در چند دهه اخیر، شهرهای بزرگ کشور به سرعت رشد یافته و با گسترش سریع و بی برنامه خود را مشکلات و کمبودهای فراوانی در زمینه های کالبدی، فضائی و خدمات (بخصوص کمبود مسکن) مواجه شدند. پس از انقلاب و جهت حل مشلک مسکن سیاستهای مختلفی بکار رفته است . از جمله این سیاستها، بررسی امکان بازسازی و نوسازی بافتهای فرسوده شهرهاست که در برنامه دوم توسعه اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، بخش مسکن (1373-77) مطرح گردید. در کشورهای دنیا (عموما کشورهای توسعه یافته سرمایه داری) یکی از مهمترین توسعه ها در زمینه برنامه ریزی شهری، نوسازی و توسعه مجدد شهری در نواحی فرسوده مرکزی بعنوان ابزاری در مرمت شهری مطرح شد و در کشورهائی که با کمبود شدید مسکن روبرو بودند، توجه به نواحی فرسوده مرکزی - استفاده از زمینهای موجود داخل شهرها - اهمیت روز افزونی یافت . این رساله به بررسی امکان توسعه فضائی مسکن در نواحی فرسوده مرکزی شهرها می پردازد و با توجه به شرایط و محدودیتهای کشور، سوالاتی در این ارتباط مررح می شود که هدف رساله پاسخگویی به این سوالات با توجه به وضعیت خاص ناحیه مرکزی شهر تبریز می باشد. جهت دستیابی به اهداف رساله، مطالعه و بررسی تئوریک از ویژگیهایی برنامه ریزی مسکونی، تجارب دنیا و ایران در زمینه برنامه ریزی مرمت شهری صورت می گیرد و سپس نمونه موردی انتخاب و مورد بررسی و تحلیل قرار می گیرد و در نهایت راهبردها و خط مشی های پیشنهادی ارائه می گردد. روشهای مورد استفاده در تحلیل ها، روشهای قیاسی و همچنین استفاده از تکنیک عرصه های تصمیم گیری مرتبط می باشد. در تدوین پیشنهادات و ارائه پاسخ به سوالات از تجارب جهانی و ایران استفاده شده است .