در دوره بیست ساله قردت گیری و سلطنت رضاشاه اقدامات بسیاری در جهت نوسازی جامعه ایرانی انجام شده است که از جمله مهمترین آنها اسکان عشایر یا "تخت قاپو" می باشد که بویژه در میان جامعه کوچ نشین ایرانی موجب تاثیر و تحولات فراوانی شده است . آنچه این رساله به آن تکیه می نماید انگیزه های رضاشاه در اجرای این سیاست و سپس بررسی پامدهای آن در ابعا سیاسی، اقتصادی و اجتماعی می باشد که به ویژه درباره پیامدهای آن در گذشته تحقیقات جامع و کاملی صورت نگرفته است . برای بررسی این پدیده نیاز به یک سری مقدمات از جمله پیشه کوچ و اسکان بوده است که در این رساله به بررسی تاریخی این دو پدیده پرداخته شده و بخصوص به تاریخچه کوچ نشینی و سپس سیاستهای عشایری قاجاریه و پهلوی اشاره شده است . بخش مهم دیگر این رساله چگونگی اجرای سیاست اسکان می باشد که در چند منطقه عشایری مورد بررسی قرار گرفته است در بخش پایانی، ارزیابی این سیاست آمده و باید دانست که اگر چه اسکان غیرعشایر یکی از پدیده های نوین و مثمر بوده، ولی در اجرای آن بی عدالتی ها و سوء رفتارهایی از سوی عوامل اجرایی صورت گرفت که به همراه دیگر دلایل از جمله انجام نشدن تحقیقات و مطالعات اساسی پیرامون جامعه شناسی و روانشناسی ایلات و عشایر، موجبات عدم موفقیت نسبی اسکان را فراهم آورد.