نظام ارزشی اسلام، سلسله مراتبی از ارزش ها را شامل می شود که بر مبنای جهان بینی اسلامی و تعریفی که این دین از انسان ارائه می دهد، یک ارزش غایی و تعدادی ارزش واسطی را در بردارد. ارزش های جنسیتی، که در زمره ارزش های واسطی نظام ارزشی اسلام می باشند، عبارتند از: خوب و بدها و بایدها و نبایدهایی که، مطلوبیت یا خیر و فضیلت جنسیتی دارند. این ارزش ها از لحاظ میزان گستردگی، در مقابل ارزش های انسانیِ عام و فراجنسیتی قرار می گیرند. دیدگاه مکمّلی اسلام، بر مبنای پذیرش تمایزهای زیست شناختی و روان شناختی زن و مرد، مناسبات آنها را در خانواده ترسیم می کند. در این دیدگاه، مکانیسم های حقوقی و اخلاقی ویژه ای، در راستای حمایت از نقش های متفاوت زن و مرد مقرر شده و با تأکید بر رابطه مکمّلی زوجین در خانواده، هدف غاییِ «اطاعت از پروردگار» و هدف واسطیِ «تحقق مودت و رحمت» مورد اهتمام قرار گرفته است. در این پژوهش به روش اسنادی و بر پایه شیوه توصیفی- تحلیلی با رجوع به منابع دست اول و معتبر شیعی، به واکاوی ارزش های جنسیتی زن در دیدگاه مکمّلی اسلام پرداخته شده است. نتیجه آنکه، ارزش های جنسیتی زن شامل اطاعت از شوهر، حیا و پاکدامنی، بارداری، زایش و شیردهی، رسیدگی به شوهر و امور داخلی منزل، خوشرفتاری، الفت و سازش با شوهر، خودآرایی برای شوهر، خردمندی، صبر در برابر شوهر، کمی و بخشش مهریه و یاری شوهر؛ بوده و همگی با وجود تشکیل خانواده و در برابر همسر مطرح می باشند و در راستای تحقق دیدگاه مکمّلی اسلام تجویز شده اند.

دعا به معنی خواندن، رغبت به سوی خدا و درخواست عنایت و استمداد از پروردگار است . دعا و نیایش ، روح را تهذیب ، نفس را تزکیه، اندیشه را تصفیه و تردید را از دلها می زداید و راه رشد و تقوی و کمال را به رهروان این طریق می نمایاند. هر عبادتی ظاهر و باطنی دارد، باطن هر عبادتی عبارت است از توجه خالص ، ارتباط قلبی و مراقبت همیشگی بر این ارتباط. دعا نیز از چنین باطنی برخوردار است و داعی باید مراقبت کند که همواره خود را در محضر رب العالمین مشاهده کند، براین اساس ، دعا در لسان پیشوایان به "مخ العباده" "افضل العباده"، "سلاح المومن"، "مفاتیح النجاح" و "مقالید الفلاح" تعبیر شده است . بالاترین مقام انسان، مقام عبودیت است که توفیق بندگی حضرت حق نصبیش می گردد و شیرین ترین مرحله عبادت ، مرحله دعا و ایجاد ارتباط بنده با خدا و توفیق تضرع و توبه و اظهار خضوع و خشوع و اعلان تقدیس و تسبیح و تحمید حق است که اگر بنده اهل دعا نباشد مورد توجه خدا نخواهد بود. دعا در نزد اولیا وسیله رسیدن به مرحله کمال انقطاع و تحصیل نورانیت ، بصیریت قلب و وصول به معدن عظمت و دریدن حجابهای ظلمت و سر بر آستان سودن و آسودن است . قرآن نیز ضمن بیان دعاهای مختلف و متفاوت ، با ارائه نمونه های عینی از مومنین و غیرمومنین، هم ماهیت این آموزه مهم دینی را تبیین می کند و هم عوامل استجابت ، موانع استجابت ، آداب دعا و انواع دعا را معرفی می کند و در ضمن معرفی این آموزه دینی به صورتی هدفمند، از روشهای تربیتی خاص خود بهره جسته و دعا را به عنوان عبادتی خاص ، با اثری ویژه در تربیت معنوی انسان معرفی می کند.