چکیده 5-2-1) زمینه و هدف : بیماری مولتیپل اسکلروزیس (ms) ناشی از دمیلینه شدن سیستم عصبی مرکزی است که می تواند منجر به صدمه سیستم حرکتی ، افزایش خستگی وکاهش فعالیت زندگی روزانه شود. اگرچه ورزش به بیماران مبتلا به ام.اس توصیه شده است اما مقایسه انواع ورزش ها روی میزان شدت خستگی، کیفیت زندگی و تواناییها جسمانی و حرکتی بیماران انجام نشده است. 5-2-2) روش پژوهش : این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی پیش آزمون و پس آزمون است با هدف کلی بررسی تاثیر پروتکل تمرینی منتخب شامل ورزش های مقاومتی ، هوازی ، کششی و تعادلی بر خستگی ، کیفیت زندگی، درصد چربی وتوانایی های جسمانی و حرکتی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس مراجعه کننده به انجمن ام.اس شهر تهران، در سال 88 صورت گرفته است.نمونه ی پژوهش شامل 38 نفر از بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس مراجعه کننده به انجمن ام.اس در شهر تهران بودند که نمره میزان شدت ناتوانی (edss) آنان بین 0 تا 4 بوده ، (گروه سنی بین 20-40 سال ) با معیارهای ورود انتخاب و سپس به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند . ابزار گرد آوری داده ها شامل پرسشنامه های fss برای سنجش خستگی و msqol-54 برای سنجش کیفیت زندگی ، کالیپر برای سنجش درصد چربی ، آزمون 1rm برای سنجش قدرت ، تست 12 دقیقه راه رفتن ، برای سنجش مسافت راه رفتن و تست برگ berg برای سنجش تعادل بود. در ابتدای پژوهش پرسشنامه ای برای بدست آوردن مشخصات دموگرافیک و اطلاعات مربوط به بیماری به افراد ارائه شده بود. ورزش ها به مدت 8 هفته و سه جلسه در هفته انجام شد و بلافاصله مجدداً بعد از اتمام جلسات همان تست ها گرفته شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و تحلیلی با استفاده از نرم افزار spss نسخه 11.5 و آزمون های آماری نظیر آزمون های تطابق توزیع کولموگروف- اسمیرنوف و آزمون manova و آزمون یو من ویتنی و آزمون ویلکاکسون و از آزمون تی وابسته با اصلاح بن فرونی استفاده شده است. 5-2-3) یافته ها : نتایج آزمون تی نشان داد که متغیر مسافت راه رفتن ؛ درصد چربی ، قدرت ، نگاه کلی بیمار به زندگی ( 002/0> p )،در پیش و پس آزمون در گروه آزمایش معنـی دار می باشد. ضمناً نتایج آزمون ویلکاکسون نشان داد که متغیر تعادل،نمره محدودیت در انجام کار به دلایل مشکلات روانی ، رضایت از عملکرد جنسی و نمره تغییردرسلامتی کیفیت زندگی،درپیش و پس آزمون درگروه آزمایش و کنترل معنـی دار می باشد(05/0> p).که این تغییرات می تواند در اثر 8 هفته انجام تمرینات منتخب ایجاد شده باشد. نتایج آزمون تی نشان داد که متغیرهای خستگی ، نمره سلامت جسمانی ،محدودیت در انجام کار به دلایل ، درد، احساس خوب بودن ،انرژی، احساس فرد از سلامت خود ، عملکرد اجتماعی، عملکرد شناختی، نگرانی از سلامتی، عملکرد جنسی ، وضعیت جسمانی (physical)، وضعیت روانی(mental) در پیش و پس آزمون در گروه آزمایش و کنترل معنـی دار نمی باشد( 002/0< p ).

آسم یک بیماری مزمن است که در آن راههای هوایی باریک و ملتهب می شود، که این در نتیجه افزایش ترشح موکوس در راههای هوایی است به موجب این، تنفس سخت تر و کوتاهتر صورت گرفته و فرد دچار تنگی و خس خس سینه می گردد. هدف از اجرای این تحقیق،بررسی اثر یک دوره تمرینات ورزشی هوازی و مصرف مکمل ویتامین d(1000 واحد) بر برخی از شاخص های تنفسی بیماران آسم بود. روش تحقیق :نمونه های تحقیق 32 بیمار آسمی (3 گروه تجربی و یک گروه کنترل)بودند که بطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و پس از انجام معاینات بالینی،آزمون عملکرد ریوی و آزمون تحمل به فعالیت،انتخاب شدند.بیماران آسمی گروه تجربی در 3 گروه و به مدت 8 هفته در تمرینات ورزشی هوازی(at) ، تمرینات ورزشی هوازی و همراه با مصرف مکمل ویتامین d(at+s) وگروه مصرف ویتامین d (s) شرکت کردند و این در حالی بود که گروه کنترل(c) در هیچ برنامه ورزشی و مصرف مکمل ویتامین d شرکت نکردند.قبل از شروع تمرینات ورزشی هوازی در مرحله پیش آزمون شاخص های عملکرد ریوی و تحمل به فعالیت بیماران اندازه گیری شدو در پایان هفته هشتم، مجدداً این آزمون ها تکرار شد.پس از گردآوری داده ها با استفاده از آزمون k-s برای طبیعی بودن داده ها و بعد،با استفاده از آمار توصیفی،میانگین و انحراف معیار و با استفاده از آمار استنباطی،آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی bonfereni میزان تغییرات میانگین در گروه های تحقیق محاسبه شد و سطح معناداری آزمون p<./.5 در نظر گرفته و عملیات آماری بر حسب اهداف ویژه تحقیق با نرم افزار spss16 اجرا شد. نتایج :نتایج بدست آمده نشان داد، بین میانگین حجم بازدمی با فشار در یک ثانیه(fev1)،حداکثر ظرفیت حیاتی(fvc)،حداکثر جریان بازدمی(pef)،حداکثر تهویه ارادی(mvv) و آزمون شش دقیقه راه رفتن(در مرحله پس آزمون در بین گروهها تفاوت معناداری وجود دارد.این شاخص ها در گروه at+s و گروه at افزایش یافت و حداکثر میانگین حجم بازدمی در ثانیه اول به حداکثر ظرفیت حیاتی(fev1/fvc) در دو گروه at+s و گروه at افزایش یافته بود که این افزایش در گروه ورزش معنادار نبود و در گروه s و گروه c نسبت به پیش آزمون کاهش نشان داد.تغیرات میانگین fev1 در گروه at ،at+s ،s و c به ترتیب 9 ،8/83 ،10- و16/12- لیتر ، تغیرات میانگین fvc در گروه at ،at+s ،s و c به ترتیب 38/14 ،13/15 ،6- و 25/13- لیتر، تغیرات میانگین pef در گروه at ،at+s ،s و c به ترتیب 24 ،37/26 ،25/5- و 25/5- لیتر بر ثانیه، تغیرات میانگین mvv در گروه at ،at+s ،s و c به ترتیب 75/18 ،37/22 ،62/3- و29/9- لیتر در دقیقه ،تغیرات میانگین fev1/fvc در گروه at ،at+s ،s و c به ترتیب 75/6 ،25/13 ،3- و 88/4- ، تغیرات میانگین 6mwtدر گروه at ،at+s ،s و c به ترتیب25/325 ،37/336 ،25/17- و 62/14- متر بود. بجث :با توجه به یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که تمرینات هوازی و مصرف مکمل ویتامین d به مدت 8 هفته می تواند شاخص های عملکرد ریوی و میزان عملکرد هوازی بیماران آسمی را بهبود بخشد و به عنوان بخشی از برنامه های توان بخشی ریوی بیماران آسمی مد نظر قرار گیرند. کلمات کلیدی:تمرینات هوازی، fev1 ,fvc, fev1/fvc, pef ,mvv ,6mwt ،اسپیرومتری، بیماران آسمی ،ویتامین d

زمینه و هدف: چاقی به عنوان یک وضعیت التهابی مزمن با بسیاری از بیماری های قلبی عروقی و متابولیکی از جمله مقاومت به انسولین مرتبط است. کشف آدیپوکین های ترشح شده از بافت چربی، نظیر لیپوکالین2 (ngal)، در شرایط التهابی نشان دهنده ارتباط این آدیپوکین ها با اختلالات مرتبط با چاقی و اجزا سندروم متابولیکی به ویژه مقاومت به انسولین، می باشد. اولین بارngal به عنوان یک پروتئین القاکننده قوی درپاسخ به فاکتورهای رشد فیبروبلاست ها شناخته شد. پژوهش های بسیاری نقش آن را در انتقال آهن، آپوپتوز، التهاب، فشار اکسایشی و فعالیت ضد باکتریایی بیان کرده اند. اخیراngal به عنوان یک آدیپوکین شناخته شده است که با چاقی و مقاومت به انسولین رابطه دارد. پژوهش حاضراثریک دوره تمرین متناوب هوازی را بر سطوح پلاسماییngal، انسولین، گلوکزو شاخص مقاومت به انسولین مورد مطالعه و بررسی قرار می دهد. مواد و روش ها: 18 زن چاق غیرفعال به طور تصادفی در دو گروه تجربی( با میانگین سنی 20/1±2/34 و شاخص توده بدنی78/1±9/32) و گروه کنترل( با میانگین سنی 13/2±4/33 و شاخص توده بدنی 31/3±3/32 ) تقسیم شدند. آزمودنی ها در گروه تجربی تمرین تناوبی هوازی را به مدت هشت هفته و به صورت هفت دوره ی پنج دقیقه ای با فواصل استراحت دوونیم دقیقه، با شدتhrr 75-60% و به مدت 35 دقیقه انجام دادند. پس از 12 ساعت ناشتایی در حالت پایه و در پایان 48 ساعت پس از خاتمه تمرینات، خون گیری برای اندازه گیری سطوح ngal، انسولین، گلوکز پلاسما، ارزیابی مدل هموستازی شاخص مقاومت به انسولین(homa-ir) انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون t همبسته و آزمون آنالیز کوواریانس(ancova)، در سطح معناداری 05/0 > p و با نرم افزار spss16، انجام گرفت. یافته ها: نتایج آزمون ancova نشان داد تغییرات سطوح ngal (300/0 = p) و گلوکز(835/0 = p) پلاسما پس از هشت هفته تمرین تناوبی هوازی معنا دار نبوده است در حالی که، تغییرات انسولین(048/0 = p) و میزان شاخص مقاومت به انسولین( homa-ir)، (011/0 = p) معنادار بوده است. هم چنین نتایج آزمون t همبسته نشان داد که، پس از هشت هفته تمرین تناوبی هوازی کاهش معنا داری در غلظت پلاسمایی ngal در هر دو گروه(001/0 = p) و کاهش معناداری در غلظت انسولین(011/0= p) و میزان homa-ir (009/0 = p) در گروه تجربی مشاهده شد. نتایج به دست آمده از آزمون همبستگی پیرسون، هیچ گونه رابطه ای را بین میزان سطوح پلاسمایی ngal، انسولین و گلوکز نشان نداد. نتیجه گیری: اگرچه نشان داده شده است که تمرینات ورزشی و فعالیت بدنی منظم در تعدیل شاخص های التهابی مرتبط با بروز بیماری های قلبی- عروقی و متابولیکی به ویژه مقاومت به انسولین موثر هستند ولی با توجه به یافته های به دست آمده به نظر می رسد که تمرین متناوب هوازی بر میزان غلظت ngal تاثیری نداشته است. اما این نوع تمرین سبب کاهش معناداری بر میزان سطوح انسولین پلاسما ومیزان homa-ir شده است . کلمات کلیدی تمرین تناوبی هوازی،ngal، انسولین، گلوکز، homa-ir، زنان چاق

زمینه و هدف: پروبیوتیک ها تحت عنوان ،میکروارگانیزم های زنده ای هستند که اگر به میزان کافی تجویز شوند اثرات مفیدی بر میزبان دارند ،تعریف می شوند.از آنجا که فعالیت ورزشی شدید و سنگین می تواند منجر به نقص سیستم ایمنی و به دنبال آن اختلالات دستگاه گوارش و عفونتهای تنفسی فوقانی شوند، پروبیوتیک ها با پیشگیری از اثرات تضعیف کننده سیستم ایمنی به دنبال فعالیت شدید، بر عملکرد ورزشکاران اثر گذاشته و احتمال ابتلا به ناخوشی را در آن ها کاهش می دهد. با توجه به تاثیر ایمنی و فعالیت بدنی، ما به بررسی و مقایسه اثر مکمل سازی پروبیوتیک بر تغییرات سیستم ایمنی شامل لنفوسیت(ly)،مونوسیت (mo)،گرانولوسیت( gr) ،crp و iga سرم مردان ورزشکار ،قبل و بعد از فعالیت وامانده ساز پرداختیم. روش ها: در یک مطالعه دو سویه کور کنترل- دارونما، 17 داوطلب مرد ورزشکار در محدوده سنی 19 الی 25 سال در دو گروه قرار گرفتند. این افراد برای 30 روز 2 کپسول / روزانه، پروبیوتیک (9n=) یا 2 کپسول / روزانه، دارونما (8n=) مصرف کردند. نمونه های خونی در شروع مطالعه و پس از پایان30 روز مکمل سازی پیش و پس از فعالیت ورزشی وامانده ساز (آزمون بروس) جمع آوری شد و شمارش لنفوسیت ها و مونوسیت ها وگرانولوسیت ها وcrp سرمی وiga سرم اندازه گیری شدند. تجزیه و تحلیل آماری با روش anovaدر سطح معنی داری 05/0 > p انجام گرفت و از نرم افزارspss 18 استفاده گردید. یافته ها: یافته ها نشان داد بدنبال مکمل سازی پروبیوتیک قبل از فعالیت وامانده ساز در گروه پروبیوتیک در سطوح گرانولوسیت ،لنفوسیت ،crpوiga سرم تفاوت معنادار نبود و تنها در سطوح مونوسیت ها نسبت به سطح پایه تفاوت معنادار بود. همچنین در مقایسه بین دو گروه پروبیوتیک و دارونما نیز تنها در سطوح مونوسیت ها تفاوت معنادار بود)05. (p<0. یافته ها نشان داد بعد از فعایت وامانده ساز در گروه پروبیوتیک در مقایسه با سطح پایه، سطوح مونوسیت ها ، گرانولوسیت ها ولنفوسیت ها از لحاظ آماری تفاوت معناداربود اما در سطوح crp,iga تفاوت معنادار نبود. در مقایسه تغییرات بین گروه پروبیوتیک و دارونما تنها در سطوح مونوسیت تفاوت معنادار بود و سایر فاکتورها از لحاظ آماری تفاوت معناداری نداشتند) 05..(p>0 نتیجه گیری: نتایج نشان داد که مصرف پروبیوتیک بدنبال فعالیت وامانده ساز در فاکتورهای لنفوسیت ومونوسیت وگرانولوسیت اثر داشت که بنظر می رسد پروبیوتیک ها در توسعه ایمنی در فعالیت شدید و رقابت نقش بسزایی دارند. واژگان کلیدی: crp، مردان ورزشکار استقامتی ، فعالیت وامانده ساز، پروبیوتیک، گرانولوسیت، لنفوسیت، مونوسیت، iga سرمی

چکیده : تمرینات تناوبی شدید(hit) به عنوان یک رویکرد موثر در بهبود آمادگی در مدت زمان کوتاه به کار گرفته می شوند.اثر این گونه تمرینات بر سازگاری های عملکردی ،فیزیولوژیکی و سطوح استراحتی هورمون رشد(gh)،igf-1 ،igfbp-3 و کورتیزول در ورزشکاران نخبه هنوز نامشخص است.بنابراین مطالعه ی حاضر با هدف بررسی تاثیر چهار هفته اجرای hit بر برخی متغیرهای عملکردی و هورمونی انجام شد. مواد و روش ها : بدین منظور 14 نفر از بازیکنان داوطلب تیم ملی زنان بسکتبال ایران ( با میانگین سن= 24/3 ± 0/23 سال ، وزن= 50/8 ± 6/63 کیلوگرم و شاخص توده ی بدنی= 15/3 ± 8/21 کیلوگرم بر متر مربع ) انتخاب و به گونه ی تصادفی به دو گروه تجربی(7n=) و کنترل(7n=) تقسیم شدند. پیش و پس از تمرینات ،آزمودنی ها یک آزمون فزاینده و یک وهله آزمون وینگیت را برای تعیین حداکثر توان (ppo ) و میانگین توان (mpo) اجرا کردند. نمونه های خون استراحتی در مراحل پیش و پس از تمرینات جمع آوری شد. هر دو گروه، برنامه تمرین بسکتبال مشابهی را به مدت چهار هفته دنبال کردند ، در حالی که گروه تجربی در کنار برنامه ی تمرین بسکتبال ، پروتکل دویدن سرعتی بی هوازی (rast)(35×6 با 10 ثانیه بازگشت به حالت اولیه بین هر تکرار) را به عنوان یک پروتکل hit ، دو جلسه در هفته اجرا کردند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون آنالیز کوواریانس (ancova ) ، در سطح معناداری05/0p< و با نرم افزار spss16 ، انجام گرفت. نتایج آزمون ancova نشان داد گروه تجربی افزایش معناداری در vo2max (001/0p=) ، vlt (011/0 p=) ، vvo2max (001/p=0) و حداکثر نبض اکسیژن (001/0p=) نشان داد. تمرینات موجب افزایش معنادار حداکثر توان (03/0p=) و میانگین توان (02/0 p=) شد. gh،igf-1 و igfbp-3 در گروه تجربی افزایش یافت (012/0 , p=013/0, p=015/0 p=) و کورتیزول در گروه تجربی تمایل به کاهش داشت (119/0 p=). نتیجه گیری : یافته های حاضر پیشنهاد می کند،یک برنامه تمرینات تناوبی شدید با دوره های استراحت کوتاه می تواند موجب افزایش اجرای هوازی و بی هوازی در مدت زمان کوتاه شود و تغییرات هورمونی مشاهده شده ، سازگاریهای آنابولیکی ناشی از تمرینات را حمایت می کند. واژگان کلیدی : تمرین تناوبی شدید ، gh،igf-1 ، igfbp-3 ،کورتیزول ، زنان تیم ملی بسکتبال .

یکی از روشهای غیر مستقیم برای اندازه گیری استرس اکسایشی، استفاده از پروتئین های کربونیل به عنوان شاخصی از تغییرات اکسیداسیونی پروتئین ها می باشد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر یک جلسه فعالیت ورزشی شدید (بی هوازی) بر میزان پروتئین کربونیل پلاسمای خون زنان فعال بود. بدین منظور یک گروه 20 نفره از بدمینتون کاران زن استان فارس با میانگین و انحراف استاندارد سن (1/2±2/21) سال و وزن (6/3±7/52) کیلوگرم انتخاب شدند. سپس ورزشکاران به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (n=10) و کنترل (n=10) تقسیم شدند. روز آزمون، ابتدا بدنبال 10 دقیقه استراحت آرام از هر آزمودنی نمونه خونی برای تعیین مقادیر پروتئین کربونیل گرفته شد. بعد از گرم کردن، آزمون دوچرخه وینگیت تنها از گروه تجربی به عمل آمد و بلافاصله پس از انجام آزمون نمونه خونی دیگری گرفته شد و همزمان با آن ضربان قلب آزمودنی ها تعیین شد. 24 ساعت پس از آزمون نیز نمونه خونی دیگری از همه آزمودنی ها گرفته شد. از آزمون (anova repeated measured) برای بررسی تغییرات درون گروهی استفاده شد. سطح معناداری برای تمام تجزیه و تحلیل ها (05/0>p) انتخاب شد. آزمون تعقیبی بونفرونی در گروه تجربی نشان داد اختلاف معنی دار میزان پروتئین کربونیل در مراحل پیش و پس آزمون 1 (010/0 =p) و پس آزمون های 1 و 2 (013/0 =p) وجود دارد و تفاوت معنی داری در مراحل پیش و پس آزمون 2 مشاهده نشد (05/0 <p) و در گروه کنترل اختلاف معنی داری در بین سه مرحله آزمون مشاهده نشد. نتایج نشان داد یک جلسه فعالیت ورزشی بی هوازی، باعث افزایش معنی دار در میزان پروتئین کربونیل به عنوان یک متغییر استرس اکسایشی در پلاسمای خون دختران فعال شد و در 24 ساعت بعد به سطح اولیه خود بازگشت

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین فعالیت بدنی با برخی شاخص های سلامتی و پروتیین واکنشی c(crp)و همچنین مطالعه رابطه این پروتیین با شاخص های سلامتی است. به همین منظور 200 مرد و زن 60-30 ساله قروه ای (97 مرد و 103 زن) در سه رده سنی 40-50، 30-41 و 60-51 سال به عنوان نمونه و به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. از شاخصهای سلامتی و ترکیب بدنی شامل قد، وزن، bmi,whtr,whr,wc اندازه گیری شدند. همچنین پروتیین واکنشی c(crp) به عنوان شاخصی که با بیماری های قلبی عروقی مرتبط است در 25 درصد آزمودنی ها ارزیابی گردید. از ضریب همبستگی پیرسون برای تجزیه و تحلیل یافته ها استفاده و نتایج زیر بدست آمد: همبستگی معناداری بین crp و whtr مردان 50-41 ساله وجود داشت. بین crp و bmi زنان 50-41 ساله و 60-51 ساله نیز مشاهده گردید. همچنین بین فعالیت بدنی و whr مردان 40-30 سال 50-41 سال و زنان 40-30 سال رابطه معنی داری مشاهده شد. این وضعیت بین فعالیت بدنی و whtr مردان و زنان 40-30 سال 50-41 سال و 60-51 ساله نیز دیده شد. علاوه بر این بین فعالیت بدنی و bmi مردان و زنان 40-30 سال 50-41 سال و 60-51 سال وجود دارد. در مورد رابطه فعالیت بدنی و wc مردان و زنان 40-30 سال 50-41 سال و 60-51 سال نیز همبستگی معنی دار بود.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

هدف از انجام این پژوهش تعیین میزان تمرین پذیری اوج و میانگین توان بی هوازی مطلق و نسبی (نسبت به وزن بدن) و مقایسه ی تمرین پذیری آن ها در دختران نوجوان با وضعیت بالیدگی پیشرفته، طبیعی و تأخیری می باشد. بدین منظور، 48 نفراز جامعه دختران نوجوان سالم و غیرورزشکار 13 ساله شهر شیراز با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. این افراد به صورت تصادفی از بین سه گروه دختران نوجوان با وضعیت های بالیدگی پیشرفته، طبیعی و تأخیری براساس سن شروع قاعدگی انتخاب شدند. و در فاصله زمانی پیش آزمون و پس آزمون در یک دوره هشت هفته ای و هر هفته 3 جلسه در تمرینات بی هوازی شرکت کردند. پس از جمع آوری اطلاعات با استفاده از آزمون بوسکو، داده ها در دو سطح آمار توصیفی و آمار استنباطی و در سطح آماری 05/0 مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج حاصل از آزمون تی وابسته نشان داد که اوج توان بی هوازی مطلق، در گروه دختران با وضعیت بالیدگی پیشرفته و طبیعی تمرین پذیر می باشد. اما در گروه دختران نوجوان با وضعیت بالیدگی تأخیری تمرین پذیری نشان نداد. میانگین توان بی هوازی مطلق نیز در هر سه گروه مورد مطالعه، تمرین پذیری معنی داری را نشان داد. هم چنین اوج توان بی هوازی نسبی در دو گروه دختران نوجوان با وضعیت بالیدگی پیشرفته و طبیعی و میانگین توان بی هوازی نسبی در هر سه گروه تمرین پذیر می باشد. اما در مورد اوج توان بی هوازی نسبی در گروه تأخیری نتایج، تمرین پذیری معنی داری را نشان ندادند. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس جهت مقایسه اثر وضعیت های متفاوت بالیدگی بر تمرین پذیری اوج و میانگین توان بی هوازی در دو سطح مطلق و نسبی (نسبت به وزن بدن) نشان داد که دختران نوجوان با وضعیت بالیدگی متفاوت، دارای اختلاف معنی داری در اوج توان بی هوازی مطلق، میانگین توان بی هوازی مطلق و میانگین توان بی هوازی نسبی هستند که این تفاوتها در دو گروه پیشرفته و تأخیری معنی دار می باشد. و در نهایت نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد که اوج توان بی هوازی نسبی در بین سه گروه مورد بررسی، تفاوت معنی داری در میزان تمرین پذیری آن ها ندارد. به طور کلی با توجه به نتایج بدست امده از این تحقیق، می توان نتیجه گرفت که توان بی هوازی میانگین و اوج در دو سطح مطلق و نسبی در گروه های مختلف بالیدگی تمرین پذیر می باشد و بین وضعیت های متفاوت بالیدگی با توجه به سن شروع اولین قاعدگی (پیشرفته، طبیعی و تأخیری) درمیزان این تمرین پذیری تفاوت وجود دارد.