جامعه بین المللی در دوم اوت 1990، اندکی پس از خاتمه جنگ سرد هنگامی که آرزوی برقراری صلحی پایدار و همبستگی جهانی را در سر می پروراند، با کمال ناباوری نظاره گر تهاجم عراق به کویت و اشغال آن بود. شاید بتوان تهاجم عراق به کویت را روشن ترین اقدام تجاوزکارانه پس از جنگ جهانی دوم دانست زیرا کل سرزمین یک کشور عضو سازمان ملل متحد مورد تجاوز و اشغال یک عضو دیگر آن قرار گرفت . تنها ساعتی پس از حمله عراق، سازمان ملل متحد به عنوان نماینده جامعه بین المللی اقدام آن کشور را به عنوان صلح محکوم نموده و خواستار خروج بی قید و شرط نیروهای عراقی از خاک کویت شد. و تحریمهای وسیعی را علیه عراق اتخاذ نمود. بدنبال بی توجهی دولت عراق به قطعنامه های شورای امنیت و ادامه اشغال کویت ، شورای امنیت شدیدترین اقدامات خود را از پس از جنگ جهانی دوم اتخاذ نمود و با تصویب قطعنامه 67 به نیروهای متحدین اجازه استفاده از زور داد، این نیروها پس از ضرب الاجل تعیین شده در قطعنامه 678 وسیع ترین عملیات نظامی را علیه عراق اتخاذ نمودند و موفق به اخراج نیروهای عراقی از کویت شدند. اما شورای امنیت اخراج نیروهای عراقی را از کویت پایان تهدید بر صلح و امنیت بین المللی ندانست بلکه به خاطر سیاستها و سوابق رژیم بغداد شورای امنیت آتش بس را با شدیدترین شرایط به این کشور تحمیل و آتش بس را مشروط به اجرای تعهدات وسیع و بی سابقه ای از سوی عراق کرد. شورا جهت کاهش توان نظامی و کنترل سیاست تسلیحای عراق، این کشور را مجبور به نابود ساختن کلیه سلاحهای شیمیایی، بیولوژیکی و موشکهای بالستیک دارای برد بیش از 150 کیلومتر و عدم توسعه سلاحهای هسته ای نموده، به آژانس انرژی اتمی و همچنین به کمیسیون تشکیل شده براساس قطعنامه 687 (قطعنامه آتش بس دائم) شورای امنیت اختیار بازرسی گسترده و اجباری در خصوص سلاحهای کشتار جمعی عراق و امکانات مربوط به تولید سلاحهای ممنوعه را، اعطا کرد.