مسکن در هر جامعه و برای هر طبقه و گروه با هر گونه سطح فرهنگ و معیشت یکی از نیازهای اساسی انسان بوده که تامین و وجود آن برای هر خانوار ضروری و حیاتی است . در جامعه روستایی کشور و از جمله ناحیه مورد مطالعه بعلل پیچیده ای که بسیاری ریشه در محرومیت دوره های گذشته دارد، مقوله مذکور علی رغم تاثیرات پنهان و آشکاری که در توسعه روستایی می تواند داشته باشد، چنانکه شایسته است مورد توجه برنامه ریزان مملکتی قرار نگرفته است . لذا در تحقیق حاضر سعی بر آن داشته که از زوایای مختلف مسئله مورد کنکاش قرار گیرد. بدین نحو، علاوه بر تبیین تاثیر عوامل طبیعی در مساکن روستایی، شاخص های کمی شامل تراکم فرد در واحد مسکونی، تراکم نفر در اتاق، تعداد اتاق در واحد مسکونی و شاخص های کیفی مانند کیفیت آبنیه بر مبنای مصالح ساختمانی (بادوام، کم دوام، بی دوام)، عمر واحد مسکونی، سرانه زیربنا و شاخص های بهداشتی و رفاهی دیگر مورد بررسی قرار گرفته است . همچنین با توجه به بینش سیستمی مورد لزوم ورود و ظهور امکاناتی مانند مصالح ساختمانی غیربومی (آهن، آجر، سیمان، گچ، آهک ، آلومینوم، شیشه، کاشی، موزائیک ، سنگهای بهداشتی و تزئینی و ...)، برق، آب لوله کشی، حمام خانگی با توجه به تغییر و تحولاتی که در مسکن روستایی ایجاد کرده اند، مورد بررسی قرار گرفته است . در نهایت به این نتیجه رسیده است که تمایل به برخورداری از امکانات رفاهی و مسکونی بهتر در نقاط روستایی افزایش یافته است و این امر با برنامه ریزی خاص خود می تواند در ثبات ، دوام و جاذبه های روستایی مطابق با معیارهای مطلوب در یک توسعه پایدار مثمرثمر واقع شود.