در پی مطالعات وسیعی که در زمینه دستیابی به شرایط ایده ال برای انجام واکنشهای همجوشی در کشورهای مختلف دنیا انجام می شود، و همچنین در زمینه گرم نگه داشتن سیستم همجوشی از طریق واکنش های اولیه، تصمیم به بررسی اثرات ذرات تولید شده در واکنش همجوشی، در گرم نگه داشتن سیستم گرفتیم. میدانیم که در واکنش همجوشی بین هسته های دوتریم و تریتیوم طبق رابطه زیر یک نوترون نو یک ذره آلفا و یک هسته هلیم تولدی می شود. d+tn+4he+a که در این واکنش نوترون با حمل حدود 80 درصد انرژی تولید شده در واکنش و ذره آلفا با حمل حدود 20 درصد از این انرژی، نقش مهمی در گرم کرد و گرم نگه داشتن سیستم برای انجام واکنشهای همجوشی بعدی می تواند داشته باشد. برای انجام واکنش همجوشی بین دو هسته، شرایطی باید وجود داشته باشد. قبل از هر چیز دو هسته باید حداقل به اندازه شعاع هسته هایشان (حدود فرمی) به هم نزدیک شوند. برای ایجاد چنین شرایطی باید بر پتانسیل بین دو هسته که عامل بسیار مهمی در جلوگیری از وقوع واکنش است ، غلبه پیدا کرد، و این کار مستلزم صرف انرژی میباشد. این انرژی در ستارگان به علت وجود نیروی گرانش به اندازه کافی برای محصور کردن پلاسما و وقوع واکنش وجود دارد. اما در روی زمین به علت کند بودن واکنش ، این کار را نمی توان به طور مستمر انجام داد. در واقع بعد از انجام همجوشی، به علت انبساط ماده سوختنی (dt) و سرد شدن پلاسما، دمای لازم برای انجام واکنش به سرعت افت پیدا می کنند، و انجام واکنش به صورت کنترل شده، در عمل غیرممکن می نماید، و در نتیجه لازم است ، برای هر نوبت همجوشی، از خارج سیستم به آن انرژی تزریق شود. در این تحقیق ما می خواهیم، ببینیم، آیا با استفاده از این حقیقت ، که بیشترین انرژی تولید شده در واکنش توسط نوترونها حمل می شود، آیا می توان از این انرژی برای گرم کردن و گرم نگه داشتن سیستم (ساچمه) استفاده نمود یا نه؟