سیاست جمهوری اسلامی در قبال سازمانهای بین المللی دچار تحول و دگرگونی شده است ، این رساله درصد پاسخ به این سوال اصلی است که: علل تعدیل مواضع جمهوری اسلامی ایران در استراتژی چندجانبه گرایی پس از فروپاشی شوروی چیست ؟ در راستای پاسخ به این سوال، مواضع و دیدگاههای جمهوری اسلامی ایران در قبال سازمانهای بین المللی در سه سطح، جهانی (سازمان ملل متحد)، فرامنطقه ای (سازمان کنفراس اسلامی) و منطقه ای (سازمان همکاری اقتصادی - اکو) مورد بررسی قرار می گیرد. در این رساله ابتدا طی مقدمه ای کلیات بحث مطرح شده و سپس طی سه فصل که هر فصل شامل دو بخش (دوران جنگ سرد و دوران نظم نوین جهانی) می باشد به موضوع می پردازد و در انتها نیز نتیجه گیری عنوان می شود. * فصل نخست تحت عنوان "استراتژی چندجانبه گرایی جمهوری اسلامی ایران در قبال سازمان مل متحد" به بررسی استراتژی چند جانبه گرایی جمهوری اسلامی ایران در سطح سازمانهای جهانی می پردازد و رد فصل دوم بنام "استراتژی چند جانبه گرایی جمهوری اسلامی ایران در قبال سازمان فرا منطقه ای بررسی می نماید. فصل سوم بنا "استراتژی چندجانبه گرایی جمهوری اسلامی ایران در قبال سازمان همکاری اقتصادی - اکو) سعی در تحلیل استراتژی چندجانبه گرایی جمهوری اسلامی ایران در سطح سازمانهای منطقه ای دارد. نتایج این تحقیق حاکی از آن است که تعدیل موضوع ایران در استراتژی چندجانبه گرایی - پس از فروپاشی شوروی و تحولات آن - نه به معنای دست کشیدن از اصول و آرمانها بلکه به معنای قائل شدن به تدرج در سیاست خارجی است ، یعنی بر اساس امکانات موجود و برمبنای قاعده وسع، جمهوری اسلامی ایران سیاستهایی را اتخاذ می کند که با پتانسیلها و توانائیهای آن، انطباق و سازگاری داشته است ، از اینرو تعدیل موضع ایران در استراتژی چندجانبه گرایی به معنای پوپای سیستم در انطباق با شرایط و تحولات جدید و عنایت به اهداف و توانائیهای ملی می باشد. به تعبیر دیگر،: جو حاکم بر روابط بین المللی - پس از جنگ سرد - فرصتی ایدآل جهت اهتمال و توجه به عملی به افزایش نقش کارآیی در صحنه روابط بین الملل برای جمهوری اسلامی ایران ایجاد نموده و در همین راستا می توان مجموعه فعالیتهای ج.ا.ا در دو سطح چند جانبه توجیه نمود.