در هر کشوری نظام آموزش اهداف متعددی را دنبال می کند، اما یکی از اهداف اصلی و مهم آموزش ، بویژه آموزش عالی،ارتقای دانش ، و توانایی دانش آموختگان برای شناخت و درک مسائل و مشکلات جامعه و محیط واقعی فعالیت فارغ التحصیلان است . دانش آموختگان ضمن آموزش تئوریک ، آمادگی پیدا می کنند که دانش آموخته شده را در دنیای واقعی بکار گیرند دانش آموختگان رشته مدیریت نیز از این امر جدا نیستند و هدف از آموزش آنان فراگیری تئوریهای سازمان و مدیریت و کاربرد این تئوریها در سازمانها و محیط واقعی کار و فعالیت است . با مروری بر تاریخ مباحث مدیریت ، نشان می دهد که در ادوار مختلف بر عوامل خاص و عناصر مختلف سازمانی و وظایف مدیریتی تاکید بیشتری می شده است که امروزه باگذشت چند دهه از عمر مدیریت علمی، عامل انسانی بعنوان کلیدی ترین و حساس ترین عنصر سازمانی محسوب می گردد و اکثر تئوریهای جدید سازمان و مدیریت اشاره به چنین عامل حساس کرده اند و مدیریت سازمانها بدون مهارت استفاده از این عنصر کلیدی، سازمانی ناکارا خواهند داشت . بنابراین در آموزش مدیران توجه به چگونگی استفاده موثر از عامل انسانی جزء سرفصلهای مهم دورس مدیریت قلمداد می گردد و تحقیقات نشان می دهد که یکی از بهترین شیوه ها جهت بکارگیری عامل انسانی در سازمانها، توانایی اعمال نفوذ در آنها جهت هدایت و هماهنگی فعالیتهای اعضاء در جهت تحقق اهداف سازمانی است . لذا در این تحقیق بر آنیم تا با مقایسه تطبیقی بین دانش آموختگان مدیریت و رشته های فنی تاثیر آموزش را بر افزایش این توانائی مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار دهیم.