در نظام سیاسی ایران مدل تغلب اساس تغییرات در حوزه سیاست بود و شاه تصمیم گیر نهایی بود. تصور ظل اللهی از سلطنت ، در هر دم تصور خطر، محدودیتهای سنتی را نادیده می گرفت . پهلوی اول تداوم تاریخی فرهنگ غیر مشارکتی بود چون ساخت سیاسی حکومت ، استبدادی، آمرانه، غیر مسئول بود. و اندیشه پدر سالاری در حوضه نظام سیاسی، آموزش ، خانواده، همچنان حفظ شد و منجر به تداوم و گسترش فرهنگ تبعی، و انفعالی شد. رژیم در نحوه سازماندهی نهادها، تخصیص منابع، برخورد با مخالفین به مصالح شاه، دولت و به ندرت به مردم می اندیشید. ولی نحوه تشخیص آن غیر نقادانه بود و امکان مخالفت سازمان یافته با آن وجود نداشت . نظام پهلوی اول با استفاده از استبداد، ارتش ، بوروکراسی، اقدام به نوسازی نمود ولی با افزایش طبقات متوسط و تحصیل کرده و تخریب و دستکاری نهادهای سنتی، و نهادهای مدرن مشارکتی (اتحادیه، احزاب ، مطبوعات و...) عرصه ای برای فعالیت آزاد باقی نگذاشت و با توانائیهای بیشتری در تداوم ناامنی، بی اعتمادی، تقدیرگرایی کوشید.