امروزه بخوبی مشخص شده است که حاصل بارداری در مادران دیابتی نامناسب تر از حاصل بارداری در مادرانی است که مقاومت طبیعی نسبت به گلوکز دارند. بطوریکه در بین فرزندان مادران دیابتی طیف وسیعی از ناهنجاریهای مادرزادی وجود دارد. بیشتر این ناهنجاریها در ارتباط با سیستم قلبی - عروقی، استخوانها و سیستم عصبی می باشند. در این پژوهش اثرات دیابت مادری بر رشد و نمو سیستم عصبی مرکزی و ناهنجاریهای جنینی احتمالی که از این طریق بوجود می آیند مورد بررسی قرار گرفته اند. در گروه تجربی تعداد 10 و در گروه کنترل تعداد 5 رآت با کره با وزن بی 150 تا 160 گرم، و سن 2/5 تا 3 ماهگی در شب آمیزیش داده و پس از آمیز، رآتهای ماده در گروه تجربی یک نوبت تزریق زیر جلدی آلوکسان (160mg/kg) دریافت کرده و مبتلا به دیابت می گردند. اندازه گیری قندخون در 48 تا 72 ساعت پس از تزریق آلوکسان حاکی از افزایش میزان قندخون (حدودا 8 تا 9 برابر مقدار طبیعی) و تایید بروز دیابت می باشد. در روز چهاردهم حاملگی، رآتهاsacrificed گردیده و جنین های متعلق به رآتهای گروه های تجربی و کنترل به کمک استریومیکروسکوپ و نیز با استفاده از روشهای هیستولوژیک مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهند که: -1 در مقایسه با گروه کنترل در نحوه سازمابندی و مسیرهای مهاجرت نورونی در نورونهای لایه مانتل (در اطراف بطن سوم و نیز در نخاع) در جنین های گروه تجربی آشفتگی و بی نظمی مشاهده می شود. -2 عمق شیارهای هیپوتالاسمی و اپی تالاموسی در جنین های گروه تجربی کمتر از گروه کنترل است . -3 در مقایسه با گروه کنترل میزان بروز ناهنجاریهای جنینی در گروه تجربی به نحو چشمگیری افزایش پیدا می کند (p<0/001) -4 اندازه گیری طول سر - دم (crown - rump) جنین ها حاکی از آن است که تقریبا کلیه جنین های گروه تجربی دارای درجاتی از تاخیر در رشد می باشند (p<0/001) از نتایج فوق چنین برمی آید که دیابت مادری احتمالا مورفوژنز سیستم عصبی مرکزی و نیز مسیرهای مهاجرت های نورونی را تحت تاثیر قرار می دهد.