه ابتدا نمونه گیری خونی درحالت ناشتا به عمل آمد. گروه استقامتی در دوره تمرینات هوازی شامل شش هفته هفته ای سه جلسه و هر جلسه 30 تا 45 دقیقه در برنامه ورزشی با شدت 60 تا80 ضربان قلب بیشینه شرکت می کردند، و گروه مقاومتی هم شامل شش هفته، هفته ای سه جلسه و هر جلسه 60 تا70 دقیقه در برنامه ورزشی با شدت 70 درصد یک تکرار بیشینه شرکت می کردند. برای توزیع طبیعی داده ها از آزمون کلموگرف اسمیرنف، برای بررسی همگنی و تجانس واریانس ها ازآزمون لوین، آزمونt وابسته جهت مقایسه میانگین پیش آزمون وپس آزمون گروها با هم، تحلیل واریانس یک سویه(anova) و آزمون توکی جهت تعین اختلاف میانگین سه گروه استفاده شد. یافته ها: میزان کلسترول، لیپوپروتئین کم چگال(ldl-c)در دو گروه مقاومتی واستقامتی کاهش معنی داری داشت (p<0.05) . میزان لیپو پروتئین پر چگال(hdl-c) در دو گروه مقاومتی واستقامتی افزایش معنی داری داشت (p<0.05) . میزان لیپو پروتئین خیلی کم چگال (vldl-c) در دو گروه مقاومتی واستقامتی افزایش یافت ولی از نظر آماری معنی دار نبود. میزان تری گلیسرید(tg) در دو گروه مقاومتی واستقامتی کاهش یافت ولی از نظر آماری معنی دار نبود. میزان نسبت کلسترول تام به لیپو پروتئین پرچگال خون در دو گروه مقاومتی واستقامتی کاهش معنی داری داشت (p<0.05). نتیجه گیری: تمرینات هوازی و مقاومتی پذیرفته شده در صورت طراحی مناسب و انجام منظم و طولانی مدت باعث بهبود تناسب قلبی ریوی و ظرفیت هوازی وحجیم شدن قلب شده که این تاثیر درتمرینات استقامتی نسبت به مقاومتی در کاهش عوامل خطرزا در تحقیق حاضر بیشتر نمایان بود.

هدف تحقیق: هدف از این پژوهش عبارت است از بررسی تاثیر شش هفته فعالیت ایروبیک استپ بر لیپیدهای سرمی پلاسما ودرصد چربی زیر پوستی زنان دارای اضافه وزن می باشد. روش تحقیق:24 آزمودنی به طور تصادفی به دو گروه کنترل (10نفر) و تجربی (14نفر) با رنج سنی30-20سال و bmi بین 25تا30 تقسیم شدند.گروه تجربی به مدت شش هفته،هفته ای سه جلسه و هر جلسه به مدت 70دقیقه با شدت 60تا 85 درصد ضربان قلب بیشینه به فعالیت پرداختند.گروه کنترل در این مدت فعالیت بدنی نداشتند.قبل و بعد از شش هفته از هر دو گروه اندازه گیری نیمرخ لیپیدی ودرصد چربی زیر پوستی به عمل آمد.برای توصیف آماری داده ها از میانگین و انحراف معیار و برای تحلیل استنباطی داده هااز آزمون تی همبسته وبرای مقایسه بین گروهی از آزمون تحلیل کوواریانس ونرم افزارspss.17 استفاده شد. برای بررسی ارتباط پارامترهای تحقیق با یکدیگر از آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد.سطح معناداری برای تمام تحلیل های آماری05/0p? در نظر گرفته شد. یافته ها:شش هفته فعالیت هوازی کاهش معنادار در کلسترول تام،ldl-c ودرصد چربی زیر پوستی شد.ولی باعث تغییرات معنادار در hdl-c و vldl-c نشد.هیچ ارتباط معنی داری بین لیپیدهای سرمی و درصد چربی زیر پوستی مشاهده نشد. نتیجه گیری:درمجموع یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد، که شش هفته تمرین هوازی می تواند اثرات مفیدی بر برخی شاخص های خطر ساز قلبی-عروقی داشته باشد و نمیتوان از طریق اندازه گیری چربی زیر پوستی به مقادیر چربی خون دست یافت

هدف از این پژوهش بررسی شاخص توده بدن، درصد چربی بدن و نسبت دور کمر به دور باسن در دانشجویان رشته تربیت بدنی و مقایسه آن با هنجار ملی و بین المللی است. بدین منظور 75 دانشجوی پسر رشته تربیت بدنی با میانگین سنی2/78 ± 23/21 میانگین قد 5/71 ± 174 و میانگین وزن 9/43 ± 70/07 به صورت تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برخی شاخص های ترکیب بدنی آنها به وسیله دستگاه آنالیز ترکیب بدنی به روش آنالیز امپدنس الکتریکی تعیین شد. نتایج نشان داد که میانگین درصد چربی آنها 3/62 ± 19/37 درصد، میانگین نسبت دور کمر به دور باسن 0/037 ± 0/80، میانگین شاخص توده بدن 62/68 ± 18/23 کیلوگرم بر متر مربع بود. در این پژوهش از آمار توصیفی جهت طبقه بندی و تنظیم داده ها و در آمار استنباطی از ضریب همبستگی پیرسون جهت ارتباط بین متغیر ها و از آزمون t مستقل جهت مقایسه داده ها با هنجار ملی استفاده شده است. بین شاخص توده بدن و نسبت دور کمر به دور باسن (709 /0 , p = 001/0r = )، بین شاخص توده بدن و درصد چربی بدن (783/0 , p=001/0r =)، بین درصد چربی بدن و نسبت دور کمر به دور باسن (809/0 , p =001/0r =)، ارتباط معنی داری وجود دارد. بین میانگین شاخص توده بدن آزمودنی ها و میانگین هنجار ملی شاخص توده بدن (001/0 p =)، بین میانگین نسبت دور کمر به دور باسن آزمودنی ها با میانگین هنجار ملی نسبت دور کمر به دور باسن (001/0 p =)، بین میانگین درصد چربی بدن با میانگین هنجار ملی درصد چربی بدن تفاوت معنی داری وجود دارد (001/0 p =). با توجه به هنجار ملی شاخص درصد چربی بدن، میانگین درصد چربی آزمودنی ها در طبقه زیاد قرار گرفت و با توجه به هنجار ملی شاخص توده بدن، میانگین شاخص توده بدن آزمودنی ها در طیقه متوسط بالا قرار گرفت. و همچنین میانگین نسبت دور کمر به دور باسن آزمودنی ها در مقایسه با هنجار ملی نسبت دور کمر به دور باسن در طبقه متوسط قرار گرفت. نتایج این تحقیق نشان می دهد که درصد چربی و شاخص توده بدن آزمودنی ها با توجه به هنجار ملی بیشتر از حد متوسط است که ممکن است این افزایش ناشی از تغذیه نامناسب، فعالیت بدنی نامنظم و وراثت باشد.

بیماری مولتیپل اسکلروزیس(ام اس)، بیماری مزمن دمیلیناسیون سیستم اعصاب مرکزی است که به وسیله اختلال در انتقال در عصب مشخص شده و با نشانه¬های گوناگون بالینی آشکار می¬گردد. پژوهش حاضر با هدف: تأثیر و مقایسه دو نوع تمرین هوازی و یوگا بر سرعت و استقامت راه رفتن، تعادل، خستگی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به ام اس اجرا شد. نمونه آماری این تحقیق را 31 نفر از زنان مبتلا به ام اس، با سن بین 19 تا 54 سال و سطح پایین و متوسط بیماری (edss≤ 4) تشکیل دادند. بیماران به طور تصادفی در سه گروه قرار گرفتند.10 بیمار در گروه تمرینات هوازی(راه رفتن روی نوارگردان) با شدت 40-75 در صد ضربان قلب بیشینه و 11 بیمار در گروه تمرینات منتخب یوگا قرار داشتند که در هر جلسه 60 تا 70 دقیقه را به تمرینات هاتا یوگا می¬پرداختند و 10 بیمار در گروه کنترل قرار گرفتند. آزمودنی ها سه جلسه در هفته برای 8 هفته به تمرین پرداختند. جهت ارزیابی سرعت از آزمون زمان لازم برای 10متر راه رفتن و جهت ارزیابی استقامت از مسافت طی شده در مدت زمان 2 دقیقه استفاده شد. تعادل بیماران با استفاده از آزمون تعادل برگ ، خستگی با استفاده از مقیاس ffs و کیفیت زندگی بیماران با استفاده از مقیاس msqol-54 سنجیده شد. بر اساس یافته¬های پژوهش سرعت راه رفتن در گروه تمرین هوازی افزایش معنی¬داری یافت(0/001) در حالی که در گروه تمرینات یوگا این افزایش معنی¬دار نبود(0/132)، استقامت راه رفتن در گروه تمرینات هوازی(0/008) و گروه تمرینات یوگا(0/009) افزایش معنی¬داری یافت و بین دو گروه تفاوتی مشاهده نشد(0/31). تعادل در گروه تمرینات هوازی(0/001) و تمرینات یوگا(0/002)افزایش معنی¬داری یافت و بین دو گروه تفاوت معنی¬داری مشاهده نشد(0/76). خستگی در گروه تمرینات هوازی(0/004) و تمرینات یوگا(019/0) کاهش معنی¬داری یافت در حالی که بین دو گروه تفاوتی مشاهده نشد(0/99). کیفیت زندگی بیماران نیز در دو گروه هوازی(0/000) و تمرینات یوگا(0/001) افزایش معنی¬داری یافت در حالی که بین دو گروه تفاوتی مشاهده نشد(0/95). گروه کنترل در هیچ¬یک از شاخص¬های اندازه¬گیری شده تغییری را نشان ندادند. اطلاعات حاضر می¬تواند در طراحی برنامه های تمرینی برای بیماران مبتلا به ام اس موثر و مفید واقع شود.

هدف اصلی این تحقیق بررسی تاثیر مصرف کوتاه مدت و بلند مدت مکمل ترکیبی ویتامین ث ، کربوهیدرات بر برخی از اجزای دستگاه ایمنی بدن به دنبال فعالیت بدنی شدید و درمانده ساز تک جلسه ای و چندجلسه ای است.