در این پایان نامه 2 بیمار مبتلا به o. i از یک خانواده با مشخصات زیر در حین پذیرش در بیمارستان طالقانی کرمانشاه مورد بررسی قرار گرفته اند. بیمار اول پسر بچه ای 4 ساله که بعلت شکستگی ران راست (فمور) مراجعه کرده که در حین را رفتن معمولی ناگهان دچار در مختصر ران راست و عدم توانایی در حرکت کردن شده و پس از بررسی بالینی و گرافی از بیمار تشخیص شکستگی پاتولوژیک در بیمار داده شد و بیمار سابقه شکستگی مشابه به تعداد 3 بار در همین ناحیه فمور راست و یکبار در ساعد چپ بدون سابقه ای از ضربه را می دهد و در معاینه بعمل آمده استخوانهای پارتیال برآمده و صورت نسبتا مثلثی نسبتا مثلثی شکل و پیشانی پهن، گوشها پایین تر از محل نرمال و اسکرای آبی رنگ واضحی داشت در رادیوگرافی بعمل آمده استنوپنی منتشر همراه با کاهش ضخامت کورتکس استخوانها بوضوح دیده می شد. برای بیمار مربوطه گچ گیری اسپایکا انجام شد و به پدر و مادر بیمار توصیه شد که از صدمات و حرکات خشن جهت جلوگیری از شکستگی های متعدد بعدی پرهیز نمایند. بیمار بدون هیچ گونه عارضه ای از بیمارستان ترخیص و در پی گیری، بیمار در عرض یکماه بهبهود پیدا کرد. بیمار دوم پسر بچه ای 6/5 ساله که بدنبال پرش از ارتفاع یک متری دچار درد مختصر و محدودیت حرکتی در ناحیه ساق پای چپ (تیبیا) شده که بعد از بررسی و گرافی انجام شده دچار شکستگی تیبیای چپ بوده است . بیمار سابقه 3 بار شکستگی قبلی در همین ناحیه در حین فعالیت می دهد. در گرافی بعمل آمده استنوپنی همراه با نازکی کورتکس استخوانها مشهود است . برای بیمار گچ گیری بلند بمدت کوتاه 3 هفته انجام شد و بعد از باز کردن گچ هر چه سریعتر حرکات اکتیو اندام شروع شد که هم اکنون بیمار بهبود یافته و هیچ گونه عارضه ای باقی نمانده است . ما توصیه می کنیم که بیماران مربوطه از حرکات خشن و تروما به استخوانهایشان پرهیز نمایند و جراحان محترم ارتوپد بایستی توجه خود را به این نکته مبذول داشته که از بی حرکت کردن طولانی مدت این بیماران پرهیز نمایند زیرا باعث افزایش استئوپنی و استعداد به شکستگی در آنها افزایش می یابد و در هر بار شکستگی با گچ گیری موقت و بکارگیری هر چه زودتر عضو شکسته و حرکت دادن آن این بیماران را درمان نمایند.