نقاشیهای سده های دوازده و سیزده هجری، مقدمه ای است در پی گیری و کنکاش مبنای هویت . وام گیری هنر این دوره، بدعتی به شمار نمی رود. اخذ ارزش های فرهنگی بیگانه، به دنبال نیاز به تحول و به انتها رسیدن انگیزه های حیات بخش هر عصری، اجتناب ناپذیر است . هنر تصویری ایران پس از قرن سیزده هجری اما، به دوره ای انجامیده که در پی ویران شدن تکیه گاه هنرمند و طرح سئوالات متعددی که با سرازیزری سیل اطلاعات بیگانه بدو رسیده بود و شتاب در پاسخگوئی آنها، به عصر اغتشاش می مانست . طبیعی است که کنش عجولانه نیز در یافتن ریشه اغتشاش ، به زمان ماقبل خود بازگردد، ولی مروری بر تطور تاریخ تصویری ایران زمین، روشن خواهد ساخت که تاکید بر هویت ، همواره وجود داشته است .