هدف از انجام این پژوهش ، مطالعه دربارهء پزشکی در شعر ایران بعد از اسلام تا پایان قرن ششم هجری می باشد، همچنین بررسی چگونگی کاربرد دانش پزشکی توسط شاعران. به همین منظور بیشتر کتابها و فرهنگهای طبی مطالعه شد و دیوانهای شعری نیز بررسی گردید و نتیجه کار به هفت فصل تقسیم شد، که در این فصلها موضوعات زیر مورد بررسی قرار گرفته است : انواع بیماریها (60 مورد) که بیماریهای تب و آبله بیش از همه تکرار شده است انواع داروها 66 مورد که توتیا و مترادفات آن بیش از همه تکرار شده شیوه های درمانی 8 مورد، تشریح 13 مورد و 15 اصطلاح طبی شرح داده شده است همچنین درباره مکانها و کتب طبی، نام پزشکان، ابزار مورد استفاده و آرایه های ادبی توضیح داده شده است . بررسی ها نشان می دهد که شاعران پارسی گوی برای پربار کردن ادبیات فارسی بسیار کوشیده اند و چون اغلب از علوم عقلی و نقلی اطلاع داشته اند توانسته اند از این اطلاعات به گونه های مختلف استفاده کنند و باعث غنای ادب فارسی شوند. بیشتر اطلاعات مربوط به قرن ششم است ، اما موارد جالبی نیز دیده می شود که متعلق به قرنهای اول است .